Σχεδόν όλες οι ημέρες του έτους είναι πια επίσημα αφιερωμένες σε θέματα είτε οικουμενικού ενδιαφέροντος, όπως ο αγώνας κατά των φυλετικών διακρίσεων ή η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, είτε στενότερου και ειδικότερα προσανατολισμένου. Για να αποκτήσει το νόημά του αυτός ο αφιερωματικός πληθωρισμός, για να μην ξεφτίσει καταντώντας άνευρη, κουρασμένη ρουτίνα, ιδίως όταν αφορά τα σπουδαία του κόσμου τούτου, πρέπει να γίνονται σεβαστά κάποια προαπαιτούμενα. Το προαπαιτούμενο της αυτοκριτικής τιμιότητας πρώτα πρώτα, και του μετρημένου, τεκμηριωμένου λόγου. Για να τα τηρήσουμε όμως, πρέπει να πάμε κόντρα σε δύο βασικότατες συνήθειές μας: στη συνήθεια της υπερβολικής ταχύτητας στα πάντα, που δεν επιτρέπει τη στάση, δηλαδή τη δεύτερη, ωριμότερη σκέψη και τον κριτικό αναστοχασμό, και στη συνήθεια της μανιχαϊστικής επιπολαιότητας, που αδιαφορεί για τα πράγματα, αφού διαθέτει τα προκάτ «ερμηνευτικά» σχήματά της.
Η χθεσινή Ημέρα για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων, που καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ πριν από μισόν ακριβώς αιώνα, βρήκε την ανθρωπότητα αρκετά βήματα μπροστά εν συγκρίσει με το 1966, όταν η αστυνομία του ρατσιστικού καθεστώτος της Νότιας Αφρικής δολοφονούσε 70 φοιτητές, που διαδήλωναν κατά του απαρτχάιντ. Και πάλι όμως, παραμένει πολύ μακριά από το επιθυμητό και το αναγκαίο. Το πιστοποιούν, πλην των άλλων, η προέλαση του κ. Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, παρά τον τραχύτατα μισαλλόδοξο λόγο του, και η καθόλου περιστασιακή άνοδος των ξενοφοβικών ή και απερίφραστα ρατσιστικών και φιλοναζιστικών δυνάμεων σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
Στις δύο περιοχές του πλανήτη, τη βορειοαμερικανική και την ευρωπαϊκή, δηλαδή σε ό,τι εννοούμε με καμάρι ως δυτικό κόσμο –ο οποίος ευθύνεται για τη διασπορά πολέμων που διέλυσαν κράτη, αν όχι ηπείρους, με αποτέλεσμα και τις μαζικότατες μετακινήσεις απελπισμένων πληθυσμών–, ζούμε στην εποχή των τειχοποιών. Του κ. Τραμπ, του κ. Ορμπαν και όσων άλλων Ευρωπαίων πολιτικών δεν μένουν αρκετά ικανοποιημένοι από τα συμβολικά τείχη, κρίνοντάς τα ανεπαρκή, και τα επιθυμούν σε υλική μορφή, από πέτρες, τσιμέντο και αγκαθωτά σύρματα. Για να μην απειληθούν, υποτίθεται, η εθνική κυριαρχία, η φυλετική καθαρότητα και η χριστιανική πίστη. Και σκέφτεται κανείς πόσο δύσκολο είναι για την Ευρωπαϊκή Ενωση να επιβάλει στην απολυταρχικά διοικούμενη Τουρκία την τήρηση όσων συνυπογράφει, έπειτα από παζάρια στα οποία ο προσφυγικός κόσμος υπολογίζεται σαν ένα ενοχλητικό τσούρμο δίχως πολλά πολλά ανθρώπινα γνωρίσματα και δικαιώματα, όταν αδυνατεί να επιβάλει σε κράτη-μέλη της τον σεβασμό των ιδρυτικών της αξιών.
Οσον αφορά την Ελλάδα, μέχρι τώρα τον τόνο στο προσφυγικό τον δίνει ο ιδιαίτερα εκτεταμένος ανώνυμος αλτρουισμός. Και αυτό παρά τις φιλότιμες προσπάθειες ορισμένων ΜΜΕ να ανεβάσουν το επίπεδο ξενοφοβίας, διακινώντας τα κλισέ του ρατσισμού («είναι στο αίμα τους να βιάζουν» κτλ.). Αλλά και χτίζοντας τείχη μισαλλοδοξίας με πρώτη ύλη ακόμη και κατάφωρα ψεύδη.
Πηγή: Εφημερίδα Καθημερινή