Τις προάλλες βρέθηκα σε μία παρέα με πολλούς εκπαιδευτικούς που έλεγαν πόσο δύσκολες έχουν γίνει οι εισαγωγικές εξετάσεις για τα πανεπιστήμια και πως τα τελευταία χρόνια στα πανεπιστήμια περνάνε, κυρίως, μόνο τα «φυτά», ενώ τα δικά μας τα χρόνια, αρχές ‘90, περνούσαν βεβαίως τα «φυτά» αλλά περνούσαν και τα τσακαλάκια. Σε αυτή την προσέγγιση βρίσκεται και μία απάντηση στο που είναι σήμερα, μέσα στον πανικό, το φοιτητικό κίνημα, τι γκασμά βαράει σε μία εποχή γενικευμένης επίθεσης των από τα πάνω στους από τα κάτω, όπου αν συνεχιστεί τότε όχι μόνο ιδιωτικά πανεπιστήμια θα ιδρυθούν αλλά και δίδακτρα θα μπούνε στα δημόσια.
Από την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, που άλλαξε μία ολόκληρη γενιά, έχουν περάσει πεντέμισι γεμάτα, από βάσανα, χρόνια. Σήμερα τα παιδιά που είναι στα πανεπιστήμια έχουν περάσει τα… τελευταία χρόνια, μετά το 2010, και, κυρίως, όπως έλεγαν και οι φίλοι μου εκπαιδευτικοί, ήταν «φυτά» και σε ένα βαθμό, μάλλον μεγάλο, παραμένουν. Οπότε ποιο κίνημα… είναι απολύτως εξηγήσιμη η εξαφάνιση του. Το πολύ κακό σε αυτήν την ιστορία είναι ότι είναι απολύτως αναγκαίο, στον αγώνα για τη μεγάλη Αλλαγή, ένα δυναμικό κίνημα της νεολαίας, που όχι μόνο πληρώνει με τραγικό τρόπο τα σπασμένα της κρίσης, αλλά που την περιμένει, αν δεν υπάρξει η Αλλαγή, ένα μέλλον κατεστραμμένο.
Το πολύ καλό σε αυτήν την ιστορία είναι το μεγαλείο των παιδιών μας, που την περασμένη Τετάρτη, παιδιά της πρώτης λυκείου, αυτοοργάνωσαν μία μεγάλη διαδήλωση στο κέντρο της Θεσσαλονίκης με συνθήματα κατά του δύσκολου σχολείου, του σχολείου των αποκλεισμών και της… τράπεζας θεμάτων που οδήγησε το 20% των μαθητών της πρώτης τάξης του λυκείου στην εξεταστική αποτυχία. Ακούγοντας τα συνθήματα των παιδιών μου ήρθε στο μυαλό ένα σύνθημα από τα δικά μας χρόνια: «Υποταγμένοι εργαζόμενοι, υποκλιθείτε στο μεγαλείο των παιδιών σας». Ο Σεπτέμβρης πλησιάζει.
Ο alterthess ιανός