Θέλω να μεταφέρω την τραυματική εμπειρία μου από τις επισκέψεις που κάναμε μαζί με συναδέλφους της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, κατά την προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο, αλλά και φέτος, στις φυλακές ανά την Ελλάδα και στις θεραπευτικές δομές των φυλακών.
Φυλακές Τρίπολης, τον Νοέμβριο του 2014, μαζί με την Βασιλική Κατριβάνου: Χωρητικότητα 65 ατόμων, κρατούνται 201, δηλαδή υπερτριπλάσιοι, σε θαλάμους που δεν έχουν διαδρόμους, δεν έχουν κοινόχρηστους χώρους, σε κρεβάτια που είναι τοποθετημένα τρίπατα, σε τρεις ορόφους, χωρίς τη δυνατότητα να περάσεις ανάμεσα.
Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, που καταδίκασε την Ελλάδα γι’ αυτή τη φυλακή, και τις συνθήκες εξευτελισμού των κρατουμένων, ο συνεχής συνωστισμός σε αυτές τις συνθήκες, εκτός από τις απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής που συνεπάγεται, αποτελεί αφ’ εαυτού βασανισμό. Ένας βασανισμός, λοιπόν. Πόνος και οδύνη στις ελληνικές φυλακές. Και πρέπει επιτέλους να αποκαλύψουμε και στο ελληνικό κοινοβούλιο και στους πολίτες της χώρας τι συμβαίνει πίσω από τους τοίχους αυτούς, τι τραβούν οι άνθρωποι πέρα από την τιμωρητική επιβάρυνση που έχουν.
Θα ήθελα να πω ότι αυτές οι συνθήκες γίνονται πραγματικός βασανισμός, όταν αφορούν χρόνιους πάσχοντες, ασθενείς δηλαδή που, πέραν της κράτησης, βιώνουν και την ασθένεια.
Ειπώθηκε προηγουμένως ότι οι ελαφρύνσεις, τα ευεργετικά μέτρα που το νομοσχέδιο προβλέπει για τους ασθενείς κρατούμενους, είναι οριζόντιες, ισοπεδωτικές ρυθμίσεις. Δεν είναι. Διότι, αν δει κανένας τον ενιαίο πίνακα των ποσοστών αναπηρίας που ισχύει για όλους τους Έλληνες, θα δει ότι υπάρχουν αρκετά επίπεδα τα οποία ανάγονται στην ποιότητα ζωής και στην κλινική κατάσταση του κάθε ασθενούς. Θα ήθελα, λοιπόν, να σας δώσω δύο με τρία παραδείγματα, τι θα πει αναπηρία 67% με 80% και πώς μπορεί κάποιος ασθενής να είναι και κρατούμενος με τις συνθήκες που επικρατούν στις ελληνικές φυλακές.
Λοιπόν, ως αναπηρία 67% και άνω κρίνεται η χρόνια αναπνευστική ανεπάρκεια με βαριά κλινικά συμπτώματα και οξυγονοθεραπεία για όλο το εικοσιτετράωρο. Καρδιολογικές παθήσεις, όπως το έμφραγμα του μυοκαρδίου με σοβαρή έκταση καρδιακής βλάβης και υπολειπόμενη ισχαιμία, δηλαδή να μην μπορείς να κουνηθείς από τη θέση σου. Αλλά και οι περιπτώσεις της χειρουργικής επαναγγείωσης του μυοκαρδίου και οι χρόνιες βαλβιδοπάθειες, οι σοβαρές χρόνιες βαλβιδοπάθειες. Αρκετές νεοπλασματικές παθήσεις, με πολύ ταχεία εξέλιξη και κακή πρόγνωση, όπως ο καρκίνος του πνεύμονα και του στομάχου. Η μη αντιρροπούμενη κίρρρωση δηλαδή στα τελικά στάδια κυρώσεις του ήπατος, οι ολικοί ακρωτηριασμοί άνω και κάτω άκρων, η τέλεια κώφωση και τύφλωση. Αυτά είναι τα ποσοστά που ανάγονται μεταξύ 67% με 80% και κρατούν κυριολεκτικά καθηλωμένους τους ασθενείς αυτούς, που τώρα πια θα μπορέσουν να ζήσουν σαν άνθρωποι, απολυόμενοι υπό όρο, περιορισμένοι δηλαδή στην οικία τους.
Θα ήθελα να πω τι συμβαίνει με τις νοσηλευτικές δομές των φυλακών ή, όπως λέγονται επισήμως, τα ειδικά θεραπευτικά καταστήματα του υπουργείου Δικαιοσύνης. Από τον Ιούλιο 2009 υπάρχει ο νόμος 3772 και θα έπρεπε να έχουν ενταχθεί αυτές οι δομές λειτουργικά στο ΕΣΥ. Κανένας δεν μας λέει γιατί δεν έγινε αυτό, διότι έλειπε το Προεδρικό Διάταγμα και οι εφαρμοστικές Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις που θα ενέτασσαν πραγματικά τις δομές των θεραπευτικών καταστημάτων στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Έτσι λοιπόν λείπουν οι οργανισμοί, οι κανονισμοί, λείπει παντελώς το νοσηλευτικό και παραϊατρικό προσωπικό. Οι συνθήκες ψυχικής και σωματικής καταπόνησης σε αυτές τις δομές είναι εξοντωτικές. Δεν υπάρχουν καν γυναικεία τμήματα, το ψυχιατρείο των φυλακών Κορυδαλλού και το νοσοκομείο Άγιος Παύλος είναι μόνο αντρικά. Δεν υπάρχουν γυναικεία τμήματα, δεν υπάρχουν τμήματα για λοιμώδη νοσήματα, με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγάλος κίνδυνος για τους άλλους κρατούμενους μετάδοσης λοιμωδών νοσημάτων. Γνωρίζουμε ότι χάθηκαν ανθρώπινες ζωές από φυματίωση. Δεν υπάρχουν τέτοια καταστήματα στην Θεσσαλονίκη, παρά μόνο δύο, στην περιφέρεια Αττικής, στον Κορυδαλλό.
Επειδή ο κ. Αθανασίου λείπει και είναι κρίμα, διότι προηγουμένως είπε ότι πραγματικά δεν ήθελαν με τις φυλακές τύπου Γ’ να δημιουργήσουν λευκά κελιά, υποθέτω ότι θα επισκέφτηκε κατά την διάρκεια της υπουργικής θητείας του το Ψυχιατρείο των Φυλακών. Εκεί, πέραν των γραφείων διοίκησης, υπάρχει και ένα υπόγειο, όπου υπάρχουν τα περίφημα μπλε κελιά, στα οποία οι κρατούμενοι, ψυχιατρικά ασθενείς, βιώνουν συνθήκες πλήρους αισθητηριακής απομόνωσης. Είναι ένα απερίγραπτο βασανιστήριο, το οποίο μας εκθέτει παντελώς στα μάτια του πολιτισμένου κόσμου.
Στο νοσοκομείο των φυλακών του Κορυδαλλού “Ο Άγιος Παύλος”, με ένα μέχρι πρότινος υπερπληθυσμό, μολονότι απομακρύνθηκε ένας αριθμός οροθετικών, υπάρχουν ακόμα δίπατα κρεβάτια, υπάρχουν απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής. Ο χώρος αυτός δεν θυμίζει νοσοκομείο. Είναι κακές φυλακές και όχι νοσοκομείο. Υπάρχει ένα υποτυπώδες τμήμα υποδοχής των επειγόντων. Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος μεταφοράς των κρατουμένων χωρίς ασθενοφόρο.
Πάνω απ’ όλα πρέπει να ζητάμε ανθρωπιά με αυτό το νομοσχέδιο. Δεν θέλουμε αριστερή ματιά, παρόλο που στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν σταθερές θέσεις για την ταξική και κοινωνική σχέση που οδηγεί στο έγκλημα και στην παραβατικότητα, στον στιγματισμό και στο κοινωνικό περιθώριο. Θέλουμε να είμαστε άνθρωποι, με σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη που δοκιμάζεται, με σεβασμό στους δημοκρατικούς θεσμούς και στην χώρα μας. Γι’ αυτό είμαστε θετικοί απέναντι σε νομοσχέδιο.
Ο Κώστας Ζαχαριάς είναι βουλευτής Αρκαδίας του ΣΥΡΙΖΑ. Το κείμενο αποτελεί ομιλία του στην Επιτροπή της Βουλής με θέμα το νομοσχέδιο του υπ. Δικαιοσύνης (6.4.2015).
Πηγή: rednotebook.gr