Σε τρώει μέσα σου εδώ και μέρες. Ενώ ψάχνεις για δουλειά μαθαίνεις για την Μπέτυ που βρήκε θέση σε Πανεπιστήμιο. Νόμιμα λένε. Και “ηθικά” θα συμπληρώσω εγώ. Όπως και για το άλλο κορίτσι-“θαύμα” που από τα Λονδίνα βρέθηκε στην Τράπεζα Αττικής. Εντάξει είχε περάσει και από Αλληλέγγυο Φροντιστήριο στο Αιγάλεω. Μπορείς να πεις κάτι γι’ αυτό; Το Μαξίμου, που για να διοικήσει την Ελλάδα, πρέπει τοποθετήσει άτομα εμπιστοσύνης.
Λόγια, επιλογή μουσικής: Μελέτης Κεχαϊδης
Φωτογραφία: Νάσος Αβδαρμάνης
Είναι τελικά πολλά αυτά τα άτομα και παίρνουν υψηλόμισθες θέσεις, ενώ στα αεροδρόμια οι νέοι φεύγουν κατά χιλιάδες και στα πατρικά σπίτια αναμένουν με μια κάρτα ανεργίας στο χέρι.
Θυμάσαι καλά ότι στις πλατείες και στα στέκια το βασικό σας πρόβλημα δεν ήταν μόνο να αλλάξουν τα πρόσωπα και τα κόμματα. Ξέρατε όλοι καλά ότι έπρεπε να αλλάξουν ο τρόπος και οι νοοτροπίες …
Αλλά να μη σε ζαλίζω τώρα με όλα αυτά, γι’ άλλο λόγο γράφω αυτό το κείμενο. Αφορά στον Άγνωστο Χ. Όχι των μαθηματικών, αν και μαθηματικός είναι. Σε μπερδεύω το ξέρω, αλλά θα σου εξηγήσω αμέσως …
Το κείμενο αυτό είναι ωδή στον άγνωστο κύριο Χ. Τον μαθηματικό του μεγάλου σου. Που στην πρώτη λυκείου – δημόσιου σχολείου – μάζεψε 6-7 παιδιά να κάνει ενισχυτική διδασκαλία, ώστε να τους προετοιμάσει για το διαγωνισμό της Μαθηματικής Εταιρίας. Για 5-6 Σάββατα (!), για 3 ώρες, από τις 5 έως τις 8μμ.
Ναι καλά διάβασες, ένας εκπαιδευτικός αφήνει το σπίτι του και τις δουλειές του και αφιερώνει τις πολύτιμες προσωπικές του ώρες για τα παιδιά μας. Τόσα χρόνια στα σχολεία, πρώτη φορά σου συνέβηκε, είτε σαν μαθητής, είτε σαν γονιός. Θα μπορούσε απλά να τους δώσει κάποιες σημειώσεις για το σπίτι. Θα ήταν ήδη αρκετό. Κι όμως, ο κύριος Χ., μάλλον ο Άγνωστος κύριος Χ. ρώτησε πότε βολεύει όλα τα παιδιά, γιατί έχουν και πολλές δραστηριότητες, και άνοιξε το σχολείο Σαββατιάτικα.
Πήγες να πάρεις τον μεγάλο, πιο πολύ να τον γνωρίσεις από κοντά. Έχει βραδιάσει, έχει πάει 8.30μμ, έκαναν ακόμα μάθημα! Βγαίνουν τα παιδιά ζαλισμένα, αλλά μάλλον γοητευμένα από έναν νέο κόσμο. Του δίνεις το χέρι και τον ευχαριστείς γι’ αυτό που κάνει. Σε κόβει αμέσως:
– Εγώ βάζω μόνο τον σπόρο. Πρέπει να προσέξουμε όλοι μας τα έξυπνα και ικανά παιδιά. Πιο πολύ από ποτέ!
Μένεις άφωνος, θέλεις να του πεις τόσα πολλά, τίποτα δεν του λες. Μπαίνεις στο αμάξι, ο μεγάλος μιλάει συνέχεια για μαθηματικά, βάζεις μπρος, πας να φύγεις και τότε τον ξαναβλέπεις.
Στην έρημη, σκοτεινή στάση, κοντεύει 9 το βράδυ Σαββάτου και αυτός σαν κινηματογραφική φιγούρα περιμένει στωικά το λεωφορείο. Όλη η αξιοπρέπεια και η ταπεινότητα της Ελλάδας που υπομένει στο σκοτάδι, στη φιγούρα του κυρίου Χ.
Έχει κάνει κάτι παραπάνω από το καθήκον του, έχει κάνει την σπορά. Μένει τώρα να ποτίσουμε τους σπόρους όλοι εμείς και να ελπίσουμε ότι κάτι θα ανθίσει στην Ελλάδα και γιατί όχι σε μακρινούς και άγνωστους κόσμους.
“Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία”, σκέφτεσαι και η μπότα του Λαρς Ούρλικ σε χτυπάει στη φλέβα και τα λόγια των Μεταλλικα – που ποτέ δεν ήσουν και φαν τους – να αποκτούν επιτέλους σημασία για σένα…
“So close, no matter how far. Couldn’t be much more from the heart.
Forever trusting who we are. And nothing else matters.”