Κάθεσαι στο μπαλκόνι. Είναι Παρασκευή απόγευμα και ξεκινάει η Έκθεση. Όπως κάθε χρόνο, όπως κάθε Σεπτέμβρη. Ο μήνας της πικρής αλήθειας, μετά το γλυκό Αύγουστο. Η πόλη έχει γεμίσει αστυνομία. Νιώθεις ότι είσαι σε σκηνικό επεισοδίου CSI. Όχι Λας Βέγκας ή Νέα Υόρκη, αλλά CSI Thessaloniki. Το ελικόπτερο της αστυνομίας συντελεί κι αυτό στο σκηνικό. Όλη τη μέρα περιπολίες στον ουρανό της πόλης.
Λόγια, επιλογή μουσικής: Μελέτης Κεχαϊδης
Φωτογραφία: Νάσος Αβδαρμάνης
Ένα περιπολικό κινείται στην Μαραθώνος στην Τούμπα. Μπαίνει ανάποδα στην Ομήρου με τα μπλε φώτα του φάρου να φωτίζουν όλη τη γειτονιά. Σταματάν ένα νέο παιδί με ένα σακίδιο στην πλάτη. Έρευνα στο σακίδιο, τον βάζουν στο περιπολικό, μάλλον για εξακρίβωση στοιχείων.
Βλέπεις αποσβολωμένος και αναρωτιέσαι σε τι εξυπηρετεί αυτή η αστυνομοκρατία στην πόλη.
Όπως κάθε χρόνο, όπως κάθε Σεπτέμβρη.
Στους ίδιους δρόμους, στις ίδιες γειτονιές, στην ίδια πόλη κυκλοφορούν μαζί με όλους εμάς και όλοι οι τοπικοί πολιτευτές του κυβερνώντος κόμματος. Ναι, όλοι αυτοί που δεν έχαναν συνέλευση στις πλατείες και ήταν παρόντες σε όλες τις πορείες. Κυκλοφορούν πιο προσεκτικά τελευταία. Αλλάζοντας πεζοδρόμιο κάθε φορά που μας βλέπουν, αποφεύγοντας να μας μιλήσουν, μην μπορώντας να δώσουν μια λογική εξήγηση γι’ αυτά που συμβαίνουν. Μη μπορώντας να δώσουν έστω μια μικρή ελπίδα για τη συνέχεια.
Και το μόνο που κάνουν είναι να δείχνουν επιδεικτικά με το δάχτυλο, όλους αυτούς που παραμονεύουν να επιστρέψουν. Μόνο αυτό τους έχει μείνει πια.
Να μας υποβάλλουν στο φόβο επιστροφής των “άλλων”. Όπως έκαναν και οι “άλλοι” δηλαδή. Όπως κάθε χρόνο, όπως κάθε Σεπτέμβρη.