1927 το τέλος του βωβού κινηματογράφου
1977 το τέλος του πολέμου του Βιετνάμ
εποχές εμβληματικές για την Αμερική, εποχές που ο καθένας αναρωτιέται : “Που Ανήκω; “
Μετά από κάθε αλλαγή οι αισθήσεις μας ατονούν, προκειμένου να κατανοήσουμε τι μας έχει συμβεί. Σταματάμε να ακούμε και νιώθουμε μόνον την μέσα μας εσωτερική φωνή που αναζητά τη ρίζα μας. Την προέλευση μας που θα γίνει η βάση για να αρχίσουμε και πάλι να δημιουργούμε. Εχουμε ανάγκη μια ελάχιστη ασφάλεια. Εναν φίλο κι ένα στήριγμα. Οι ήρωες μας στέκονται τυχεροί γιατί επιμένουν να πιστεύουν ότι είναι μέρος κάποιου όλου. Κι όσο η μια τους αίσθηση ατονεί, τόσο αυξάνεται η άλλη. Κι αυξάνεται κι η ανάγκη τους να ανήκουν κάπου.
Χρησιμοποιώντας σινεφίλ συστατικά και αναμειγνύοντας τα, με την υπέροχη ποπ αθωότητα των late 70’ς, ο Τοντ Χεινς δημιουργεί ένα δικό του σύμπαν, κρυμμένο μέσα σε αρχιτεκτονικές μινιατούρες συναισθημάτων, για να μας εκτοξεύσει στην μοναδική αλήθεια του κόσμου: όλοι μας ανήκουμε ΄κάπου αρκεί να το αναζητήσουμε και σε αυτό οι πιο χρήσιμοι αρωγοί είναι οι φίλοι μας.
Μια ταινία για τους απροσάρμοστους στον σημερινό κυνισμό, που επιμένουν να πιστεύουν στην αγάπη. Ενας ύμνος για τους διαφορετικούς, τους ανένταχτους, τους ακατανόητους, με ήρωες δυο πιτσιρίκια. Το απόλυτο πανανθρώπινο μήνυμα για το μυστικό της επιβίωσης του είδους μας, δοσμένο σαν ένα παραμύθι συμπτώσεων. Αριστοτεχνική ασπρόμαυρη φωτογραφία, εξαιρετικής ευαισθησίας μοντάζ κι ένα μουσικό σκόρ που ήδη θεωρείται κλασσικό. Μην τη χάσετε.
Τελλος Φίλης