Όπως έγινε γνωστό χθες το βράδυ, έξι ακίνητα της επικράτειας πωλήθηκαν από το ΤΑΙΠΕΔ έναντι του συνολικού ποσού των 10.330.000 ευρώ. Η διαδικασία ήταν ηλεκτρονική, όπως παραγγέλνει κάποιος στο Άμαζον ή στο Σκρουτζ βιβλία, σιντί, κρέμες προσώπου, ροφήματα αδυνατίσματος, παπούτσια, ψυγεία και τηλεοράσεις. Τώρα ψωνίζεις και κτίρια που ανήκουν στο ελληνικό δημόσιο και τα οποία τόσο καιρό ήταν αμπαλαρισμένα στο υπόγειο και περίμεναν αγωνιωδώς να μάθουν σε ποιόν έλειπαν γιατί του περίσσευαν κάτι εκατομμύρια και δεν ήξερε τι να τα κάνει. Ένα από αυτά τα κτήρια είναι και το διατηρητέο κτίριο της οδού Θεοφίλου στον αριθμό δεκατρία (13) στην Άνω Πόλη Θεσσαλονίκης. Πωλήθηκε σε άγνωστο για την ώρα αγοραστή έναντι πεντακοσίων σαράντα χιλιάδων ευρώ.
Επειδή εκτιμώ ότι είναι απίθανο να αγοράστηκε ως χώρος πρώτης κατοικίας υποθέτω ότι κάποιος σκοπεύει να μετατρέψει το κτίριο των σχεδόν 500 τετραγωνικών σε πολυχώρο, «πολιτισμού» κατά προτίμηση, καφετέρια ή σικάτο μπαράκι, πιτσαρία ή γκουρμέ εστιατόριο. Θα παρακάμψω πλήρως τα χωροταξικά ζητήματα για όλες αυτές τις δραστηριότητες. Θα αφήσω στην άκρη και την πρόσφατη μνήμη που ανακαλεί ότι εκεί στεγαζόταν από το 1998 ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βορείου Ελλάδος και η Εταιρία Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων 1940-1974. Με μια προσπάθεια ακόμη, ξεχνώ ότι το οίκημα αναπαλαιώθηκε με χρήματα του δημοσίου τα χρόνια προετοιμασίας της πόλης να γίνει Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Υπάρχει κάτι βαθύτερο που με ενοχλεί. Κάτι που με επαναφέρει στα χρόνια πριν την Πολιτιστική Πρωτεύουσα. Τότε που ένα κίνημα είχε γεννηθεί στην πόλη, συλλογικότητες και φυσικά πρόσωπα ενδιαφερόταν για την ιστορία της πόλης και μάχονταν να την υπερασπίσουν, δίνοντας μάχες εκ του συστάδην και, κυριολεκτικά, από σπίτι σε σπίτι και από δρόμο σε παραδρόμι. Οι αμύντορες της προκοπής του τόπου, τότε, έβλεπαν τα «παλιόσπιτα» ως εμπόδιο στην επέλαση της αντιπαροχής. Σήμερα, για τα «παλιόσπιτα» δίνονται μάχες ποιός πρώτος θα τα αγοράσει. Τον παλιό εκείνο καιρό οι φωνακλάδες της υπεράσπισης είχαν να αντιμετωπίσουν την απαξίωση, κουλτουριαίους τους ανέβαζαν, γκρινιάρηδες τους κατέβαζαν. Σήμερα, όσους έχουν ακόμη αέρα στα πνευμόνια, τους λένε κρατιστές και τους αναγορεύουν σε εμπόδια για την σωτηρία της πατρίδας.
Αυτό λοιπόν που με ενοχλεί και με εξοργίζει είναι η απάθεια. Τους ακούω να συλλαβίζουν το «ωχ μωρέ με το διατηρητέο της Θεοφίλου, τα ίδια και τα ίδια, ας το πάρει ο ιδιώτης να βγαίνει και κανένα φράγκο, να ανοίγει και καμμιά δουλειά, σάμπως τόσο καιρό που ήταν μέσα ο Μηταφίδης και ο Μπαρμπουνάκης τι έγινε;». Η λογική αυτή είναι το κεφάλι του αρουραίου στη ρωγμή της καθημερινότητας. Ξέρετε λένε ότι ο αρουραίος όσο μεγάλος και να είναι περνά από τρύπα στην οποία έχει καταφέρει να χωρέσει το κεφάλι του. Η λογική αυτή είναι το κεφαλάκι πίσω από το οποίο ακολουθεί ο τροφαντός κορμός της απάθειας. Είναι η παλιά απαξίωση, πασπαλισμένη πάντα με στρας ναρκισσισμού και εγωπάθειας.
Να σημειώσω βέβαια και τις αλλαγές στη λογική των καιρών. Η παλιά νομιμότητα, σθεναρή και σταθερή, έβαζε τους «γκρινιάρηδες» στη γωνία και έπαιζε μαζί τους σαν να ήταν κατσαρίδες, δεν τους εξόντωνε, όχι, απλώς τους έδιχνε πόσο μυτερά ήταν τα σκαρπίνια των εργολάβων. Στα απώτα όρια της αυτή η γκλαμουράτη λογική στρίμωξε τους λίγους γενναιόψυχους νεολαίους του ΣΥΝ με ΜΑΤ στο κωπηλατοδρόμιο του Μαραθώνα και τους αποτελείωσαν τα βραδυνά δελτία ειδήσων.
Σήμερα έχει κρεμαστεί από πάνω μας, η επισφάλεια, η τσιρίδα του Άδωνη, σαν σπαθί δεμένο σε τρίχα ουράς αλόγου πάνω από το κεφάλι του Ανδροκλή. Βλέπω και την συνέχεια. Θα έρθει η μηχανή του μάρκετινγκ, που θα διαφημίσει το νέο κέντρο σε δεκάδες μπλογκ, σαιτ, φρι πρες φυλλάδια, θα αναπαραχθεί το δελτίο τύπου εκατομμύρια φορές, θα μαρινάρει τις συνειδήσεις πριν τις περάσει στη σούβλα του ντελικάτου στύλ. Ψαγμένα διαφημιστικά γραφεία θα στολίσουν στην Άνω Πόλη το επόμενο τοτέμ της βραδυνής διασκέδασης της Θεσσαλονίκης. Οι μοδάτες ελβιέλες από τα Λαδάδικα και την Βαλαωρίτου θα ανηφορίσουν στην «γραφική» Άνω Πόλη, καλλιτέχνες θα κοσμήσουν με τα πρόσωπά τους την νέα κίνηση, ενώ κάτι λίγοι και πάλι θα ρίχνονται στο λάκκο της ανυποληψίας ως άκαμπτοι και ακραίοι. Γιατί είμαστε σε συνέχεια και ίσως στο τέλος της προφητείας του Ντίνου Χριστιανόπουλου «Κατατρέχουν τη γραφικότητα… εκπνέει σαν προδομένη επανάσταση…».
Σήμερα λίγες συλλογικότητες θα μιλήσουν για το διατηρητέο της Θεοφίλου και ακόμη λιγότεροι μεμονωμένοι γιατί άλλες προτεραιότητες καλπάζουν στο σημερινό πεδίο της καταστροφής. Και η απάθεια μας δείχνει τα λευκασμένα δόντια της. Αν παλιότερα δίναμε μάχες από σπίτι σε σπίτι τώρα οπισθοχωρούμε από γειτονιά σε γειτονιά, μες στην πομπώδη αδιαφορία. Πολλοί θα ρωτήσουν «και τι να κάνουμε με τούτο τον αρουραίο;». Το πρώτο που σκέφτομαι είναι το ηθικό καθήκον να προτείνω: «τουλάχιστον, μην τον ταΐζετε».
* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ “Στο Κόκκινο 93,4” Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο “Κόκκινο 93,4” την εκπομπή “Ορθά- Κοφτά” με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00- 12:00.