Λίγη ώρα μετά την δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκου που κατέταξε το «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» στα «γερασμένα» συνθήματα, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών το φώναζαν με πάθος στους δρόμους των πόλεων της χώρας.
Ανάμεσα τους, διεκδίκησαν ορατότητα, κι αυτοί που κανείς δεν τους βλέπει, των οποίων οι ζωές δεν μετράν όπως των υπολοίπων. Όπως κι αν διαβάσει κανείς αυτό που ζητάν, συνοψίζει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την ανάγκη τους για Δικαιοσύνη, μία ακόμα -κατά τα λεγόμενα του Πρωθυπουργού- «γερασμένη» διεκδίκηση.
Η πρωτοφανής μαζικότητα των διαδηλώσεων για την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 σε συνδυασμό με την, πιθανώς για πρώτη φορά, οργανωμένη παρουσία Ρομά -μεταξύ των οποίων και των συγγενών του Νίκου Σαμπάνη- στη διαδήλωση της Αθήνας αναδεικνύει την αδυναμία της ικανοποίησης βασικών ανθρώπινων αναγκών από ένα σύστημα που βρίσκεται σε βαθιά γεράματα και κατασπαράσσει τα παιδιά του, στην προσπάθειά του να κρατηθεί στη ζωή.
Με τις ανισότητες να μεγαλώνουν και την καταστολή να οργιάζει, το να φωνάζει κανείς 48 χρόνια μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, για Δικαιοσύνη, για Υγεία, για Ψωμί, για Ελευθερία, για Παιδεία είναι έκφραση ζωής, είναι η ίδια η κίνηση της νιότης του κόσμου.
