«Είσαι και θα είσαι ο πρωθυπουργός» άκουσα από κάποιον κοντινό δρόμο καθώς έκανα στο μπαλκόνι ένα τσιγάρο.
Δεν πίστευα στα αυτιά μου μέχρι να ακούσω και τα επόμενα συνθήματα. «Σούπερμαν της εργατιάς, ο Κωστής ο χουβαρντάς», «Καπιταλιστές και τεχνοκράτες, έρχεται η ΝΔ μαζί με τους εργάτες». Σβήνω γρήγορα το τσιγάρο και με τις παντόφλες βγαίνω στους δρόμους για να συναντήσω τους διαδηλωτές. Ήταν μερικές εκατοντάδες που είχαν συγκεντρωθεί μπροστά στο Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, γείτονες όλοι, οι περισσότεροι φτωχαδάκια κι αριστερών καταβολών, μερικοί χωρίς μπλούζες κι άλλοι με σημαίες της Νέας Δημοκρατίας στα χέρια.
«Τι έγινε ρε παιδιά;» τους λέω.
«Μα δεν έμαθες; Ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε σήμερα αύξηση του κατώτατου μισθού. Τώρα θα μπορέσουμε να μπαλώσουμε καμιά τρύπα, να ξεπληρώσουμε τα δάνεια και τους απλήρωτους λογαριασμούς, να πληρώσουμε τα νοσήλια στις κλινικές και τα ιατροδιαγνωστικά κέντρα αλλά και τα δίδακτρα των παιδιών μας στα ιδιωτικά κολλέγια».
«Θα μπορούμε να πηγαίνουμε και διακοπές όπως Αυτός και να πίνουμε και στους δρόμους ένα καλό κρασί» είπε ένας παλιός συμμαθητής καθώς γέμιζε το κολωνάτο του ποτήρι.
Έμοιαζε με εφιάλτη.
Μια θεία μου, συνταξιούχος βέβαια, κατέβηκε γιατί ήθελε να μοιραστεί τη χαρά της νέας εργατικής βάρδιας. «Εδώ δεν χωράν πολιτικά Δημήτρη», μου είπε, «τα καλά της κυβέρνησης πρέπει να τα επικροτούμε αν είναι προς όφελος των φτωχότερων, από τις απεργίες του 1970 και του 1980 είχαμε να δούμε κυβέρνηση να κάνει μία απόπειρα να μοιράσει προς τα κάτω τον παραγόμενο πλούτο».
Ο Γιώργος, φρέσκος άνεργος, πανηγύριζε κι αυτός. Η αύξηση αυτή θα συμπαρασύρει και το ταμείο ανεργίας που παίρνει, όπως μου είπε και θα φτάσει τα στρόγγυλα 400 ευρώ.
Η ώρα ήταν 22.00 και οι διαδηλωτές ήταν πλέον χιλιάδες. Κάποιοι είχαν σχολάσει μόλις από τις υπερωρίες που θα εξαργύρωναν με ρεπό ενώ μαζικά ήρθαν και εργαζόμενοι από τα σούπερ μάρκετ που είχαν μόλις ξεμπερδέψει με τον κατ’ οίκον περιορισμό, μετά τα κρούσματα που είχαν εμφανιστεί στους χώρους εργασίας τους.
Πήγα να φύγω, νοιώθοντας ακόμα μια φορά πως είμαι ιδεοληπτικός, μα κάποιες νεότερες φίλες που δουλεύουν σε άμισθη πρακτική άσκηση με πήραν από το χέρι και αρχίσαμε να χορεύουμε. Μπροστά σε τέτοιες χαρές ακόμα και η τυπικότητά μου, απέναντι στα υγειονομικά μέτρα, λυγίζει.
Αφέθηκα στην απόλαυση ενός ακόμη success story και κάπου ανάμεσα στους χορούς και τις αγκαλιές υπολόγιζα με κάθε λεπτομέρεια το πώς ακριβώς θα μοιράζω το (μικτό) ποσό των 13 ευρώ επιπλέον που θα μπαίνει στην τσέπη μου σε λίγους μήνες.
Παρά τα προβλήματα, η εργατική τάξη, έχει πλέον τους δικούς της ήρωες…
