Η φωτογραφία είναι από τον τάφο του ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου. Καλή η επιλογή του ποιήματος, καθώς και το σχέδιο γάτας στη στήλη του τάφου. Επομένως:
Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε
όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος
Τώρα, ίσως, είναι μαζί με τις αγαπημένες του γάτες: τη Τζούλη, τη τσογλανίτσα, τον Ανανία, τον Αζαρία, τον Ιεχονία, το Γκαβό, τη Ζωίτσα, τον Αλιφραγκή, τη Μαυρούλα, τη Μιτσούκο. Έχει κοντά του όλες αυτές που ξεκουράζονταν επάνω στο κρεβάτι του και όλες αυτές που περιδιάβαιναν βιαστικές στα κάτω ράφια των βιβλιοθηκών του. Όλες: εύτακτες και άτακτες, πιστές ή λιγότερο πιστές, όλες τώρα ευχαριστημένες στοιχίζονται κοντά του.
Όπως, μάλλον, διαβάσατε ή ακούσατε ανακοινώθηκε ότι ο Χριστιανόπουλος κηδεύτηκε «δημοσία δαπάνη». Τι σημαίνει αυτό στη συγκεκριμένη περίπτωση: η οικογένεια του ποιητή, μετά την ανακοίνωση περί τελέσεως της κηδείας «δημοσία δαπάνη», φρόντισε να επικοινωνήσει με το Δήμο Θεσσαλονίκης και να πληροφορηθεί σχετικώς.
Στη συνέχεια ήρθε σε επαφή με γνωστό οίκο τελετών, ο οποίος ανέλαβε να διεκπεραιώσει την διαδικασία της τελετής. Την δαπάνη κατέβαλε η οικογένεια του Χριστιανόπουλου, συγκεκριμένα ο κ. Γιάννης Μέγας. Επειδή, λόγω κοροναϊού, δεν συγκεντρώθηκαν όσοι προσήλθαν στη κηδεία, μετά την τελετή, για τον καφέ, όπως συνηθίζεται, ο κ. Μέγας είχε τη ευαισθησία να καταβάλει το αντίστοιχο ποσό αυτής της κοινωνικής «υποχρεώσεως» στην «Κιβωτό του Κόσμου» του πατρός Αντωνίου, στην Αθήνα. Τέλος, και τη κατασκευή του τάφου ανέλαβε η οικογένεια του ποιητή – η οποία είχε την ευχέρεια (και τη διάθεση) να καταβάλει τα έξοδα της κηδείας στο σύνολό τους..
Από τους δύο όρους της «δημοσίας δαπάνης» ο δεύτερος – η δαπάνη δηλαδή – κατεβλήθη στο σύνολό της από τον Γιάννη Μέγα. Ο δήμος Θεσσαλονίκης – το δημόσιο εν προκειμένω- συνέβαλε με την παραχώρηση, στα δικά του νεκροταφεία, του χώρου στον οποίον ετάφη ο ποιητής.
Υπενθυμίζω ότι ο Χριστιανόπουλος, εν ζωή, δώρισε στο δημόσιο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης το σύνολο του αρχείου του: βιβλία, πάσης φύσεως έντυπα, χειρόγραφα, επιστολές, φωτογραφίες, πίνακες, αντικείμενα, συνολικά ένα πολύτιμο υλικό που συγκέντρωνε επί επτά περίπου δεκαετίες με πολύ φροντίδα. Και αμέσως μετά το θάνατό του όλα τα αντικείμενα και τα βιβλία που υπήρχαν στο διαμέρισμα που διέμενε, με τη φροντίδα του κ. Μέγα, μεταφέρθηκαν και αυτά στο χώρο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης..
Κείμενο του Χρήστου Καββαδά από τον λογαριασμό του στο Facebook