Ένα είναι το Φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη και γίνεται Νοέμβριο μήνα.
Φέτος μάλλον δεν θα πας. Όχι γιατί δεν μπορείς – που δεν μπορείς – πιο πολύ είναι ότι δεν θέλεις.
Λόγια, επιλογή μουσικής: Μελέτης Κεχαϊδης
Φωτογραφία: Νάσος Αβδαρμάνης
Για χρόνια ολόκληρα έβλεπες ταινίες από όλες τις χώρες, όλων των ειδών. Ανάλογα τη χρονιά και τα κέφια.
Όπως τότε, πριν γίνουν οι αίθουσες στο λιμάνι, που είδες Κιαροστάμι, νικητή των Καννών στο Παλλάς. Τότε, δεν την ένιωσες την ταινία όπως έπρεπε. Ένας άντρας περιπλανώμενος με αμάξι στη Τεχεράνη, να αναζητάει το τέλος του. Πολύ κουλτούρα είπες τότε, αλλά μετά από χρόνια έκανες βόλτες στο Καλοχώρι, μόνος με το αμάξι.
Ή τότε που είδες όλες τις ταινίες του Λόουτς στη ρετροσπεκτίβα. Αναρωτιόσουν, πως είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι, που ζουν μόνο με επιδόματα και κουβαλάν όλα τα κακά της μοίρας τους και παρόλα αυτά να θέλουν να ζήσουν, να ερωτευτούν, να ξεφύγουν. Τότε, το θεωρούσες υπερβολή, μέχρι που στήθηκες στις ουρές του ΟΑΕΔ. Γύρισες το κεφάλι, μήπως όλο αυτό είναι ένα σκηνικό ταινίας, αναζητώντας το “action” του Λόουτς. Μάταια, η πραγματικότητα ήταν.
Αλλά και τότε που είδες σε πρώτη Πανελλήνια προβολή τον Λιντς στο Mulholland Drive. Ακόμα θυμάσαι το συναίσθημα θλίψης που ένιωσες, βγαίνοντας βουβός από μια κατάμεστη αίθουσα, σε ένα ομιχλώδες λιμάνι, εικόνα που μόνο η Θεσσαλονίκη μπορεί να δώσει. Ακόμα ψάχνεις το κλειδί να ανοίξεις το “μπλε κουτί” των μαύρων σου σκοταδιών. Τώρα τα σκοτάδια τα βλέπεις καθημερινά πια γύρω σου. Αρκεί να έχεις υπομονή τα βράδια στα κοινωνικά δίκτυα ή να δεις προσεκτικότερα στα μάτια των ανθρώπων. Όλοι με ένα κλειστό “μπλε κουτί” να ψάχνουν το κλειδί.
Έβλεπες Οικονομίδη και έλεγες ότι δεν συμβαίνουν αυτά στην πραγματικότητα. Ήρθε η ώρα να ανατραπεί κι αυτό. Η βία είναι παντού πια. Στο ίντερνετ, στο σπίτι μέχρι και στους εργασιακούς χώρους. Εκεί να δεις τι γίνεται. Κανονικό εργασιακό μπούλινγκ. Τόλμα μόνο να πεις κάτι διαφορετικό και να εκφέρεις γνώμη, έξω από την κοίτη του ποταμιού. Θα δεις να ανεβαίνουν οι τόνοι, πιο γρήγορα και από τους κινηματογραφικούς χρόνους.
Τώρα που είπαμε ποτάμι θυμάσαι που γελούσαμε στο Ολύμπιον, μόλις τελείωσε μια ταινία “ταλαντούχου” και “προχωρημένου” Έλληνα σκηνοθέτη; Μάπα η ταινία, αλλά όλοι οι “διάσημοι” συντελεστές της, αποθεώνονταν για ώρα από ένα ιδιότυπο κινηματογραφικό σινάφι που φιλοξενούνταν σε ξενοδοχεία της πόλης. Είχαμε πει τότε:
– Αυτοί έχουν περάσει στην απέναντι όχθη. Εμείς;
– Καλά είμαστε εδώ. Στη σωστή όχθη είμαστε σου λέω …
Όντως καλά ήμασταν. Στη σωστή όχθη του ποταμιού. Είδαμε τους περισσότερους της απέναντι όχθης στα χρόνια της κρίσης, εκεί που έπρεπε να δείξουν δόντια και να πουν αλήθειες. Κόπηκε η επιδότηση με την κρίση, κόπηκαν τα πάντα. Τότε καταλάβαμε γιατί είχε τόσο κόσμο η απέναντι όχθη. Είχε την επιδότηση …
Είδες πολλές ταινίες. Για πολλά χρόνια. Ήρθε η ώρα να ζήσεις, να δεις τη δικιά σου ζωή πλέον. Και αυτή δεν παίζεται σε κλειστές σκοτεινές αίθουσες.
Να πας όμως στο Φεστιβάλ. Αν δεν θέλεις να μπεις σε αίθουσα, κάνε βόλτες.
Πέρνα το φανάρι στην Αριστοτέλους, στάσου στο Stereodisc να δεις κανένα βινύλιο και CD. Αν είναι ανοικτό, πες ένα γεια σε Μέμα και Κοσμά, αν όχι, απλά αποστήθισε τη βιτρίνα μυρίζοντας τα τσουρέκια του Τερκενλή.
Πήγαινε στο Δωμάτιο με Θέα, πέρνα και από τον Εξώστη. Όπως τότε που ήσασταν όλοι εκεί, στα βραβεία, να μπαίνει ο Γιάνναρης με τους συντελεστές του Δεκαπενταύγουστου και να μην βρίσκει θέση να καθίσει!
– “Κάτσε εδώ Γιάνναρη.”
– “Ευχαριστώ παιδιά, ήρθαμε για λίγο, να δούμε αν πήραμε κανένα βραβείο. Ωραία είστε εδώ!”
Να πας να περπατήσεις στο λιθόστρωτο Λιμάνι, να δεις γνωστούς και αγνώστους. Έλληνες και ξένους. Σαν να πηγαίνεις ένα μακρινό ταξίδι σε όλο τον κόσμο, μισή ώρα από το σπίτι σου.
Και που ξέρεις; Μπορεί να σε πιάσει η όρεξη ή να βρεις κανέναν φίλο από τα παλιά και να σε σύρει σε καμιά αίθουσα. Και αν δεν σε αρέσει, φύγε, βγες έξω, όχι όπως παλιά που δεν τολμούσες να σηκωθείς στην μέση της ταινίας. Όπως το έκανες μια φορά πριν χρόνια, που βγήκες και κάπνιζες δίπλα στον Μπουτάρη – χαρμανιασμένος κι αυτός – που μόλις είχε βγει δήμαρχος.
Και μην ξεχνάς. Το θέμα δεν είναι η όχθη που θα διαλέξεις μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα, βλέποντας μια ταινία. Το θέμα είναι τι θα κάνεις τελικά έξω από αυτήν.