Περπατάς σε μια έρημη πόλη. Καθημερινή είναι και η ώρα περασμένη. Η πόλη έχει γεμίσει εδώ και καιρό βρικόλακες. Δεν πίνουν το αίμα σου, τις επιθυμίες σου πίνουν. Ιδιαίτερα τις έντονες, τους εμφανείς πόθους σου.
Λόγια, επιλογή μουσικής: Μελέτης Κεχαϊδης
Φωτογραφία: Βαγγέλης Κωστόγλου
Όλοι αυτοί οι βρικόλακες, είναι οι μυστικοί καταστροφείς των πόθων σου. Και όσο καταστρέφονται οι πόθοι, τόσο καίγεσαι περισσότερο μέσα σου. Δεν ησυχάζεις. Βασανίζεσαι. Αυτό που πονάει περισσότερο είναι οι προδομένες επιθυμίες σου. Όλα τα θέλω που δεν πόθησες αρκετά, όλα τα πάθη που δεν έζησες.
Πλησιάζεις στο σπίτι σου, κοντοστέκεσαι και βλέπεις στο μπαλκόνι την άδεια καρέκλα και το ξύλινο τραπέζι. Δεν κάθεσαι εσύ εκεί, κανείς δεν κάθεται πια. Βλέπεις το αδιάφορο, άδειο μπαλκόνι και νιώθεις οργή. Όχι θλίψη, οργή. Και νιώθεις σαν τον ποντικό στο κλουβί-μπαλκόνι. Με ελάχιστο πράσινο, μόνο 2 κάκτους, ένα δενδρολίβανο και μια πολύ μικρή ελιά.
Σου λέει ο Α. πριν ανεβείς στο σπίτι:
– Και το δικό μου σπίτι έτσι είναι. Από έξω είναι ένα αδιάφορο μπαλκόνι.
Δεν νιώθεις καλύτερα. Δεν σου αρέσει αυτό που βλέπεις. Δεν σου αρέσει πια αυτό που είσαι. Δεν σου αρέσει πια, ούτε αυτό που ήσουν.
Κι όμως. Πρέπει να συνεχίσεις. Να μπεις στο σπίτι, να ζήσεις όπως πρέπει, όπως όλοι ζουν και να κάνεις ακόμη μια προσπάθεια. Ακόμη ένα σόου, σε αυτό που λένε ζωή, στην όμορφη και γλυκιά κανονικότητα. Να τους δείξεις ποιος είσαι και τι αξίζεις.
– Εσύ; Τι θέλεις; σου λέει για καληνύχτα ο Α.
– Θέλω να αλλάξω …
ψιθυρίζεις και ανεβαίνεις τις σκάλες.
Βάζεις το κλειδί, ανοίγεις την πόρτα και πριν μπεις μέσα στο σπίτι, κάνεις την τελευταία σκέψη της ημέρας. Μπορεί να είναι και η τελευταία σκέψη της προηγούμενης ζωής σου.
-Δεν θέλω να αλλάξω, αλλά πρέπει …
Και μόλις το σκέφτεσαι το κλειδί γίνεται σφαίρα στα χέρια σου. Ξαφνιάζεσαι για λίγο, αλλά αμέσως επανέρχεσαι. Η σφαίρα έχει φτερά πεταλούδας.
Γελάς πικρά. Ευτυχώς δεν θα κάνει κακό η σφαίρα που έχεις στα χέρια σου. Ελπίζεις μόνο στα φτερά και στο φαινόμενο της πεταλούδας. Να αλλάξει κάτι, κι ας είναι τόσο δα, σε έναν μακρινό κόσμο. Πολύ-πολύ μακριά από εδώ …
“Despite all my rage I am still just a rat in a cage
Then someone will say what is lost can never be saved”