Πρώτα είναι τα θύματα, οι νεκροί.
Είναι η προαιώνια ιεράρχηση. Ο σεβασμός και το πένθος για το Είναι που οδηγείται απορώντας, -για το πέρασμα πέρα από κάθε λογική και με κτηνώδη τρόπο- στην ανυπαρξία. Ατομικοί και συλλογικοί φόβοι και τρόμοι των ζωντανών μεταφέρονται σαν τοξικό σύννεφο μέσα σε μια στιγμή καταργώντας σύνορα και τάξεις, αδιαφορώντας πλήρως για τις προσωπικές ποιότητες. Οι νεκροί στο Παρίσι είναι το αποτρόπαιο παρών μας, το αδιευκρίνιστο και αβέβαιο αύριο. Οι νεκροί σο Παρίσι είναι οι ερωτήσεις που δεν κάναμε στους εαυτούς μας, οι απαντήσεις το βάρος των οποίων δεν θέλαμε να χρεωθούμε.
Ύστερα είναι οι εκτελεστές.
Οι ψυχροί φονιάδες οδηγημένοι μόνο από οργανωμένο τυφλό μίσος. Πυροβόλησαν και ανατινάχτηκαν στην καρδιά της δυτικής ανεμελιάς. Την ορθολογική εκδοχή της που μπορεί με άνεση να χωρά, να περιλαμβάνει και να περικλείει «συνηθισμένες» εκδοχές του θανάτου. Σαν μακάβρια ειρωνεία αλλά, προφανώς, από μελετημένη απανθρωπιά το χτύπημα στο Παρίσι επιλέχθηκε να εκτελεστεί σε χώρο διοργάνωσης συναυλίας συγκροτήματος death metal. Σαν να στέλνουν το μήνυμα ότι με τον θάνατο δεν μπορείς να παίζεις κι ύστερα να πηγαίνεις ήσυχα κι ωραία στη δουλειά σου. Κι έγιναν έτσι οι τζιχαντιστές αυτόκλητοι εκπρόσωποι και αντιπρόσωποι του θανάτου που «παρεξηγήθηκε» γιατί κάποιοι τον ενοχλούν, χαριεντίζονται αστόχαστα μαζί του. Οι τζιχαντιστές δολοφόνοι έρχονται ως νεκροί που δεν φοβούνται πια να ξαναπεθάνουν γιατί αυτή ακριβώς είναι η ουσία της ύπαρξής τους. Δεν έχουν ιδεολογία, δεν είναι αβροί διανοούμενοι μηδενιστές ή φιλοσοφούντες νιχιλιστές. Πήραν τα απομεινάρια του δυτικού ορθολογισμού που στάλθηκε στη γη τους οργανωμένα, με τέλεια πυροβόλα όπλα, βόμβες και πυραύλους, πήραν τους δικούς τους νεκρούς τους, που καθόλου δεν ενόχλησαν τις δυτικές αξίες και μας τους επιστρέφουν σαν να είναι μπούμερανγκ. Η δεξαμενή των νεκρών έχει υπερχειλίσει στον τόπο τους και τώρα απλώνονται και στα δρύινα πατώματά μας. Μονόστηλο εξάλλου ήταν το ενδιαφέρον μας τις ίδιες αυτές μέρες που τζιχαντιστές έβαψαν στο αίμα την Βηρυτό και την Βαγδάτη και άγνωστο ποια -επιπλέον των γνωστών- χωριά στη Συρία.
Δεν χρειάζεται όμως, όπως αποδεικνύεται, να αποσταλούν πολεμιστές στη Δύση για το μακελειό. Τα κορμιά των φονιάδων, φωλιά ασυνάρτητων και ανεξέλεγκτων συναισθημάτων οργανωμένων και πυροδοτημένων από την θρησκεία δεν ξεκίνησαν από μια ήπειρο λεηλατημένη για να καταλήξουν στη δική μας, της μακαριότητα,ς η οποία επαίρεται για τις αρχές της διαφημίζει τη ανεμελιά και εξάγει ορθολογική εξόντωση από εξωανθρώπινα ντρονς. Ο θάνατος που στέλνει η Δύση δεν έχει πρόσωπο οπότε παρουσιάζεται ως να μην στερεί την ζωή αλλά να αφαιρεί ιούς από το κομπιούτερ. Κι όμως, οι καλύτεροι μαθητές, τα λυσσασμένα κτήνη, είναι παιδιά της δικής μας ηπείρου. Χιλιάδες από αυτούς πολεμούν ήδη στις αραβικές ερήμους και επιχαίρουν για την αναγνώριση που γνωρίζουν ως παγκόσμιοι αποκεφαλιστές. Η κτηνωδία στο Παρίσι όπως γίνεται γνωστό πια, όπως και σε άλλα χτυπήματα που προηγήθηκαν, δεν εισήχθη με τα καραβάνια των απελπισμένων προσφύγων, ήταν αυτοφυής. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στα προάστια της πόλης του Φωτός, στα περίχωρα των Βρυξελλών. Το καρκίνωμα είναι στα σπλάχνα της Ευρώπης. Οι πρόσφυγες ήταν ο ηχηρός συναγερμός της αθωότητας που κινδυνεύει και τον οποίο δεν μπορούσαμε να ακούσουμε. Το Κακό που γεννήθηκε ως αποικιοκρατική περιφρόνηση διδάσκεται κάθε μέρα στους δρόμους των δυτικών μεγαλουπόλεων. Ο κοινωνικός αποκλεισμός στέκεται τώρα απέναντι με τα αυτοκτονικά γιλέκα. Τα όνειρα των ισλαμοφασιστών μετατρέπονται σε αβάσταχτη καθημερινότητα, ένας αχρονικός κόσμος Μάντ Μαξ με συμμορίες που γλεντούν βασανίζοντας ανθρώπους.
Μετά έρχεται η επίπονη προσπάθεια για εκλογίκευση. Είναι δύσκολο να καταλάβουμε τι μας έφερε εδώ ή είναι δυσκολότερο να παραδεχτούμε ότι γνωρίζαμε και κάναμε τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που έπρεπε; Πόσες «παράπλευρες απώλειες» ανεχτήκαμε μασουλώντας σάντουιτς;
Η δυτική κοινωνία, πενθεί και θρηνεί τώρα συλλογικά για τα θύματα στο Παρίσι κι αναμετριέται άλλοτε ατομικά άλλοτε ομαδικά με φόβους, απώλειες ή την ενοχή για την σπατάλη του παρελθόντος χρόνου, του χαμένου μέσα στην παραζάλη της διασκέδασης. Η άλλη πλευρά της κτηνωδίας, η πίσω όψη του ίδιου νομίσματος, ο φασισμός και ο ρατσισμός εκδηλώθηκαν ήδη με κραυγές πορνοβοσκών στα εγχώρια μίντια «να ρίξουμε τους πρόσφυγες στη θάλασσα να αμπαρωθούμε πίσω από τείχη να βγάλουμε τον στρατό στους δρόμους να κλείσουμε τα σύνορα να μισήσουμε καθετί διαφορετικό». Μας καλεί, εν ολίγοις, το τερατώδες να μετατρέψουμε τον κόσμο μας σε αυτό που θέλουμε να αποφύγουμε, ένα ανοιχτό πεδίο μάχης στο οποίο οι αντίπαλες δυνάμεις θα συναγωνίζονται για το ποια θα φτάσει πρώτη στον υπερθετικό βαθμό κτηνωδίας.
Και τώρα τι κάνουμε;
Όπως είναι γνωστό οι αμερικανοί στρατιώτες που είχαν απελευθερώσει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είχαν υποχρεώσει τους γερμανούς πολίτες του ηττημένου Ράιχ να περνάνε μπροστά από τα πτώματα των θυμάτων για να βλέπουν το αποτέλεσμα της αδιαφορίας τους. Το καθήκον αυτό, των δημοσιογράφων αλλά και των διανοουμένων, να δείξουν δηλαδή τι συμβαίνει πίσω από τα ενημερωτικά συρματοπλέγματα της Μέσης Ανατολής, αφέθηκε στην άκρη για να μην διαταραχθεί η κανονικότητα της καθημερινότητας των «απλών ανθρώπων» και οδήγησε μεθοδικά στη συντριβή του ησυχασμού με ένα λουτρό αίματος. Θα ζητήσουμε άραγε να κλείσουν τα εργοστάσια που παράγουν νάρκες; Θα αποκτήσουν πατρίδα οι Παλαιστίνιοι; Θα πάψουν οι ληστρικές επιδρομές για πετρέλαιο και διαμάντια; Θα «κοπούν» τα χέρια που χρηματοδοτούν τους αλλόφρονες φονιάδες;
Θα «πυροβολήσουμε» και πότε τα ρολόγια της μέχρι τώρα εξέλιξης της ιστορίας;
*Λουί Φερνινάν Σελίν, «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας»
– Ο δημοσιογράφος του ρ/σ “Στο Κόκκινο 93,4” Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο “Κόκκινο 93,4” την εκπομπή “Ορθά- Κοφτά” με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 10:00-11:00. Επικοινωνία με τον Απόστολο Λυκεσά στο [email protected].