Κάθε φορά που ανοίγει συζήτηση για να γίνει κάτι καλύτερο στην πόλη – περισσότερος δημόσιος χώρος, πράσινο, βιώσιμη κινητικότητα, κτλ.– η πρώτη ερώτηση που πέφτει στο τραπέζι από πολλούς γνωστούς και φίλους μου είναι σχεδόν πάντα η ίδια:
«Ναι, αλλά πόσο θα μας κοστίσει;»
Κι ας ξέρουμε όλοι πως, στην πραγματικότητα, κοστίζει πολύ περισσότερο το να μην γίνεται τίποτα.
Πάρτε για παράδειγμα το μητροπολιτικό πάρκο της ΔΕΘ που θα μπορούσε να αλλάξει ριζικά τη Θεσσαλονίκη. Μια ανάσα πρασίνου στην πιο “γκρι” πόλη της Ευρώπης. Μια καθημερινή όαση για όλους αντί για μια εμπορική ανάπτυξη (με τεράστιο κόστος και τεράστια αβεβαιότητα) για λίγους.
Αλλά η κουβέντα γυρνάει πάντα στο ίδιο ερώτημα: «Πόσο πάει αυτό το πάρκο;» «Και πού θα βρούμε τα λεφτά για τη συντήρηση του;» «Θα βγάλει περισσότερο κέρδος από την προτεινόμενη ανάπλαση;»
Είναι εξωφρενικό όμως να ρωτάτε οι απλοί πολίτες της Θεσσαλονίκης τέτοιες ερωτήσεις… 250 εκατομμύρια πληρώσαμε σε αποζημιώσεις στο μετρό (τα 50 μόλις την τελευταία εβδομάδα) για τις καθυστερήσεις του σχεδιασμού μετά το 2019. 85 εκατομμύρια πληρώσαμε για μια υποθαλάσσια που δεν έγινε ποτέ (δεν ξεκίνησε καν). Και ρωτάτε για το πως θα συντηρηθεί ένα πάρκο; Θα σας απαντήσω με το πιο μπακάλικο τρόπο (γιατί σίγουρα μπορώ πιο αναλυτικά και με πληθώρα εργαλείων που όμως θεωρώ ότι θα πάνε την κουβέντα εκεί που δεν πρέπει να πάει): με αύξηση κατά λίγα σεντς των δημοτικών τελών ανά μήνα. 30% αυξήθηκαν σε μια μέρα φέτος τα δημοτικά τέλη, για λίγα σεντς ποιος θα αντιδρούσε; Πόσο πια νομίζετε ότι κοστίζει η συντήρηση ενός στρέμματος αστικού πάρκου;
Είναι φοβερό πώς η μνημονιακή πολιτική έχει επηρεάσει τον τρόπο που σκεπτόμαστε. Τέτοια ενοχικά σύνδρομα αντί για δυναμικές διεκδικήσεις είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιας πλύσης εγκεφάλου με ενοχές για το «αν μπορούμε να αντέξουμε ως κοινωνία τέτοιο κόστος». Ξεκίνησε με τους μισθούς και τις συντάξεις μας, πήγε σε όλα τα δημόσια αγαθά (παιδεία, υγεία, κτλ) και έφτασε μέχρι το παγκάκι στο πάρκο και τη φροντίδα των δημόσιων χώρων….
Λες και δεν πληρώνουμε ήδη για την έλλειψη πρασίνου, τις ασθένειες από τη ρύπανση, τις απώλειες σε παραγωγικότητα, την υποβάθμιση της ζωής. Λες και δεν έχουμε καταλάβει ότι οι πόλεις που επενδύουν στον δημόσιο χώρο είναι αυτές που τελικά κερδίζουν σε υγεία, οικονομία, κοινωνική συνοχή και ευημερία.
Γιατί ναι, οι πόλεις αλλάζουν. Αλλά μόνο όταν το αποφασίσουμε. Και όταν σταματήσουμε να κοστολογούμε την ευτυχία μας με τη λογική εταιρείας.
Δεν είναι το κόστος του μητροπολιτικού πάρκου το πρόβλημα.
Είναι το κόστος της απραξίας.
Είναι το σύνδρομο (Στουρνάρα-Σόιμπλε) της «κοστολογημένης ευτυχίας».
Είναι το πένθος για μια πόλη που θα μπορούσε …αν δεν έθετε τα λάθος ερωτήματα
Ας τολμήσουμε να αλλάξουμε την εξίσωση. Από το «πόσο θα μας κοστίσει» στο «πόσο αξίολογουμε το να ζούμε καλύτερα;»
Υπογράψτε για το δημοψήφισμα χωρίς ενοχές!
Πηγή: Από ανάρτηση στον λογαριασμό του Διονύση Λατινόπουλου στο facebook
