Το πρώτο Την 1η του Σεπτέμβρη ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης δεν θα είναι ο νέος δήμαρχος της πόλης της Αθήνας και αυτό είναι κάτι που με στεναχωρεί απεριόριστα, γιατί η «Ανοιχτή Πόλη» άξιζε και έπρεπε να κερδίσει τη μάχη στο δεύτερο γύρο των τοπικών εκλογών απέναντι στον, τουλάχιστον, απαράδεκτο Καμίνη. Το άξιζε και έπρεπε για, ας τους πούμε, αντικειμενικούς λόγους: Ένα εξαιρετικό πρόγραμμα και ένα εξαιρετικό ψηφοδέλτιο. Με άλλα λόγια, η «Ανοιχτή Πόλη» είχε όλες τις προϋποθέσεις για να κερδίσει: Και υποψήφιο δήμαρχο και εξαιρετικό πρόγραμμα και ανθρώπους που μπορούσαν να το υλοποιήσουν και, κυρίως, ήθελε να κερδίσει.
Το δεύτερο Στη Θεσσαλονίκη, σε ότι αφορά τις εκλογές στον κεντρικό δήμο και την επανεκλογή του Γιάννη Μπουτάρη, έχουμε δύο επιλογές, είτε να το παίξουμε τρελίτσα και να μην συζητήσουμε ποτέ και για τίποτα, είτε να συζητήσουμε τώρα και για τα πάντα. Ήμουν, είμαι και θα είμαι με τη δεύτερη επιλογή. Το θέμα από αυτή τη συζήτηση – υποψήφιος δήμαρχος, πρόγραμμα, άνθρωποι που μπορούν να το υλοποιήσουν, θέληση και αποφασιστικότητα για τη νίκη – δεν είναι να βγουν… αποφάσεις για το τι έφταιξε (αν βέβαια έφταιξε κάτι, αν δηλαδή υπάρχει κάποιο πρόβλημα, γιατί μπορεί και να μην υπάρχει απολύτως κανένα πρόβλημα) αλλά να βρούμε τις βάσεις ενός σχεδίου για το μέλλον.
Το τρίτο Επειδή τα γραπτά μένουν καλό είναι, αν γίνει αυτή η συζήτηση για το δήμο Θεσσαλονίκης, αυτοί και αυτές που χαρακτήρισαν «πραξικόπημα» την υποψηφιότητα Σακελλαρίδη και μάλιστα… προειδοποίησαν (ποιους;) ότι τέτοιου είδους «πραξικοπήματα» δεν πρόκειται να περάσουν στη Θεσσαλονίκη, να εξηγήσουν τη θέση τους, το πού στέκονται, το τι εννοούσαν, το τι πιστεύουν ότι κέρδισε η πόλη και στην τελική να μας πουν τι περνάει, και τι δεν περνάει, από τη Θεσσαλονίκη. Κατά τα άλλα, και με σειρά εμφάνισης, Λιακουνάκος, Μάνος, Λαυρεντιάδης, Μπακογιάννη, Οικονομάκης, Μπόμπολας, Μύλοι Αλλατίνη, ΣΜΑ Ευκαρπίας, πλατεία Ελευθερίας και η ιστορία, δυστυχώς, συνεχίζεται.
Ο alterthess ιανός