Αυτό που ονομάζουμε κράτος είναι, σε τελευταία ανάλυση, μια μηχανή, πολέμου και αργά ή γρήγορα αυτός ο δομικός του προσανατολισμός καταλήγει να αναδύεται πέρα από όλους τους λίγο-πολύ ενάρετους σκοπούς που μπορεί να αποδίδει στον εαυτό του για να δικαιολογεί την ύπαρξή του. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές σήμερα.
Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ακολουθούν πάση θυσία μια πολιτική πολέμου στην οποία μπορεί κανείς να αναγνωρίσει με βεβαιότητα στόχους και δικαιολογίες, το τελικό κίνητρό της όμως είναι ασυνείδητο και ενυπάρχει στην ίδια τη φύση του κράτους ως πολεμικής μηχανής.
Αυτό εξηγεί γιατί ο πόλεμος, όπως είναι προφανές για τον Ζελένσκι και για την Ευρώπη, αλλά όπως ισχύει και στην περίπτωση του Ισραήλ, επιδιώκεται ακόμη και με το κόστος την πιθανή αυτοκαταστροφή τους.
Και είναι μάταιο να ελπίζουμε ότι μια πολεμική μηχανή μπορεί να σταματήσει μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο. Αυτή θα συνεχίσει μέχρι τέλους, όποιο και αν είναι το τίμημα που θα χρειαστεί να πληρώσει.
