Βουτιά στο Διεθνές Διαγωνιστικό του 23ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης. Επιλογή μας το “Γουχάν Γουχάν” του Γιουνγκ Τσανγκ (This is not a movie, 2019) από την Κίνα. Μία απεικόνιση της πόλης (11.000.000 κατοίκων) της ευρύτερης περιοχής της Χιουμπέι που βίωσε πρώτη τον εφιάλτη του COVID-19 τον Δεκέμβρη του 2019. Ένας πειθαρχημένος λαός που αντιμετώπισε με ψυχραιμία το σοκ του αναγκαστικού εγκλεισμού, αλλά και των χιλιάδων κρουσμάτων για διάστημα τριών μηνών. Ένα σκηνικό έκτακτης ανάγκης που απαιτούσε λεπτούς χειρισμούς και συνεργασία. “Όλοι μαζί πολεμάμε”.
Στο κέντρο της αφήγησης τοποθετούνται νοσοκομεία, συνεδριακοί χώροι που έχουν μετατραπεί σε μονάδες πρωτογενούς περίθαλψης κι ένας οδηγός ταξί. Όπως έκανε ο Παναχί στο δικό του “Taxi Τehran”, έτσι κι εδώ μέσα από τις διαδρομές αφουγκραζόμαστε τον παλμό των πρωταγωνιστών και την κατάσταση που επικρατεί. Βλέπουμε ανθρώπους ως νούμερα (νο46), γινόμαστε μάρτυρες του τιτάνιου αγώνα των επιστημόνων υγείας που με αυταπάρνηση τιμούν τον χαρακτήρα του λειτουργήματος του επαγγέλματός τους, νιώθουμε το συναίσθημα της αβεβαιότητας αφού τελειώσει η βάρδια και πρέπει να επιστρέψουμε σπίτι.
Ο καθένας έχεις τους φόβους, τις αμφιβολίες και τα βιώματά του. Στην προσπάθεια καλούνται να συμβάλουν ψυχολόγοι, αλλά κι απλοί εθελοντές. Μία αλυσίδα που ο κάθε κρίκος της συμπληρώνει τους υπόλοιπους. Όπως αναφέραμε και στην εισαγωγή μας οι συνθήκες ήταν πολεμικές. Αναστάτωση, αγωνία, αγανάκτηση, αναμονή. Απώλεια, πόνος και ξανά από την αρχή. Μία πρωτοφανής συγκυρία που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν καθημερινοί άνθρωποι δίχως προηγούμενη εμπειρία και με ελλιπή εξοπλισμό τουλάχιστον στο ξεκίνημά της.
Μεγάλο πλεονέκτημα αυτής της ταινίας τεκμηρίωσης η κάμερα ή αν θέλετε η φωτογραφία. Διεισδύει στα άδυτα των μονάδων εντατικής θεραπείας. Αντιμετωπίζει τον κίνδυνο με γενναιότητα. Ένα έργο που χρόνια μετά θα διηγείται την κόλαση του 2020 στον τόπο γέννησής της. Κάτι παρόμοιο με τους “Παρόντες” του Γιώργου Αυγερόπουλου. Διαρκής αγώνας να μείνουν η ελπίδα κι η μνήμη ζωντανές. H οπτική που υιοθετεί ο σκηνοθέτης μας οδηγεί στο μήνυμα της νίκης της ζωής απέναντι στον θάνατο. Κάτω από 3000 συνολικά οι νεκροί, πάνω 16.500 οι γεννήσεις στο ίδιο διάστημα. Λειτούργησε το ένστικτο της επιβίωσης και της συνέχειας του είδους.
Μέσα σε διάστημα τριών μηνών η Γουχάν βγήκε νικήτρια στην μεγάλη μάχη απέναντι στον αόρατο εχθρό. Δε σταμάτησε όμως λεπτό. Επένδυσε στην πρόληψη και την έρευνα. Συνεχή test, επαναλαμβανόμενοι έλεγχοι, διαρκής επαγρύπνηση. Η ζωή επέστρεψε στους ρυθμούς που είχαν συνηθίσει οι κάτοικοί της. Κέρδισαν την μάχη. Ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί κι η Ευρώπη που τότε ολιγώρησε και σήμερα ακολουθεί μοιραία τις εξελίξεις. Γιατί δεν είναι μόνο ο συγκεκριμένος κορονοϊός. Με την κλιματική αλλαγή και τις καταστροφικές συνέπειές της αναμένονται νέες πανδημίες που πιθανώς θα είναι σοβαρότερες.
Η τρομακτική απαγόρευση της κυκλοφορίας και η συρρίκνωση των δικαιωμάτων (περισσότερο στη δική μας Ήπειρο) μένει να φανεί αν ήρθαν για να μείνουν. Οι άνθρωποι έδειξαν πως μπορούν να κάνουν θαύματα. Τώρα είναι η σειρά των ηγεσιών να πάρουν σπουδαίες αποφάσεις για το παρόν και το μέλλον συνολικά. Το “Wuhan Wuhan” δείχνει μία αληθινή ιστορία, δείχνει όμως και τον δρόμο, καθώς και τον κύκλο της ζωής που πάντα θα συνεχίζεται. Φαβορί για τον Χρυσό Αλέξανδρο; Πολύ πιθανό!
