Τελειώνει και φέτος η Έκθεση. Για ακόμη μια χρονιά. “Η Ετσεσή μας” την έλεγες μικρός και γελούσαν όλοι. Δούλευε ο πατέρας σου εκεί και πίστευες ότι ήταν δικιά σας. Σε έντυνε η μάνα σένιο και πηγαίνατε οικογενειακώς. Αλλού είχανε τις εμποροπανήγυρεις, Θεσσαλονίκη είχατε Έκθεση.
Λόγια, επιλογή μουσικής: Μελέτης Κεχαϊδης
Φωτογραφία: Νάσος Αβδαρμάνης
Από την πύλη άρχιζαν οι χαιρετούρες. Σε γνωστούς φύλακες και εργαζόμενους, αλλά και σε αγνώστους. Μεγάλη χαρά την είχες. Πρώτα στο γραφείο του πατέρα στους Υποσταθμούς μέσης τάσης, κάτω από μια κληματαριά. Πορτοκαλάδα Φάντα στο καφέ μπουκάλι με το ανθρακικό να σε καίει και μετά βουρ να δεις τον κόσμο όλο.
Που δίνουν μπαλόνια, στυλό, καρφίτσες για το πέτο, σακούλες; Μοιράζουν χυμούς στο τάδε περίπτερο. Είδατε τη Φόρμουλα 1 στο περίπτερο 10;
– Πάμε στη Βουλγαρία; Είναι η τιμώμενη χώρα φέτος.
– Ναι ρε μάνα, αλλά έχει μόνο μηχανήματα. Να πάμε να φάμε καμιά μπανάνα και σοκολάτα.
Ξέρεις ήταν μια εποχή που οι μπανάνες ήταν δυσεύρετες. Κάτι με έναν νόμο και τα μονοπώλια, για να πουλιούνται τα εγχώρια φρούτα.
– Να εδώ έχει παγωτό. Τρως όσο θέλεις!!!
Άθλιο ήταν, αλλά το “όσο θέλεις”, ήταν πολύ δελεαστικό.
Το καλύτερο ήταν το εστιατόριο στην ταράτσα του περιπτέρου 6. Μεταλλικοί δίσκοι σαν τον στρατό, στη σειρά σελφ σέρβις, για να πάρεις βραστό λουκάνικο. Το καλύτερο από όλα ήταν η μουστάρδα, αυτή με το χαρακτηριστικό παλ κίτρινο χρώμα. Μια μαγική μουστάρδα που την είχαν σε πλαστικά βαρελάκια και την άπλωνες με κάτι κουταλάκια. Από εκείνη την ταράτσα έβλεπες παραλία, ουρανό, αλλά και το Λούνα Παρκ.
Από εκεί, κατέβαινες κάτι τεράστιες σκάλες που σε οδηγούσαν στην μπαλαρίνα, στο ταψί-Τάγκαντα, στα αεροπλανάκια, και στις κούνιες. Σε όλα ζαλιζόσουν μέχρι εμετού. Γι’ αυτό μετά από κάποιο καιρό το έκοψες το φάι πριν το Λούνα Παρκ. Μόνο στα αεροπλανάκια δεν ζαλιζόσουν, ίσως γιατί είχες το χειριστήριο και είχες την ψευδαίσθηση ότι οδηγάς εσύ.
Στο Ταγκαντα καθόσουν με τις ώρες, αρκετά χρόνια αργότερα, όταν πήγαινες μόνος πια. Εκεί παίζαν σουπερ 80’s μουσικές και είχε κάτι μαγκίτες που περπατούσαν και πηδούσαν στο ταψί, ενώ αυτό ανεβοκατέβαινε σαν τρελό. Πράσινο τζιν-καρότο, σταράκι απομίμηση, άσπρη κάλτσα και κορίτσια χωρίς σουτιέν να “ταλαιπωρούνται” από το στακάτο κούνημα του χειριστή.
Εκεί είχες ακούσει πρώτη φορά και το Ντα-Ντα-Ντα. Αυτό το μινιμαλιστικό Γερμανικό Τρίο που έκανε θραύση τότε.
Είναι η τελευταία μέρα σήμερα και δεν έχεις πάει ακόμα. Ρωτάω το μεγάλο:
-Πάμε στην Έκθεση σήμερα;
-Που ρε πατέρα; Πας καλά; στην Πάολα;
-Όχι βρε συ. “Στην Ετσεσή μας” θα πάμε…