Το πρόσφατο 36ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ έγινε σε μια χρονική περίοδο στην οποία, όπως όλα δείχνουν, με την πρόσφατη απόφαση του Eurogroup, έρχονται νέα μέτρα εις βάρος των ασθενέστερων και η λιτότητα επεκτείνεται για την επίτευξη μαμούθ πλεονασμάτων 3,5%, μαζί με τις μεταρρυθμίσεις στα εργασιακά και τις περαιτέρω διευκολύνσεις στο μεγάλο κεφάλαιο.
Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στο Δημόσιο, μετά την έξαρση που σημείωσαν στα πρώτα χρόνια εφαρμογής των μνημονίων, περνούν μια παρατεταμένη περίοδο ύφεσης. Ύφεση που εκτός από την διάψευση των ελπίδων με την μνημονιακή στροφή της κυβέρνησης, οφείλεται και σε οργανωτικές, λειτουργικές, στόχευσης, ενσωμάτωσης στο σύστημα, κλπ, αδυναμίες του Σ.Κ. Ο κόσμος στο δημόσιο φαίνεται μπερδεμένος και προς το παρόν κυριαρχεί η απογοήτευση και η παθητικότητα με φυσικό επακόλουθο την αναζήτηση ατομικών λύσεων κλπ. Η στήριξη στο ΣΥΡΙΖΑ που υπήρχε μέχρι τις βουλευτικές εκλογές του Οκτώβρη φαίνεται να μειώνεται σημαντικά.
Αν και οι δημόσιοι υπάλληλοι αντιδρούν με πιο αργά κοινωνικά αντανακλαστικά, λόγω μονιμότητας κλπ, φαίνεται πως και εδώ εισέρχεται ο παράγοντας της ρευστότητας και της αστάθειας με απρόσμενες εξελίξεις. Την ρευστότητα αυτή έρχονται να επιβεβαιώσουν και τα αποτελέσματα του Συνεδρίου. Αν το προηγούμενο Συνέδριο χαρακτηρίσθηκε από την απώλεια της πλειοψηφίας, για πρώτη φορά, απο τις παρατάξεις ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ, σ αυτό είχαμε την ανάδειξη της ΔΑΚΕ σε πρώτη δύναμη και την περαιτέρω συρρίκνωση της ΠΑΣΚΕ, με το ΠΑΜΕ να καταλαμβάνει την 2η θέση. Βέβαια η πρωτιά της ΔΑΚΕ δεν οφείλεται σε αύξηση των δυνάμεών της, αλλά στην υποχώρηση της ΠΑΣΚΕ η οποία έχασε σημαντικό μέρος προς τη νεα παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ την ΑΡΚΙ. Το άλλο που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι η άνοδος του ΠΑΜΕ δεν είναι τόσο μεγάλη, επειδή στο συνέδριο του 2013 απουσίαζαν οι σύνεδροί του από την ΠΟΕ -ΟΤΑ.
Η πρωτοεμφανιζόμενη ΑΡΚΙ φαίνεται να παίρνει σχετικά ικανοποιητικό ποσοστό, οχι όμως τέτοιο που να την εδραιώνει στη θέση ίσως της παλιάς ΠΑΣΚΕ. Μολονότι η παράταξη αυτή παίρνει το σύνολο του ποσοστού που χάνει η ΠΑΣΚΕ, (8,5% σε σχέση με το 2013), βρίσκεται πίσω της στα τελικά αποτελέσματα. Ο χώρος των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ αυξάνει τις δυνάμεις του και το οφείλει κυρίως στην προσχώρηση τμήματος συνδικαλιστών από ΔΗΜΑΝ. Το επίσης πρωτοεμφανιζόμενο ΜΕΤΑ – θα μπορούσε και καλύτερα – φαίνεται να συσπειρώνει το μεγαλύτερο μέρος της πρώην ενιαίας παράταξης. Τέλος η ΔΗΜΑΝ μένει με αντιπροσώπους σχεδόν αποκλειστικά απο τους ΟΤΑ και συρρικνώνεται σημαντικά.
Να ειπωθεί οτι ψήφισαν 65 περίπου λιγότεροι σύνεδροι σε σχέση με το 2013, που αντιστοιχεί σε συρρίκνωση κατά 25.000 εργαζόμενους (αυτά τα αποτελέσματα αφορούν εκλογές που έγιναν στα σωματεία μέχρι και 2 χρόνια πριν). Συνολικά εκπροσωπήθηκαν 240.000 υπάλληλοι.
Μελανές στιγμές του συνεδρίου, η ενέργεια της ΔΗΜΑΝ (Μπαλασόπουλος), που χρησιμοποιώντας την ΠΟΕ ΟΤΑ, κατέθεσε ασφαλιστικά μέτρα στα δικαστήρια ενάντια σε 9 ομοσπονδίες με οικονομικές εκκρεμότητες, που είχαν ωστόσο ρυθμιστεί με απόφαση του συνεδρίου και η απόπειρα λαθροχειρίας στη διάρκεια της ψηφοφορίας, όταν μέλος της ΔΑΚΕ που δεν ήταν σύνεδρος, επιχείρησε να ψηφίσει με το διαβατήριο άλλου μέλους, στη θέση του, έγινε όμως αντιληπτός κλήθηκε και η αστυνομία η οποία τον συνέλαβε. Παλιές παθογένειες του Σ.Κ. που δείχνουν ενσωμάτωση σε μηχανισμούς του κράτους, συντεχνιακή – ιδιοκτησιακή λογική που λόγω της κρίσης ενισχύονται, ενώ αντίθετα το ζητούμενο θα έπρεπε να είναι η αυτορρύθμιση η αυτονομία και η ανεξαρτησία των διαδικασιών στη βάση συλλογικών και δημοκρατικά παρμένων αποφάσεων. Δυο σημαντικά γεγονότα του συνεδρίου: Το πρώτο η αποτυχία να περάσει η αλλαγή καταστατικού για εγγραφή συμβασιούχων, η οποία απαιτούσε αυξημένη πλειοψηφία 75% και κατάφερε να συγκεντρώσει το 70%. Είναι απαράδεκτη η στάση των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ να αρνούνται την εγγραφή συμβασιούχων. Καταρχήν το Δημόσιο είναι ένας χώρος, σε αρκετούς κλάδους, γερασμένος ηλικιακά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και επίσης ό,τι βαίνει διαρκώς μειούμενος αριθμητικά, λόγω των πολιτικών συρρίκνωσης και μαζικής συνταξιοδοτικής φυγής. Επίσης με την μνημονιακή απαγόρευση προσλήψεων των τελευταίων ετών και την πρόσληψη συμβασιούχων κάθε είδους, έχουμε σαν αποτέλεσμα να εργάζονται στο δημόσιο σήμερα εναλλασσόμενα έως και 100.000 συμβασιούχοι. Οι εργαζόμενοι αυτοί προσφέρουν κανονικά υπηρεσίες, αρκετοί είναι νέοι ηλικιακά, και προέρχονται από την απύθμενη δεξαμενή της ανεργίας. Είναι δηλαδή εν δυνάμει αυτοί που θα αναζωογονήσουν συνδικαλιστικά τον χώρο και επιπλέον είναι αυτοί που αντικειμενικά μπορούν να προστατέψουν τον δημόσιο χαρακτήρα των υπηρεσιών, μια που ακόμη και αυτή η επισφαλής και άσχημα αμειβόμενη εργασία που τους προσφέρεται, εξαρτάται από την ύπαρξη αυτών των υπηρεσιών. Οι εργαζόμενοι αυτοί όχι μόνο πρέπει να εκπροσωπούνται, αλλά και μετά τη λήξη της σύμβασής τους πρέπει να παραμένουν γραμμένοι στο συνδικάτο μέχρι να βρουν κάπου αλλού δουλειά. Είναι και αυτός ένας τρόπος προστασίας των ανέργων και κινηματικής τους ένταξης. Το δεύτερο είναι η αποτυχία συνεννόησης μεταξύ ΜΕΤΑ και ΠΑΡΕΜΒΆΣΕΩΝ για συγκρότηση κοινού ψηφοδελτίου.
Η πρόταση αυτή του ΜΕΤΑ, που σωστά προέβλεψε την κατάληψη της πρώτης θέσης, ή και ακόμη πιο διευρυμένα ποσοστά με την δυναμική που θα γεννούσε, συνάντησε την άρνηση μέρους των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ. Η αδυναμία αυτή, συνεννόησης, ανάμεσα σε δυνάμεις με κοντινές απόψεις, σε στιγμές που οχι μόνο η εργασία και τα κοινά αγαθά βάλλονται μέχρι εξαφάνισης, αλλά και η ίδια η δημοκρατία και τα δικαιώματα συρρικνώνονται σε ανησυχητικό βαθμό, δημιουργεί επιπλέον απογοήτευση σε όλο εκείνο τον κόσμο που παρά τις δυσκολίες των καιρών αγωνιά και εξακολουθεί να αντιστέκεται. Χάθηκε έτσι μια ευκαιρία, έστω σε επίπεδο συνεδρίου, που θα μπορούσε να λειτουργήσει προωθητικά και ελπιδοφόρα. Πάντως η δημιουργία ενός ενιαίου ριζοσπαστικού συνδικαλιστικού χώρου, απαλλαγμένου από σεχταρισμούς και αυταπάτες του παρελθόντος, που θα πατάει σε σωστή εκτίμηση των συνθηκών, θα λειτουργεί δημοκρατικά, θα συσπειρώνει υγιείς δυνάμεις και θα αγωνίζεται για την επανάκτηση και διεύρυνση κατακτήσεων αλλά και την προστασία των κοινωνικών αγαθών, είναι αναγκαία περισσότερο από ποτέ. Ένας συλλογικός χώρος που θα αποτελεί και τον φορέα υποδοχής δυνάμεων που θα αποχωρούν από αλλού για να μη οδηγούνται στην παθητικοποίηση και αποστράτευση ή ακόμα στη συντήρηση και τον ατομισμό.