Μπαίνω απευθείας στο θέμα. Τα εργασιακά, για να είναι «κόκκινη γραμμή», θα πρέπει να είναι υπερασπίσιμα στην τωρινή τους κατάσταση. Είναι υπερασπίσιμα; Κάθε άλλο. Επομένως, ο μόνος τρόπος, για να μη συνιστά πομφόλυγα μεγατόνων, για να μην πω άνευ αξίας λεονταρισμό, η συγκεκριμένη διατύπωση, είναι να αλλάξει η κατάσταση.
Να το πω κι αλλιώς: μέχρι που να κατατεθεί το νομοσχέδιο για τα εργασιακά –που θάπρεπε να έχει κατατεθεί από το Μάρτιο και χωρίς εκπτώσεις, νομίζω- δεν υπάρχει τίποτε προς υπεράσπιση. Καμιά γραμμή άμυνας, που να αξίζει τον κόπο να αναφερόμαστε σε αυτήν.
Ας κατατεθεί, λοιπόν, επιτέλους και μετά όλοι εδώ είμαστε, για να το προασπίσουμε ως «κόκκινη γραμμή».
Στο μέτρο, μάλιστα, που αποτελεί την καρδιά του μνημονιακού καθεστώτος, η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων θα πρέπει να αρθεί συστήνοντας όλα τα αναγκαία εργαλεία, που απαιτεί μια τέτοια παρέμβαση. Δεν ξεχνώ, άλλωστε, πως σε εκείνο το αλήστου μνήμης προεκλογικό Διαρκές (!) Συνέδριο τον Ιανουάριο, ο Αλέξης Τσίπρας είχε δεσμευθεί πως πρώτη του κίνηση θα ήταν η μεγάλη ενδυνάμωση του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας, το οποίο, μάλιστα, θα υπάγονταν άμεσα στον πρωθυπουργό. Όσο σωστό ήταν που ειπώθηκε αυτό, άλλο τόσο πρόβλημα είναι που δεν υλοποιήθηκε ακόμα.
Καθυστερήσαμε, προφανώς, πάρα πολύ. Κι αυτό αιτιολογείται τόσο από την «υποχρέωσή» μας να τηρήσουμε την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, όσο, όμως, και από μια ορισμένη αντίληψη περί των κοινωνικών συμμαχιών, που απαιτεί η περίοδος.
Για το πρώτο δεν θέλω, τη στιγμή αυτή, να σχολιάσω περισσότερο. Έτσι ή αλλιώς, θα έχουμε πολύ χρόνο γι’ αυτά στο μέλλον.
Σε ό,τι αφορά το δεύτερο, όμως, δεν μπορώ παρά να επισημάνω πως, για λόγους που εύκολα μπορούν να εντοπιστούν στη βαρειά σκιά της λαϊκομετωπικής παράδοσης της ελληνικής –και όχι μόνο- Αριστεράς, έχει παρεισφρήσει στην αντίληψή μας η ιδέα πως μισθωτοί εργαζόμενοι και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες συνιστούν ισοβαρή μέρη της κοινωνικής συμμαχίας, που αποτελεί τη βάση της προσπάθειας της ριζοσπαστικής Αριστεράς για «ρήξη και ανατροπή» -για να μην ξεχνάμε και τα διαρκή μας συνθήματα. Γι’ αυτό και ο μετεκλογικός προβληματισμός, ως προς τις επιπτώσεις της αύξησης του κατώτατου μισθού, ενώ προεκλογικά είμαστε βέβαιοι πως θα ήταν μόνο θετικές, οφθαλμοφανώς για τους αποδέκτες της, αλλά και για την οικονομία και την κοινωνία, στο μέτρο που θα μεταφράζονταν σε ισχυρή τόνωση της ζήτησης και, έτσι, σε ώθηση σε υγιή «ενδογενή ανάπτυξη».
Τώρα, όμως, να, προβληματιζόμαστε! Και το βασικό είναι η επίπτωση στους μικρομεσαίους επιχειρηματίες.
Έχω ασχοληθεί επί μακρόν με αυτό το θέμα –και από αυτήν την στήλη. Η άποψή μου είναι, σχηματικά, πως πρώτα πρέπει να είναι στο σχέδιό μας οι άνεργοι και οι μισθωτοί, οι εκμεταλλευόμενοι όλων των τύπων, και μετά οι υπόλοιποι, απλά και δεόντως «δογματικά»[1]. Εδώ θέλω να θυμίσω ένα μόνο στοιχείο, που είναι ενδεικτικό και μπορεί να μας βοηθήσει στο σωστό προσανατολισμό μας: οι εργάτες και ιδιωτικοί υπάλληλοι, που υπέστησαν τη μεγαλύτερη επίθεση στο μισθό τους στη διάρκεια της κρίσης είναι όσοι εργάζονται σε επιχειρήσεις με προσωπικό έως 10 άτομα, όπου ο μέσος μισθός από 933,2 ευρώ (μικτά) έπεσε στα 722,6 (καθαρά κάτω από τα 600 –μέσος μισθός!)[2]. Την ίδια περίοδο, στο σύνολο των επιχειρήσεων η πτώση ήταν από τα 1416,9 στα 1232: παρατηρήστε πως και σε απόλυτους αριθμούς η πτώση στις μικρομεσαίες είναι μεγαλύτερη! Και δεν υπάρχει αμφιβολία πως μεγάλο τμήμα αυτών των επιχειρήσεων ανήκει στην κατηγορία, που ο Ηλίας Ιωακείμογλου ονομάζει «κανίβαλους».
Ας σταματήσουμε, λοιπόν, να προβληματιζόμαστε και ας προχωρήσουμε τώρα το νόμο για τα εργασιακά. Δεν υπάρχει καμία επαρκής δικαιολογία για περαιτέρω κωλυσιεργία. Η οποία, εκτός όλων των άλλων, δρα και εναντίον της προοπτικής της κυβέρνησης, στο μέτρο που η τωρινή κατάσταση αποτελεί το απόλυτο και εξαιρετικά αποτελεσματικό εμπόδιο για την αναγκαία ανάταξη του εργατικού κινήματος, χωρίς την οποία όλα θα αποδειχτούν, στην καλύτερη περίπτωση, έπεα πτερόεντα –νάχαμε να λέγαμε, δηλαδή.
ΥΓ. Πολλοί ψύλλοι στ’ αυτιά μας μπήκαν και από την αναφορά στη σελίδα 28 του αγγλικού κειμένου των 47 σελίδων, όπου μια πρώτη ανάγνωση φαίνεται να δείχνει πως προβλέπεται «η δραστική συρρίκνωση ή και ολοσχερής κατάργηση στην πράξη των αποζημιώσεων που δικαιούνται οι πρώην (και συνήθως άνεργοι) εργαζόμενοι των χρεοκοπημένων ιδιωτικών επιχειρήσεων, προς όφελος των τραπεζών και λοιπών ενυπόθηκων πιστωτών τους!»[3]. Εύχομαι να είναι αλλιώς τα πράγματα. Διαφορετικά εδώ έχουμε ένα πρόβλημα κατά πολύ μεγαλύτερο και από τις ιδιωτικοποιήσεις
[1] Για μια αναλυτική έκθεση αυτής της δογματικής εμμονής βλ. «Κρίση και αριστερή πολιτική», εκδ. Νήσος και Rednotebook, 2014
[2] Νάσος Χατζητσάκος, «Γουλί» κουρεύτηκαν οι εργαζόμενοι στις Μικρομεσαίες επιχειρήσεις, Εποχή, 7 Ιουνίου 2015
[3] Τάσος Κωστόπουλος, Πρώτα οι τράπεζες, μετά οι εργαζόμενοι!, Εφημερίδα των Συντακτών, 6 Ιουνίου 2015