Η Αυστριακή Τζέσικα Χάουσνερ επέστεψε στις Κάννες με την πέμπτη της μεγάλου μήκους ταινία, “Little Joe”, η οποία αποτελεί και το αγγλόφωνο ντεμπούτο της. Η ταινία προβλήθηκε στο πλαίσιο των Ειδικών προβολών στο 60ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και τώρα ήρθε η ώρα να πάρει διανομή στις αίθουσες. Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας για την Εmily Beecham που καλείται να ισορροπήσει ανάμεσα στο καθήκον της ανατροφής του μονάκριβού της υιού και την αγάπη της για την επιστήμη. Ένα φιλμ εκπρόσωπος του ανεξάρτητου σινεμά για σκληροπυρηνικούς υποστηρικτές του.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Μία νέα χωρισμένη βιολόγος, η Άλις βιώνει ένα εσωτερικό αδιέξοδο. Πρέπει να είναι σωστή μητέρα (“sorry darling”) και ταυτόχρονα έχει τεράστιες ευθύνες σε ένα εργαστήριο-θερμοκήπιο βιοκαλλιέργειας με την δημιουργία ενός υβριδίου που έχει ως στόχο να φέρει την ευτυχία στους ανθρώπους. Σύντομα θα κατανοήσει πως το εγχείρημα που μοιάζει πρωτοποριακό κι είναι έτοιμο να χαρίσει χρήματα και υστεροφημία δεν είναι τόσο αθώο όσο παρουσιάστηκε αρχικά. Όταν ένας επιστήμονας υγείας παίρνει ένα τέτοιο ρίσκο πρέπει να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τις (δυσμενείς) συνέπειες ανά πάσα στιγμή.
Ταξιδεύουμε σε έναν πρωτόγνωρο κόσμο και προσπαθούμε να εξερευνήσουμε τους κανόνες και τα μυστικά του. Σιγά σιγά η πλοκή ξετυλίγεται και παίρνει χαρακτήρα ταινίας τρόμου. Βιώνουμε κι εμείς το θρίλερ. Τίθεται το θεμελιώδες ζήτημα της ηθικής στην επιστήμη. Κι αυτό πιστέψτε με έχει τεράστιες προεκτάσεις, στην ιατρική, στη φαρμακολογία, στη γενετική. Για να αναλυθούν πρέπει να γράψουμε σελίδες ολόκληρες. Μιλάμε για μία τεράστια βιομηχανία που πάνω απ’ όλα έχει το κέρδος. Ακριβώς όπως το γράφω. Τόσο κυνικά. Ο παράγοντας ανθρώπινη ζωή, η υπέρτατη αξία, δυστυχώς ακολουθεί. Μαχαιριά.
Σε μία εποχή που χαρακτηρίζεται από άγχος, ένταση, φρενήρεις ρυθμούς ζωής, οι περισσότεροι άνθρωποι οδηγούνται σε κάποιας μορφή ψυχική ασθένεια, με πιο χαρακτηριστική την κατάθλιψη. Ολοένα και πιο διαδεδομένα γίνονται στις μέρες μας τα φυτοθεραπευτικά σκευάσματα ως μία εναλλακτική στα συνθετικά παράγωγα, πιθανώς με λιγότερες παρενέργειες. Ο ασθενής είναι έτοιμος να δοκιμάσει τα πάντα προκειμένου να θεραπευτεί και να αποδράσει από το φαινομενικό αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί και του κλείνει τους ορίζοντες. Τι θα συμβεί όμως αν στην εξίσωση μπουν τα παιδιά;
Το δράμα επιτείνεται. Η καριέρα είναι μία μεγάλη φιλοδοξία. Σε κρατάει σε εγρήγορση, σου δίνει ζωή, σε ανανεώνει όσο ανελίσσεσαι, αλλά παράλληλα σου σπαταλά πολύτιμες ώρες από τον προσωπικό σου χρόνο, αρκετές φορές σε εγκλωβίζει κι άλλες σε διαλύει ψυχοσωματικά. Ενδέχεται να καταντήσεις ένας άριστος επιστήμονας και ταυτόχρονα ένας “κενός” άνθρωπος. Μέτρον άριστον. Είναι τόσο σύνθετο το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα του ανθρώπου (υποδοχείς, κανάλια ιόντων, πολύπλοκα συστήματα, επιδράσεις και κόντρα αλληλεπιδράσεις) που είναι τρομερά δύσκολο να πετύχεις τον στόχο σου. Μιλάμε άλλωστε για τον εγκέφαλο του ανθρώπινου οργανισμού.
Για να δώσει χαρά το φυτό θέλει συγκεκριμένη φροντίδα. Δημιουργείται μία σχέση δηλαδή “δούναι και λαβείν”. Κι εδώ νομίζω πως έχουμε ένα έμμεσο σχόλιο για τη σχέση ανθρώπου-φύσης, που ξεφεύγει από τα μέτρα της ταινίας και μας βάζει σε επιπρόσθετες σκέψεις. Μιλάμε καθημερινά για περιβαλλοντική καταστροφή, για κλιματική αλλαγή, για πρωτοβουλίες, αλλά όσο η Κίνα (24% περίπου των παγκόσμιων ρύπων) κι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής (12-14% αντίστοιχα) αρνούνται να αποδεχτούν την ύπαρξή τους, ο δρόμος που έχουμε πάρει μοιάζει να μην έχει επιστροφή.