Ο Τέλλος Φίλης είναι μία από τις πιο επιδραστικές προσωπικότητες της Θεσσαλονίκης. Ένας άνθρωπος, που θα συναντήσεις στο κέντρο της πόλης, από την Αλεξάνδρου Σβώλου μέχρι τις προβλήτες του λιμανιού και με χαρά θα σε κοιτάξει, θα σου μιλήσει, θα σε «πειράξει». Το πάθος του για το σινεμά και την ποίηση μεγάλο, ο αγώνας του για τη «νίκη του καλού», ανιδιοτελής. Πριν λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το νέο του βιβλίο με τίτλο το «Έσχατο Έρμα». Τέταρτο κατά σειρά. Νιώθω την ανάγκη να γράψω γι’ αυτό, μιας κι οι λέξεις του μιλούν στη ψυχή μου.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Θα ξεκινήσω όμως από την περασμένη Άνοιξη και το μαύρο βιβλίο, «Μία εβδομάδα, που δεν κατάφερε να γίνει Μεγάλη», ένα κομψοτέχνημα, προσεγμένο σε κάθε λεπτομέρεια του. Τότε είπα, πως πρέπει να κρατηθώ, σήμερα πια δεν μπορώ … θα γράψω (κι ας εκτεθώ). Η γνωριμία μου με τον Τέλλο έφερε μια περίοδο έντονης αλληλεπίδρασης, μου έδωσε να καταλάβω πως είναι άνθρωπος καθαρός, έτσι ακριβώς κι οι γραμμές του. Δε θέλουν να προκαλέσουν, ούτε να διχάσουν, ίσως να αφυπνίσουν, συνειδήσεις και συναισθήματα. Θέλουν να ακουστούν δυνατά, να κραυγάσουν. Αυτό είναι το χρέος του ποιητή στις ημέρες, κι αυτή η βροντερή φωνή σοκάρει τον αναγνώστη.
Με σημαία το ελάχιστο, γεμάτος όμως μέσα του πορεύεται με αξιοπρέπεια και κλείνει τα αυτιά στα μεγάλα λόγια και τις βαρύγδουπες εκφράσεις. Του φτάνει η αληθινή αγάπη κι ο σεβασμός, που κρύβονται σε ένα βλέμμα, σε μία καλημέρα, σε μία καληνύχτα, σε μία αγκαλιά. Δε φοβάται να αφεθεί, να συγκινηθεί, να πονέσει. Έχει αισθήματα, δεν είναι απαθής. Το ρεύμα της εποχής δεν τον έχει κυριεύσει. Είναι ο « πρεσβευτής», όσων δεν προλαβαίνουμε να γράψουμε όλα αυτά κι εμείς δίπλα του, κοινωνοί του έργου του.
Το παράπονο εκφράζεται με το κεφάλι ψηλά. Η απογοήτευση με δύναμη ψυχής. Κάθε τέλος αποτελεί, μίαν νέα αρχή, μια νέα μάχη. Πρώτα απ’ όλα με τον ίδιο μας τον εαυτό και μετά με τους άλλους. Πάντα με επίπεδο κι ανωτερότητα. Συνήθισε να παλεύει τα κρύα βράδια, που οι εφιάλτες έρχονται στην αγκαλιά του μορφέα και δένουν με τη διαβρωτική υγρασία της Θεσσαλονίκης. Νικά όμως την μοναξιά, καθώς μοιράζεται τις σκέψεις του, με όλους μας.
Το «έρμα « είναι κυρίω, ναυτικός όρος. Σε άμεση επαφή με τον Θερμαϊκό, σε καθημερινή βάση, δεν μου προξενεί εντύπωση η επιλογή του τίτλου. Ένα μαργαριτάρι από τον πάτο της θάλασσας. Γιατί όμως «έσχατο»; Τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις του ποιητή; Το κείμενο του σε βάζει σε δεύτερες σκέψεις, σε κινητοποιεί, σε θέτει σε εγρήγορση. Πήρες άραγε το σωστό μήνυμα; Πόσες αναγνώσεις μπορεί να έχει μία σελίδα, μία πρόταση;
Ξεφυλλίζω, χάνομαι, σταματώ … Ξαναρχίζω, επαναλαμβάνω. Αναζητώ την ουσία. Σε μία εποχή που ο κόσμος, όχι μόνο οι νέοι, δε διαβάζει βιβλία και τα αρνείται σχεδόν πεισματικά, κάποιος γράφει για λογοτεχνία κι όχι για βαθμοθηρία. Αφήνω πίσω την πλύση εγκεφάλου που έχω υποστεί, και βυθίζομαι στις λέξεις και τα νοήματα. Έχω κι εγώ αισθήματα, ταυτίζομαι, είμαι κι εγώ ακόμα Άνθρωπος. Τίποτα παραπάνω …
Αφουγκράζομαι τον σφυγμό, ενός συναγωνιστή για ζωή. Μέσα από τόσες δυσκολίες, από τέτοια κρίση, κυρίως ηθική, ο Πολιτισμός θα βγει δυνατός και θα συμβάλλει στην ολική ανατροπή του σκηνικού. Αυτό μοιραζόμαστε. Τις ίδιες αξίες και ιδανικά. Μια σύνδεση μεταφυσική, των δυνάμεων του καλού, που δένουν μεταξύ τους, τους στρατιώτες τους. Διαβάζω και προχωρώ, πυξίδα προς τον στόχο, δεν πρέπει να εκτραπώ … Ο δρόμος εκεί, όχι στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά τον βλέπω, δεν παρεισφρύω της πορείας. Πρέπει να ακολουθήσω αυτό, το σωστό, μονοπάτι.
Η «μυσταγωγία «ολοκληρώνεται. Κλείνω το εξώφυλλο, το ακουμπώ. Σκέφτομαι πως σκορπάω τον εαυτό μου μες στης ζωής το εφήμερο, το καθημερινό. Κλείνω τα μάτια … τα ανοίγω βλέπω τον ορίζονται εκεί που η θάλασσα συναντά τον ουρανό, σφίγγω τη γροθιά, πεισμώνω και τη μέρα ξεκινώ, πιο δυνατός, πιο γενναίος, με νέα βέλη στη φαρέτρα μου τις λέξεις του Τέλλου …