Τους βλέπεις τον τελευταίο καιρό τρεις τρεις να περιμένουν στις στάσεις. Είναι οι ελεγκτές του ΟΑΣΘ. Τους βλέπεις και σκέφτεσαι: “Ποτέ δεν θα μπορούσα να κάνω αυτή τη δουλειά…”
Λόγια, επιλογή μουσικής: Μελέτης Κεχαϊδης
Φωτογραφία: “Inside The Burned house Where Our Parents Used To Play” @LilyZoumpouli (lily-z.com)
Τι να πεις στους άνεργους, στους ζορισμένους ανθρώπους, σε όλους αυτούς που κυκλοφορούν με 1-2 ευρώ στην τσέπη (τι νόμιζες; υπάρχουν κι αυτοί).
Τα θέματα με τον ΟΑΣΘ είναι γνωστά, πασίγνωστα πια. Είναι μια ιδιωτική, μονοπωλιακή εταιρία που προσφέρει ένα δημόσιο αγαθό. Παλαιότερα, αλλά και τώρα με την κρίση, αποτελούσε και αποτελεί πόλο έλξης εργασίας για χιλιάδες συμπολίτες μας. Αν έχεις κάποιον συγγενή ή κάποιον συνδικαλιστή ή πολιτικό γνωστό, τότε μπορείς κι εσύ να κερδίσεις μια πολυπόθητη θέση εργασίας.
Και τι έγινε; θα μου πεις… Οι περισσότεροι έτσι δεν βρίσκουν δουλειά; Από ένα μέσο. Από ένα κόμμα, από έναν γνωστό, από ένα φίλο. Ναι έτσι είναι θα σου πω και θα σκύψω το κεφάλι…
Και θα γυρίσω στην σιωπή…
Και μέσα σε αυτήν την εκκωφαντική σιωπή που κρύβει ένα δάνειο για ένα σπίτι, ένα εξοχικό, ένα αμάξι, μια οικογένεια που θέλει συνεχώς χρήματα να ζήσει, γεννιούνται και επιτρέπονται συμπεριφορές φασίζουσες. Βίαιες.
Με σιωπηλούς παρατηρητές όλους εμάς.
Γινόμαστε έξαλλοι με το bulling στα σχολεία – από μόδα λέω εγώ, “έκανε και σποτ ο Κανάκης ρε συ, καλό άτομο ε;” – και δεν γινόμαστε έξαλλοι με τέτοιες συμπεριφορές.
Περιμένουμε το Αρβύλα και το Λαζόπουλο να αναδείξει τέτοια θέματα και μετά να κάνουμε εδώ μέσα τα ανώδυνα λαικς μας και σχόλια τύπου “ψόφος”, “αίσχος”, “έλεος” και άλλα τέτοια.
Οι περισσότεροι επιλέγουμε τη σιωπή, χωρίς να αντιληφθούμε ότι σαν παρατηρητές είμαστε εξίσου ένοχοι με τους θύτες.
Επιλέγω τη σιωπή κι εγώ. Αλλά δίνω και μια σιωπηρή υπόσχεση στον εαυτό μου. Να μην ξαναμπώ σε λεωφορείο του ΟΑΣΘ ποτέ, αν δεν αλλάξει όλο αυτό. Ποτέ!
Θα μετακινούμαι με το ποδήλατο, με ταξί, με τα πόδια, ακόμα και με το σαράβαλο αμάξι μου. Αλλά ποτέ με λεωφορείο.
Και αν σας τύχει κάτι αντίστοιχο μην μασήσετε. Μιλήστε, φωνάξτε, πείτε το ξεκάθαρα:
“Είμαι φτωχός ρε! Δεν έχω να πληρώσω!”
Δεν είναι ντροπή, είμαστε πολλοί εκεί έξω…
“Ποιος κλαίει μέσα μου και μου λέει
ξύπνα δεν είναι όνειρο το χιόνι που μας καίει
η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει”.
(Το κείμενο γράφτηκε βρίζοντας, ενώ έβλεπα το βίντεο με την άτυχη κοπέλα και τον έλεγκτη του ΟΑΣΘ)