Κάθε χρόνο παρακολουθώ πολλές ταινίες. Επιδιώκω το δυνατόν στην μεγάλη οθόνη, σε διαφορετική περίπτωση αρκετές τις χάνω. Στην αίθουσα Παύλος Ζάννας είχα την ευκαιρία να δω το “Σκαρί” του Άλεξ Καμιλιέρι (σκηνοθετικό ντεμπούτο για τον συνεργάτη του Ραμίν Μπαχρανί) που δένει ιδανικά την μυθοπλασία με το ντοκιμαντέρ. Επίσημη υποψηφιότητα της Μάλτας για το OSCAR Διεθνούς. Πρεμιέρα και Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στο Σάντανς και το τμήμα “World Cinema Dramatic”. Συμμετοχή στο Φεστιβάλ των Αθηνών, “Νύχτες Πρεμιέρας” κι εδώ και λίγες ημέρες στις αίθουσες.
Την Μάλτα, ένα μικρό νησάκι, τη γνωρίζουμε ως τουριστικό θέρετρο κι ως έναν από τους “φορολογικούς παραδείσους” που γίνεται πάρτι εκατομμυρίων. Εδώ όμως μεταφερόμαστε στη Βαλέτα και βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το δράμα του πρωταγωνιστή μας. Ένας παραδοσιακός ψαράς σε τέλμα. Σε μία εποχή συμβιβασμών σε ολόκληρο τον κόσμο, αυτός αρνείται να παραδώσει το αγαπημένο του “Luzzu” (ψαροκάικο). Έρχεται όμως κάποια στιγμή που η ίδια η ζωή σε ξεπερνάει. Όσο αποφασισμένος και δυνατός κι αν είναι το δίλημμα είναι εκβιαστικό και δεν αφορά μονάχα τον ίδιο.
Θα έρθει αντιμέτωπος με τις αξίες και τα ιδανικά που πρεσβεύει, κόντρα στην οικολογική του συνείδηση. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν αφήνει περιθώρια για ηρωισμούς. Σύντομα θα αντικρύσει τη διαφθορά και το κράτος εξυπηρετήσεων στη χειρότερή τους μορφή. Θα αντιληφθεί τον τρόπο με τον οποίο το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό στην κοινωνία. Δεν αντέχει όμως τις ηθικές “εκπτώσεις”, δεν μπορεί να είναι ένα απλό γρανάζι ενός συστήματος που τόσο πληγώνει τους φίλους του. “Δε βλέπουμε τη δουλειά με τον ίδιο τρόπο”. Ψάχνει διαφυγή και αυτόνομη πορεία στη νέα εποχή. Η επιλογή μονόδρομος.
Η εργασία δίνει στην μονάδα του συνόλου τη θέση της στον ιστό, την υπόστασή της. Εξασφαλίζει τα προς το ζην και την αξιοπρέπεια κάθε ανθρώπου. Το όνειρο της συνέχειας της οικογενειακής παράδοσης δεν είναι πάντα εφικτό. Τα θέλω έρχονται σε σύγκρουση με τα πρέπει. Ο Τζέσμαρκ (ερασιτέχνης ηθοποιός και ψαράς στο επάγγελμα) αντιμέτωπος με μία απόφαση ζωής. Δε φοβάται τη δουλειά. Θα κάνει και δύο και τρεις αν χρειαστεί. Κατανοεί πως τα πράγματα έχουν πάρει λάθος δρόμο, ωστόσο δεν μπορεί να σώσει τίποτα παραπάνω από τον εαυτό σου. Τόσο κυνικά. “Πόσα ψάρια νομίζεις θα έχουν μείνει;”.
Απέναντι του μίας διαρκής υποτίμηση ακόμα και από το περιβάλλον της οικογένειάς του, την ώρα που η “ακροβασία” του συνεχίζεται. Άγχος, στέρηση, αγάπη και τελικά μία βαθιά εξομολόγηση λίγο πριν το φινάλε. Η θάλασσα ποτέ δε θα πάψει να είναι η ζωή του. Η Μεσόγειος είναι η θάλασσα μας. Όσο εμείς κλείνουμε τα μάτια και σφυρίζουμε αδιάφορα σε καθημερινά εγκλήματα, τόσο η φύση θα μας τιμωρεί. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Σπουδαία ταινία, σας συνιστώ να την παρακολουθήσετε και να νιώσετε τι θα πει ανάγκη για επιβίωση.
