Σάλος έγινε πάλι. Στο Ωραιόκαστρο, δύο Σύλλογοι Γονέων ανακοίνωσαν μια απόφαση κατά των προσφυγόπουλων και απειλούν με κατάληψη του σχολείου. Δεν θα ασχοληθώ με την ουσία της απόφασης. Ή ότι δεν είναι καν στη δικαιοδοσία του Συλλόγου Γονέων. Να αποφασίζουν οι γονείς ποιοι θα φοιτούν και ποιοι όχι στο σχολείο. Δεν θα ασχοληθώ με την “ομοφωνία” της απόφασης. Είναι δυνατόν να έγινε αυτό; Ούτε ένας δεν διαφώνησε;
Λόγια, επιλογή μουσικής: Μελέτης Κεχαϊδης
Φωτογραφία: Νάσος Αβδαρμάνης
Δεν θα ασχοληθώ με το ποιον των σημερινών κατοίκων του Ωραιοκάστρου και την ιστορική αναντιστοιχία που υπάρχει με την παρουσία προσφύγων εκατό χρόνια πριν. “΄Έχω μεζονέτα με πισίνα, έδωσα τόσα λεφτά να αγοράσω τα νόμιμα 50 τετραγωνικά, άλλα τόσα να νομιμοποιήσω τα υπόλοιπα 150, δεν ανέχομαι οι μετανάστες να υποβιβάζουν την περιουσία μου …”.
Δεν θα ασχοληθώ με το φόβο και τη ξενοφοβία που έχει κάθε γειτονιά πια, να μην πω ο καθένας μας ξεχωριστά.
Δεν θα ασχοληθώ επίσης με όλους αυτούς τους ορκισμένους και φανατικούς αντιφασίστες που έχουν βάλει απέναντι μια ολόκληρη περιοχή, και λιθοβολούν ένα ολόκληρο σχολείο, χωρίς να υπολογίσουν ότι υπάρχουν πολλοί, που διαφωνούν με την απόφαση, αλλά δεν κατάφεραν να εκφέρουν ακόμα λόγο.
Θα μιλήσω για τα Ζόμπι που κουβαλάμε όλοι μέσα μας. Που κυκλοφορούμε ζωντανοί-νεκροί έξω στις κανονικές ζωές μας και εδώ μέσα είμαστε πιο συντηρητικοί από τη Μέρκελ και πιο επαναστάτες από τον Τσε Γκεβάρα. Πάντα από απόσταση, πάντα εκ του ασφαλούς, πάντα χωρίς καμία ευθύνη και αρμοδιότητα. Το μόνο που μένει στο τέλος είναι το κλασικό:
“Εγώ τους τα λέω, αλλά ποιος ακούει;”
Θα μιλήσω για τη συμμετοχή που πρέπει να έχουμε όλοι μας. Όχι εδώ μέσα, αλλά στην πραγματική ζωή. Όχι μόνο στους Συλλόγους Γονέων των σχολείων μας, αλλά και αλλού. Κατ’ αρχή, ας αναρωτηθούμε το πιο απλό: πόσο καιρό έχουμε να συμμετάσχουμε σε μια Συνέλευση της πολυκατοικίας μας … ;
Τα σχολεία και ιδιαίτερα τα Δημοτικά μπορεί να είναι η γειτονιά που όλοι θέλουμε να ζήσουμε. Ο φτωχό-παράδεισος με τις αλάνες που χάσαμε και πρέπει να τον ξαναφτιάξουμε όχι για εμάς, αλλά για τα παιδιά μας.
Και συμμετοχή δεν σημαίνει μόνο βάζω υποψηφιότητα σε εκλογές. Σημαίνει κυκλοφορώ στη γειτονιά μου με τα πόδια, λέω καλημέρες, ακόμα και αν δεν το έχω συνηθίσει. Μιλάω με ανθρώπους που ούτε κατά διάνοια δεν θα τους έκανα παρέα. Συμμετέχω σε όλες τις εκδηλώσεις του σχολείου και της γειτονιάς, ακόμα και αν δεν με εκφράζουν. Λέω τη γνώμη μου όταν πρέπει, σε αυτούς που πρέπει. Δυνατά, δημόσια και ξεκάθαρα. Όχι μόνο σε πηγαδάκια μεταξύ δυο τριών φίλων.
Μαθαίνω να συνυπάρχω με το διαφορετικό, ακόμα και αν το φοβάμαι, ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνω, ακόμα και αν το σιχαίνομαι! Ο φόβος, αλλά και ο ελιτισμός και ο σνομπισμός που έχουμε όλοι μας δεν βοηθάνε καθόλου. Γιατί οδηγούν σε σίγουρη απομόνωση και στην μη συμμετοχή. Οδηγούν σε τέτοιες ανακοινώσεις.
Αυτό που θέλουν οι “άλλοι” δηλαδή, για να το πούμε και έτσι.
– Μα δεν τους αντέχω …
– Να το αντέξεις. Όπως αντέχεις τόσα στη δουλειά σου και άλλα τόσα στη ζωή σου. Όχι γιατί σου αρέσει, αλλά γιατί έτσι πρέπει.
Και τότε – ίσως – θα μπορείς να βγάλεις αυτό το Ζόμπι που έχεις μέσα σου. Κρυμμένο στο κεφάλι σου και – το χειρότερο – στη ψυχή σου.
“What’s in your head? In your head
Zombie, zombie, zombie”