Σας έχει τύχει ποτέ να μείνετε με 2 ευρώ στη τσέπη για περάσετε μία ολόκληρη ημέρα; Εμένα ουκ ολίγες φορές. Κι αν δεν χρειάζεται να μετακινηθείς, έχει καλώς. Αν όμως πρέπει να πας στη δουλειά σου, τότε το άγχος σου προφανώς είναι τα εισιτήρια.
Την Παρασκευή ξεκίνησα λοιπόν την ημέρα με αισιοδοξία. Σκεφτόμουν (λανθασμένα) πως θα πάω στο περίπτερο κοντά στο σπίτι (περιοχή Κηφισιά) να πάρω εισιτήρια, ένα για να κατέβω κέντρο κι ένα για να γυρίσω. Έλα όμως που του περιπτερά του είχαν τελειώσει τα εισιτήρια. Για εκδοτήρια του ΟΑΣΘ στην περιοχή ούτε λόγος.
Πάω λοιπόν, στη στάση με την ελπίδα κάποιος από όσους περίμεναν στη στάση θα είχε 2 εισιτήρια για να του δώσω το 2ευρω και να τελειώσει εκεί η περιπέτεια μου.
Μου λέει μία κυρία, “δεν έχω εισιτήρια αλλά μπορώ να σας χαλάσω σε 2 κέρματα του 1 ευρώ”. Προς στιγμήν χαίρομαι, αλλά μετά θυμάμαι πως για να εκδώσω εισιτήριο εντός του λεωφορείου θα πρέπει να δώσω όχι 1 ευρώ όσο είναι πλέον το κόστος του βασικού εισιτηρίου, αλλά 1.10 ευρώ. Γιατί; Γιατί έτσι προφανώς θα σου πει ο ΟΑΣΘ.
Ευχαριστώ την κυρία για την προθυμία και την ευγένειά της, αλλά αρνούμαι ευελπιστώντας πως κάποιος από τους επιβάτες του 39 που ερχόταν, θα είχε εισιτήρια για να με διευκολύνει. Παρά τη διστακτικότητα μου να ρωτάω τους 5 επιβάτες που ήταν στο λεωφορείο αν μπορούσαν να με εξυπηρετήσουν, δυστυχώς όλοι τους είχαν κάρτες. “Δεν συμφέρει πλέον να παίρνεις εισιτήρια. Μόνο η κάρτα συμφέρει για όσους μετακινούμαστε καθημερινά”, λέει μία κυρία γύρω στα 40. “Όντως”, της λέω, “απλά αν δεν έχεις 30 ευρώ μαζεμένα να δώσεις αρχές του μήνα…”, δεν προλαβαίνω να τελειώσω τη κουβέντα μου κι ένας νεαρός παρεμβαίνει, “να μην βγάζει κανείς εισιτήριο. Άκου εκεί 1 ευρώ”.
Είμαι δίπλα στο μηχάνημα. Το δίλημμα ήταν: ή βάζεις το 2ευρω για το εισιτήριο του 1,10 ευρώ ή δεν βγάζεις με κίνδυνο να μπει ελεγκτής και να έχεις πρόστιμο. Βέβαια ήξερα πως αν το έβαζα το 2ευρω, no money για την επιστροφή. Βαθιά ενοχική όπως είμαι, το βγάζω τελικά. Άλλωστε η απόσταση που είχα μέχρι το κέντρο ήταν μεγάλη και δεν το ρίσκαρα. Ελεγκτής δεν μπήκε.
Φτάνει το μεσημέρι και πρέπει να επιστρέψω σπίτι. Οι τσέπες μου άδειες. Κάθομαι στην στάση και λεωφορεία περνάνε. Να μπω ή όχι; Κι αν μπει ελεγκτής; ξεκινάω από την Αριστοτέλους να περπατάω για να το σκεφτώ. Θα φτάσω σκεφτόμουν μέχρι τον Λευκό Πύργο κι εκεί θα αποφασίσω. Να μπω χωρίς εισιτήριο ή όχι;, το ίδιο δίλημμα. Για να μην σας πολυλογώ, περπάτησα σχεδόν 1 ώρα για να φτάσω από το κέντρο έως το σπίτι
Κουράστηκα, νευρίασα, θύμωσα, αγανάκτησα. Να έχεις καθημερινά να αντιμετωπίσεις χίλια δύο προβλήματα, από το πως να πληρώσεις τους λογαριασμούς και το νοίκι, μέχρι το πως να γεμίσεις το ψυγείο σου. Κι μέσα σε όλα να έχεις να αντιμετωπίσεις και την τακτική του ΟΑΣΘ, να αυξάνει κάθε τρεις και λίγο τα εισιτήρια, να σε αναγκάζει να πληρώνεις παραπάνω το εισιτήριο εντός του λεωφορείου και να μην σου δίνει και ρέστα. Έλεος!
Αλεξάνδρα
Alterthess: Ιστορίες αναγνωστών από τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ
Και επειδή η μάχη, όπως φαίνεται, έχει να κάνει και με την επικοινωνία αυτής της ιστορίας, βγάλτε φωτογραφίες με τον κόσμο στις στάσεις και μέσα στα λεωφορεία, γράψτε ιστορίες που ζείτε και ακούτε στις στάσεις και τα λεωφορεία, γράψτε σχόλια, περιγράψτε αυτό που συμβαίνει και στείλτε τα στο [email protected] για να τα δημοσιεύσουμε.