Ο τίτλος είναι αδόκιμος καθώς είναι πολύ δύσκολο να χαρακτηρίσει κανείς το SPD “αριστερά” αλλά μην ξεχνάμε ότι και αυτοί οι όροι είναι κυρίως περιγραφικοί για χάρη της πολιτικής γεωγραφίας. Εδώ αυτοχαρακτηρίζονται αριστερά κόμματα όπως η ΔΗΜΑΡ, στο SPD θα κολλήσουμε; Θα γίνει κατανοητό στη συνέχεια γιατί χρησιμοποιώ τον όρο “αριστερά” για το συγκεκριμένο κόμμα. Μετά την αποκατάσταση των όρων και της υπόληψης του κειμένου και μπαίνοντας στο θέμα θέλω να γράψω για το αποτέλεσμα στις Γερμανικές εκλογές ξεκινώντας από την ερώτηση: είναι το αποτέλεσμα που οι απανταχού πολέμιοι της λιτότητας επιθυμούσαν;
Πιθανές απαντήσεις:
α) όχι, γιατί η Μέρκελ κόντεψε να πάρει αυτοδυναμία μετά από 50 χρόνια για τους Χριστιανοδημοκράτες και γενικά τους “έσκισε” όλους και ειδικότερ το SPD αφήνοντας το πάνω από 15 μονάδες πίσω
β) ναι, γιατί η προηγούμενη κυβέρνηση δεν μπορεί να υπάρξει καθώς ο ένας εταίρος “μαυρίστηκε” τόσο ώστε να μείνει εκτός κοινοβουλίου. Μιλάμε για το κόμμα-μπαλαντέρ, πάγιο συνεργάτη των μεγάλων, με τις περισσότερες συμμετοχές σε κυβερνήσεις, το κόμμα του κυρίου Ρέσλερ, FDP
Τα εκλογικά δεδομένα που αποτυπώνονται με την πολυαγαπημένη στους αναλυτές ψυχρή εκλογική λογιστική έχουν ως εξής: Χριστιανοδημοκράτες (CDU/CSU) 311 έδρες, Σοσιαλδημοκράτες (SPD) 192, Αριστερά (Die Linke) 64, Πράσινοι (Grune) 63. Άρα από το σύνολο των 630 εδρών οι Χριστιανοδημοκράτες (CDU) με τους Βαυαρούς αδελφούς τους Χριστιανοκοινωνιστες του CSU δεν έχουν την πλειοψηφία. Άρα ποιός την έχει; Το σύνολο της αντιπολίτευσης.
Εδώ είναι το σημείο που θέλει να σταθεί αυτό το κείμενο. Τα αντιπολιτευόμενα την τελευταία 4ετία κόμματα στην Μέρκελ αν αθροίσουν τις έδρες τους μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση. Γιατί δεν το κάνουν; Γνωρίζω ότι μπορούν να γραφτούν σελίδες απαντώντας σε αυτό το γιατί, αλλά θεωρώ πως καμία απάντηση δεν θα ικανοποιήσει τα εκατομμύρια των Ευρωπαίων που είχαν την κρυφή ελπίδα, η προσωποποιημένη σε μεγάλο βαθμό στη γερμανίδα καγκελάριο καταστροφική πολιτική, να ηττηθεί.
Το SPD πρακτικά μπορεί να μαζέψει τους υπόλοιπους και να κάνει κυβέρνηση συνεργασίας στερώντας από την Μέρκελ. Γιατί δεν το κάνει; Γιατί δεν νικάει την Μέρκελ και τη λιτότητα προσφέροντας χαρά και ανακούφιση σε τόσους Ευρωπαίους; Η Αριστερά είναι το μεγάλο πρόβλημα. Αυτό το ενοχλητικό κόμμα που ήρθε από κομμουνιστές (ας πουμε) της πρώην Ανατολικής Γερμανίας που συνεργάστηκαν με τους προδομένους από τον Σρέντερ και την “Ατζέντα 2010” σοσιαλδημοκράτες της πρώην Δυτικής Γερμανίας έχει μπαστακωθεί στο κοινοβούλιο και δεν πέφτει κάτω από το 8%. Ποσοστό που είναι από τη μία ρυθμιστικό για τη συγκρότηση κυβέρνησης και από την άλλη δείχνει πως υπάρχει κομμάτι των Γερμανών που ασπάζεται τις απόψεις και το πρόγραμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Η αντιπάθεια του SPD (και των Πρασίνων βεβαίως) για το Die Linke δεν έχει να κάνει τόσο με τους κομμουνιστές και τους “φυγάδες” του SPD που πήγαν με τον Λαφοντέν. Το βασικότερο πρόβλημά τους είναι οι θέσεις του Die Linke για την οικονομία, τα εργασιακά, τα φορολογικά, τα διεθνή-θέματα άμυνας και για το σύνολο των προταγμάτων του τα οποία κρίνονται “ουτοπικά”, “απραγματοποίητα”, “θέλουν μας κάνουν Ανατολική Γερμανία” και άλλα τέτοια αβάσιμα και απαξιωτικά επιχειρήματα (δεν τα χρησιμοποιούν μόνο οι έλληνες πολιτικοί εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και της υπόλοιπης Αριστεράς). Η επιμονή σε αυτές τις θέσεις, που το SPD δεν προτίθεται να ικανοποίησει φοβούνται ότι θα είναι ο λόγος της πτώσης μιας τέτοιας ευρείας κεντροαριστερής κυβέρνησης.
Το εντυπωσιακό της υπόθεσης είναι πως ο υποψήφιος καγκελάριος Στάινμπρουκ, ο πρόεδρος του κόμματος Γκάμπριελ και άλλα στελέχη της ηγεσίας δεν θέλουν να συζητούν καν ένα τέτοιο ενδεχόμενο συνεργασίας ενώ το κόμμα τους συνεργάζεται σε τοπικό κυβερνητικό επίπεδο με την Αριστερά. Με άλλα λόγια δεν συζητούν το ενδεχόμενο κυβέρνησης χωρίς την Μέρκελ αφού τυχόν επαναληπτικές εκλογές είναι προφανές ότι θα δώσουν ακόμα μεγαλύτερη ώθηση στην ήδη φορτσάτη καγκελάριο. Ωστόσο οργανώσεις του κόμματος από 6 κρατίδια με προεξάρχουσα την Χανελορ Κραφτ έχουν εκφράσει την αντίθεση τους στην συγκυβέρνηση με τη Μέρκελ πράγμα που μένει να δούμε πως θα εκφραστεί στη συνδιάσκεψη της Παρασκευής του SPD.
Φανταστείται λοιπόν τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του SPD. Πόσο κράξιμο θα έτρωγε για την ανευθυνότητα του, για το ότι αφήνει την δεξιά να κυβερνήσει ή αφήνει τη χώρα σε αβεβαιότητα και ακυβερνησία ή εκβιάζει τα υπόλοιπα κόμματα και λαϊκίζει και άλλα πολλά. Στη θέση αυτή βρίσκεται το SPD που με αυτόν τον τρόπο βάζει στον εαυτό του το δίλημμα ή να κάνει κυβέρνηση με τη Μέρκελ ή να παέι σε εκλογές που θα της δώσουν την αυτοδυναμία. Πιστεύει κανείς ότι η Μέρκελ θα “μασήσει” από τις πιέσεις των Σοσιαλδημοκρατών;
Βασίλης Στόλης