Παραμονές των εκλογών του Μαΐου του 2012 η Αλέκα Παπαρήγα είχε έρθει στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσει τις θέσεις του κόμματος της για το δημόσιο σύστημα υγείας και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Στις, σχετικά επίμονες, ερωτήσεις των δημοσιογράφων για το πώς μπορούν να υλοποιηθούν οι, εντελώς λογικές, προτάσεις του ΚΚΕ για το δημόσιο σύστημα υγείας και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, είχε απαντήσει πως όλα βρίσκονται στα χέρια των εργαζομένων και των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων, στο αν δηλαδή αυτοί, εργαζόμενοι και ευρύτερα λαϊκά στρώματα, διεκδικήσουν την υλοποίηση αυτών των θέσεων.
Οι ερωτήσεις, πάλι σχετικά επίμονες, των δημοσιογράφων συνεχίστηκαν στη λογική του ότι το μνημόνιο όχι μόνο «απαγορεύει» την υλοποίηση αυτών των, εντελώς λογικών, προτάσεων, αλλά καταστρέφει μέρα με τη μέρα ότι είχε απομείνει από το δημόσιο σύστημα υγείας και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Η γενική γραμματέας του ΚΚΕ, πιάνοντας το… υπονοούμενο, απάντησε πως το θέμα δεν έχει να κάνει με κάποια κυβερνητική αλλαγή, με το να αλλάξουμε την, τότε, μνημονιακή κυβέρνηση με μία άλλη «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση, αλλά με την αλλαγή των συσχετισμών στην κατεύθυνση της αποδέσμευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση και για να υπάρξει λαϊκή εξουσία και οικονομία. Μέχρι τότε, όπως είπε τότε η Αλέκα Παπαρήγα, το ΚΚΕ θα παλεύει μαζί με τους εργαζόμενους και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα ώστε να λειτουργεί ο αξονικός στο τάδε νοσοκομείο, ώστε να μην αυξηθεί η συμμετοχή των συνταξιούχων στην αγορά φαρμάκων, ώστε να γίνουν προσλήψεις εκεί που χρειάζονται, ώστε κανένας ανασφάλιστος να μην πετιέται στο δρόμο.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά αργά το βράδυ της Δευτέρας όταν έμαθα τα νέα για το θάνατο του Μπάμπη του Αγγουράκη, που είχα την τύχη να τον γνωρίσω και να συζητήσω μαζί του το πώς… μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, μάλιστα σε εποχές «κανονικότητας» και όχι αυτού του χαμού που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Τα θυμήθηκα για όλους όσοι επιμένουν ότι αυτό που ζούμε δεν είναι χαμός αλλά «κανονικότητα» έστω ως κατάσταση αναμονής. Όμως είναι χαμός, γι’ αυτό και το, σχηματικό, αίτημα για ένα κομμάτι ψωμί ανήκει σε άλλη εποχή, ας πούμε αντικειμενικά και όχι γιατί είναι βαρετό. Αυτή την Κυριακή, την άλλη Κυριακή, όλες τις «Κυριακές» που έρχονται πάμε για το φουρνάρικο.
Ο alterthess ιανός