Ο Δεκέμβρης του 2008 διαμόρφωσε καθοριστικά μια ολόκληρη γενιά. Ήταν βράδυ Σαββάτου όταν μάθαμε τα νέα. Στα Εξάρχεια ένας πιτσιρικάς έπεσε νεκρός από σφαίρα μπάτσου. Η είδηση στην αρχή φάνηκε εξωπραγματική, σουρεαλιστική. Για εμάς, που ούτε καλά καλά είχαμε κλείσει τα 18, που δεν είχαμε ακόμα διαμορφωμένα τα αντανακλαστικά και την αίσθηση του συλλογικού, η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου έμελλε να αποτελέσει την αρχή μιας νέας ζωής.
Γράφει η Λουκία Αργυριάδου
Το κίνημα θα πει την τελευταία λέξη – αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη.
Οι αντιδράσεις ποικίλες. Αρχικά μούδιασμα. Κατόπιν πόνος και οργή. Αυθόρμητες πορείες, αυθόρμητα «πεσίματα» σε αστυνομικά τμήματα και τράπεζες. Ο κόσμος, αναρχικοί, αριστερές, μαθητές, φοιτήτριες βγαίναμε με δάκρυα στα μάτια για να διαδηλώσουμε απέναντι στο άδικο που μας έπνιγε, ενάντια στη βία της εξουσίας, την κρατική καταστολή και τους αντιπροσώπους του αστικού κράτους, σε αυτούς που κλέβουν τις ζωές μας.
Τις επόμενες ημέρες ακολούθησαν μαζικές διαδηλώσεις και συγκρούσεις με τα όργανα καταστολής. Δεν υπήρχε χώρος για ειρήνη. Δεν υπήρχε χώρος για αναστοχασμό. Δεν υπήρχε χώρος για το εγώ. Ήμασταν όλοι μαζί απέναντι στο χρεωκοπημένο σύστημά τους. Ήμασταν όλοι μαζί και δεν φοβόμασταν τίποτα. Χιλιάδες διασχίζαμε πλάι πλάι τους δρόμους της φωτιάς, δεμένοι με ανθρώπινες αλυσίδες και κανένας δεν μπορούσε να μας σταματήσει. Γιατί δεν είχαμε τίποτα να χάσουμε. Σύντροφοι γίναμε στον δρόμο. Εμπιστευτήκαμε τον διπλανό μας και κρατήσαμε σφιχτά το χέρι του για να τον προστατέψουμε και να προστατευτούμε. Και προχωρούσαμε.
Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες – ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες.
Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου, η στέρηση της ζωής ενός 15χρονου μαθητή επιβεβαίωσε την χρεωκοπία ενός ολόκληρου συστήματος, των αρχών του κοινωνικού τους κράτους, τον βαθιά ριζωμένο φασισμό στον θεσμό της αστικής δημοκρατίας.
Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου στιγμάτισε μια ολόκληρη γενιά γιατί σηματοδοτούσε αυτό που όλες γνωρίζαμε. Η γενιά μας ήταν μια παρτίδα με τράπουλα στημένη. Ήμασταν μια γενιά χαμένη. Μια γενιά αναλώσιμη. Ήμασταν η γενιά με στόχους να φύγουμε στο εξωτερικό ή να βρούμε μια καλή δουλειά. Ήμασταν η γενιά που είχε ξεχάσει να ονειρεύεται. Γιατί μας μάθανε να «κοιτάμε ψηλά» αλλά όχι να ονειροπολούμε.
Πειθαρχία τέλος. Ζωή μαγική
Απέναντι σε όλη αυτή τη βία, στην απόπειρα κανονικοποίησής της από το αστικό μπλοκ, απέναντι στην συστημ(ατ)ική προσπάθεια των δημοσιογραφίσκων των τηλεπαραθύρων να απαξιώσουν την εξέγερση «των καλοθρεμμένων κωλόπαιδων που δεν τους έχει λείψει ποτέ τίποτα», η ενστικτώδης απάντηση των παιδιών του Δεκέμβρη, το ουσιώδες αίτημα, ήταν ένα εξοργισμένο και λυσσασμένο «Φτάνει πια» σε όσα εκείνοι μας επέβαλαν.
Ως εδώ με τη βία της εξουσίας και την κρατική καταστολή.
Ως εδώ με την χρεωκοπημένη σας «δημοκρατία».
Ως εδώ να ασφυκτιούμε μέσα στα δικά σας πρέπει.
Ως εδώ να εκπληρώνουμε τα δικά σας σχέδια.
Μία σφαίρα διαπέρασε για πάντα το ροζ σύννεφο και έσπασε την πλαστική φούσκα που μας είχατε αποστειρωμένους.
Τον κόσμο που χτίσατε σας τον χαρίζουμε. Γιατί ένας κόσμος όπου το κράτος δολοφονεί παιδιά είναι ένας κόσμος σκατά και εμείς δεν θα τον ανεχτούμε. Πρέπει να ζήσουμε αλλιώς και θα ζήσουμε αλλιώς.
Fuck May ’68 – Fight now
Μέσα από το κίνημα, τις μαζικές συνελεύσεις και καταλήψεις στα πανεπιστήμια, το συντονισμό με το μαθητικό μπλοκ, την ώσμωση με τους «απόβλητους» που το σύστημα ξερνούσε, τον πόλεμο ενάντια στον φόβο και την διαδήλωση υπέρ των ζωών μας, τα παιδιά του Δεκέμβρη διαμορφώσαμε τα αιτήματα της μετέπειτα περιόδου και θα κουβαλούμε για πάντα μέσα μας τις μνήμες και τη φλόγα από την επαναστατικότητα του τότε.
Η γενιά του Δεκέμβρη δεν εξαφανίστηκε. Η γενιά μας πρωταγωνίστησε στις διαδηλώσεις ενάντια στα νέα μέτρα το 2010, στις φοιτητικές καταλήψεις του 2011, στο μεσοπρόθεσμο, στους αγανακτισμένους. Η γενιά μας πάλεψε ενάντια στα μνημόνια, μέσα στα κινήματα και μαζί με αυτά. Η γενιά μας νίκησε το δημοψήφισμα του 2015 και ηττήθηκε στις επόμενες εκλογές. Και παρ’ όλη την απογοήτευση και την ιδιώτευση που χαρακτηρίζει τα τελευταία χρόνια, η γενιά μας θα έχει πάντα τον Δεκέμβρη. Το ενοποιητικό χαρακτηριστικό της εξέγερσης, των κοινών αιτημάτων και της διεκδίκησης της ζωής με τους δικούς μας όρους.
Κανείς μας δεν θα ξεχάσει ποτέ τον Δεκέμβρη. Και καμιά μας δεν θα σταματήσει μέχρι να ζήσουμε όπως εμείς θέλουμε.
10 χρόνια μετά Τίποτε δεν άλλαξε – Όλα είναι διαφορετικά