ΟΤΑΝ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΤΟΥ ΚΤΗΝΟΥΣ ΔΕΝ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΟΥΤΕ ΠΙΣΩ ΑΠ’ ΤΟ ΚΛΕΙΣΤΟ ΤΟΥ ΣΤΟΜΑ, ΤΟΤΕ ΩΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ!
Στις 3 Δεκεμβρίου ανακοινώθηκε η απορριπτική απάντηση του δικαστικού συμβουλίου Πειραιά στο αίτημα του Νίκου για εκπαιδευτικές άδειες. Φυσικά δεν είναι κάτι που δεν το περιμέναμε, δεν είναι κάτι που μας ξαφνιάζει, αντιθέτως είμαστε από καιρό έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε -και αντιμετωπίζουμε- την βαρβαρότητα αυτού του μηχανισμού. Η αναμενόμενη απόρριψη όμως, συνδυάστηκε με έναν πολιτικό τακτικισμό απ’ την πλευρά της κυβέρνησης που στόχο έχει προφανώς την διάσπαση του κινήματος αλληλεγγύης που έχει συσπειρωθεί γύρω απ’ το ζήτημα του Νίκου. Μετά από ένα διάστημα που οι φορείς εξουσίας πετούσαν το μπαλάκι της ευθύνης ο ένας στον άλλο, η κυβέρνηση, δια στόματος Χ.Αθανασίου, επιχειρεί -σε μια προσπάθεια ανάδειξης του δημοκρατικού προσωπείου του κράτους- να απεμπλακεί, δημιουργώντας ένα
νομικό πλαίσιο (καταστρατηγώντας το ήδη υπάρχον) κατά το οποίο έμμεσα καταργούνται οι εκπαιδευτικές άδειες. Προτείνει λοιπόν στα πλαίσια μιας δήθεν ευαισθητοποίησης ως “λύση” στις εκπαιδευτικές άδειες την τηλεδιάσκεψη. Όμως τι σημαίνει πραγματικά η τηλεδιάσκεψη και τι “δρόμους” ανοίγει στην εξουσία η νομιμοποίηση ενός τέτοιου θεσμού;
Οι εκπαιδευτικές άδειες λοιπόν, όπως και ότι θεωρείται “δεδομένο” δικαίωμα μέσα στις φυλακές, είναι ένα ευεργέτημα για τους κρατούμενους το οποίο έχει κατακτηθεί με αγώνες και αίμα απ’ την πλευρά των φυλακισμένων. Και η εκπαιδευτική άδεια σημαίνει ότι ο κρατούμενος δικαιούται να πάρει άδεια για να πάει στο πανεπιστήμιο, τίποτε λιγότερο, οτιδήποτε άλλο καταργεί το σκέλος της άδειας οπότε και τον ίδιο το θεσμό. Η τηλεδιάσκεψη λοιπόν, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση την εκπαιδευτική άδεια, ακριβώς το αντίθετο. Σημαίνει την κατάργησή της, ένα μεγάλο βήμα πίσω στις διεκδικήσεις και τα αναχώματα που έχουν κατακτηθεί μέσα στις φυλακές και παράλληλα ένα άνοιγμα νέων δρόμων για το κράτος με στόχο τον διαρκώς αυξανόμενο περιορισμό. Από καιρό το κράτος έχει ρίξει στο τραπέζι την τηλεδιάσκεψη ( έμμεσα βέβαια ) ακολουθώντας τα βήματα του Ιταλικού κράτους όπου πλέον εκεί σύντροφοι δικάζονται με τηλεδιάσκεψη απ’ τα κελιά τους. Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε τις βλέψεις της κυρίαρχης τάξης κι αυτές δεν είναι άλλες απ’ την εδραίωση και την εντατικοποίηση ενός καθεστώτος εξαίρεσης, την απομόνωση και την εξόντωση των πολιτικών της αντιπάλων. Κάτι που βέβαια δεν θα αργήσει να επεκταθεί και να “ακουμπήσει” όλα αυτά τα τμήματα της κοινωνίας που μάχονται, αντιστέκονται και διεκδικούν το μέλλον τους.
Γι αυτούς ακριβώς τους λόγους ο αγώνας του Νίκου έχει γίνει αγώνας δικός μας, αγώνας όλων όσων βρίσκονται στο στρατόπεδο των καταπιεσμένων. Γι αυτό ακριβώς η ύπαρξη και μόνο αυτού του αγώνα είναι μια νίκη απεγκλωβισμένη από την τελική έκβαση του αιτήματος, είναι μια ουσιαστική παρακαταθήκη αγώνα που εντυπώνεται στο συλλογικό θυμικό.
Μια μετωπική σύγκρουση ανάμεσα σε δυο κόσμους, ανάμεσα στους αγωνιστές και στο κράτος. Το παράδειγμα του Νίκου τρομάζει τους εξουσιαστές, η θέληση του και η αγωνιστικότητα του έχει συσπειρώνει ένα κίνημα αλληλεγγύης που πλέον (με την μαζικότητα του), έχει μια διαπραγματευτική δύναμη που συνεχώς αυξάνεται και αυτό θέλουν να το χτυπήσουν.
Γιατί ο αγώνας που δίνεται από τους συντρόφους έξω από τα τείχη, είναι αυτός που μας γεμίζει πείσμα και δύναμη. Η πορεία της Τρίτης (3/12) και η νύχτα που την ακολούθησε είναι ένα ξεκάθαρο μήνυμα, είναι η ζωντανή απόδειξη ότι η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Η πολύμορφη, δυναμική και διαρκής αλληλεγγύη που όλες αυτές τις μέρες έχει εκφραστεί, κρατάει ζωντανό τον αγώνα και φέρνει την νίκη όλο και πιο κοντά, μια νίκη τόσο για τον Νίκο όσο και για το σύνολο του ριζοσπαστικού, ανατρεπτικού χώρου. Καθένας και καθεμία που εκφράζει την αλληλεγγύη του/της συμβάλει ουσιαστικά ενδυναμώνοντας την φωνή του Νίκου αλλά και όλων εμάς που αγωνιζόμαστε απ’ την μέσα πλευρά του τοίχου.
Γιατί αν ένα χρόνιο πρόβλημα του αναρχικού χώρου ήταν και είναι το να βρεθεί ένας τρόπος να επιτευχθεί η ενότητα μέσα από ένα κοινό σκοπό, η διάχυση των προταγμάτων μας και η ισχυροποίηση της πολιτικής μας δύναμης, η πρωτοβουλία του Νίκου έδειξε τον δρόμο.
Όμως, για να αντιληφθούμε λίγο καλύτερα την τοξικότητα της δικαιοσύνης -για άλλη μια φορά-, όπως επίσης το εάν και κατά πόσο εκδικείται τελικά η δημοκρατία τους, αρκεί να δούμε τα φυσικά πρόσωπα που εμπλέκονται στην όλη υπόθεση. Απ’ τη μια λοιπόν, το πιο πιστό σκυλί του συστήματος σε κομβική θέση εξουσίας, ο ειδικός εφέτης ανακριτής, Ευτύχης Νικόπουλος. Ακολουθεί κι αυτός τα βήματα του προκατόχου του, Κ.Μπαλτά, ο οποίος το 1995 είχε κρατήσει μια άκρως επιθετική στάση απέναντι στην απεργία πείνας του αναρχικού Χ.Μαρίνου, αφήνοντάς τον σχεδόν να πεθάνει (με 69 μέρες απεργία πείνας). Φυσικά ανταμείφθηκε για την πολύχρονη “προσφορά” του στους μηχανισμούς καταστολής με μια θέση στο πλευρό του Αθανασίου ως σύμβουλος στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Ένα απάνθρωπο κτήνος σε νευραλγικά πόστα
εξουσίας, μια πορεία που στοχεύει να έχει (ως άλλο θρασύδειλο πλασματάκι) και ο Ε. Νικόπουλος.
Εκτός απ’ αυτόν όμως υπάρχει και ο εισαγγελέας του Πειραιά που έκανε αρνητική πρόταση για την άδεια του Νίκου, ο Παναγιώτης Καψιμάλης. Είναι ο ίδιος εισαγγελέας που άφησε τον Λαυρεντιάδη να βγεί απ’ τη φυλακή με περιοριστικούς όρους για λόγους υγείας, έναν άνθρωπο που κατηγορείται ως ηθικός αυτουργός σε απόπειρα ανθρωποκτονίας και για την υπόθεση με τα επισφαλή δάνεια ύψους 701 εκατομμυρίων ευρώ. Φυσικά το ζήτημα για την δικαιοσύνη ήταν και παραμένει ταξικό. Έτσι απ’ τη μια χτυπάει και εκδικείται τους ταξικούς εχθρούς του συστήματος, ενώ απ’ την άλλη φροντίζει να καλύπτει τα εγκλήματα των ανθρώπων που ανήκουν στην πολιτική και οικονομική ελίτ αυτού του τόπου.
Φυσικά ο άνθρωπος που έχει το μεγαλύτερο μερίδιο πολιτικής είναι ο δημοκρατικά καμουφλαρισμένος φασίστας Χ.Αθανασίου, ο εμπνευστής των φυλακών “τύπου Γ”, την επιτομή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Ακολουθώντας λοιπόν κατά γράμμα την πολιτική εξόντωσης και κατασυκοφάντησης κάθε μορφής αγώνα και αγωνιστών, φτάνει στο σημείο να κάνει δημόσια δήλωση και να πει ότι “ο Νίκος είναι καλά στην υγεία του και ότι δέχεται υγρή τροφή”. Ένα καταφανέστατο ψέμα που δείχνει την “αξιοπιστία” του υπουργού και στόχο έχει την ηθική εξόντωση του Νίκου και τη διάσπαση του κινήματος αλληλεγγύης που έχει ξεσπάσει με αφορμή τον αγώνα του.
Ο φόβος όμως της κυβέρνησης δεν κρύβεται πίσω απ τις δηλώσεις του κ.Αθανασίου και γιαυτό τον λόγο προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξασφαλίσουν την πολιτική σταθερότητα, βγάζοντας από την ατζέντα τους στην επιφάνεια μέχρι και το βασανιστήριο της υποχρεωτικής σίτισης. Πρώτα με την εντολή της εισαγγελέως φυλακής Βικτωρίας Μαρσιώνη προς τους γιατρούς του “Γ.Γεννηματά”, ενώ παράλληλα οι διοικητές του Τζάνειου και του Γ.Γεννηματά πιέζουν τους διευθυντές των κλινικών όπου νοσηλεύονται ο Νίκος και ο Γιάννης να ακολουθήσουν την εντολή της εισαγγελέως και τέλος με το “ελεύθερο” του νομικού συμβούλου της 2ης Δ.Υ.Π.Ε. , Συμαντίδη, ο οποίος προφορικά ενημέρωσε τους γιατρούς στο Τζάνειο πως θα είναι καλυμμένοι νομικά σε περίπτωση υποχρεωτικής σίτισης. Ανάβοντας έτσι το πράσινο φως, έστω και ανεπίσημα, για την εφαρμογή αυτού του βασανιστηρίου. Αυτή είναι η δημοκρατία τους, η άγρια καταστολή και τα ύπουλα παιγνίδια στο όνομα ενός δήθεν ανθρωπισμού. Οι εντολές τους για εξόντωση των αγωνιστών και φυσικά
για την απόλυτη σιωπή από την πλευρά των θεραπόντων ιατρών για την κατάσταση του Γιάννη και του Νίκου. Ναι λοιπόν, δείξατε για άλλη μια φορά το πραγματικό σας πρόσωπο και έτσι συνεχίζετε να δίνετε νόημα στον αγώνα μας.
Απαντώντας στα “κοράκια” και τους θρασύδειλους δημοσιογράφους, που με την ασφάλεια της απόστασης απ την δίνη των γεγονότων, ρίχνουν λάσπη βαυκαλιζόμενοι τις δημοκρατικές τους ευαισθησίες, τους λέμε, ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ! και όχι, δεν απαντάμε γιατί μας αγγίζουν οι ευτελείς υποταγμένοι, τα πειθήνια παπαγαλάκια που ακολουθούν τις εντολές της συγκαλυμμένης χούντας που κυριαρχεί στις μέρες μας.
Απαντάμε γιατί η οργή μας εγκλωβίζεται στους τέσσερις τοίχους της φυλακής και στη προκειμένη περίπτωση, βρίσκει διέξοδο μόνο στο χαρτί.
Τέλος, Νίκο και Γιάννη από την πρώτη στιγμή που πέσαμε στα χέρια του κράτους, στο τμήμα της Βέροιας, της Κοζάνης, στη ΓΑΔΑ και σε όλη την πορεία μας στη φυλακή, από τότε, έχουμε αποδείξει πρώτα σε εμάς τους ίδιους και κατ’ επέκταση σε όλους τους ανθρώπους έξω από τα τείχη που επιμένουν να αγωνίζονται, πως μαζί, ενωμένοι, δίνοντας δύναμη ο ένας στον άλλον δε θα είμαστε ποτέ ηττημένοι.
Καμιά αστυνομία, κανένας δικαστικός μηχανισμός καμία φυλακή δε μπορεί να μας εξοντώσει, γιατί κανένας τους δε μπορεί να σβήσει το χαμόγελο από τα χείλη μας.
Από τον Κορυδαλλό λοιπόν, στέλνουμε όλη την σκέψη μας και τη δύναμή μας στο Τζάνειο και στο Γ.Γεννηματά, στους δυο συντρόφους μας που περιτριγυρισμένοι από μπάτσους σε ένα δύσκολο περιβάλλον, συνεχίζουν ανυποχώρητοι τον αγώνα.
Και σε όλους εκεί έξω, που κόντρα στις προσταγές των καιρών μας, αγωνίζονται και εκφράζουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους με κάθε μέσο, λέμε ΔΎΝΑΜΗ! Κάθε παρέμβαση, κάθε πορεία, κάθε κατάληψη κρατικού ή δημόσιου κτηρίου, μας θυμίζει ότι δεν είμαστε μόνοι μας και ότι έχουμε ήδη κερδίσει την ομορφιά της εξέγερσης και του αγώνα.
Η ΦΛΟΓΑ ΕΧΕΙ ΑΝΑΨΕΙ, Ο ΤΡΟΠΟΣ ΔΟΘΗΚΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ.
ΑΣ ΤΗΝ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΖΩΝΤΑΝΗ, ΑΣ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΩΣΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΚΑΨΕΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΣΑΠΙΟ ΚΟΣΜΟ.
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ, ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ!
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ
Υ.Γ.Οποιοσδήποτε τολμήσει να απλώσει χέρι στο Νίκο και στο Γιάννη με στόχο την αναγκαστική σίτιση, ας γνωρίζει εκ των προτέρων ότι γράφει για πάντα το όνομα του στη μακρυά λίστα των εχθρών της ελευθερίας και αυτό συνεπάγεται την στοχοποίηση του.
Α.Δημήτρης Μπουρζούκος,
Δημήτρης Πολίτης
Πηγή: Indymedia