Πήγε ο άνθρωπος στη διαδήλωση του «ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ» με το κολονάτο ποτήρι του και το απαστράπτον ροζέ κρασί του και πέσανε τα φρικιά να τον φάνε.
Πέσανε να τον φάνε αυτοί που έχουνε συνδέσει τις διαδηλώσεις με ζεστές μπύρες σε τσίγκινα κουτάκια που μετά γίνονται τασάκια, με λιπαρά σουβλάκια τίγκα στο αλάτι, το λεμόνι και τη ρίγανη, έτσι που να μην μπορείς να καταλάβεις από τι ζώο προέρχεται το κρέας (αν σου φέρνει τις παντόφλες στο κρεβάτι, μην το φας), με χοτ ντογκ πηγμένα στο κέτσαπ, να τρέχουνε πάνω σου τα κόκκινα ζουμιά και να νομίζει ο απέναντι ότι σε πυροβολήσανε στο στέρνο οι ειδικές δυνάμεις.
Πήρε ο άνθρωπος το κρασάκι του στη διαδήλωση για να νοιώσει λιγουλάκι σαν στο σπίτι του, για να μπορέσει να κάνει το μεγάλο άλμα από τον τσέστερφιλντ καναπέ του σαλονιού, στα βρωμερά πεζοδρόμια του Συντάγματος. Κι ευτυχώς που υπάρχουν τριγύρω το GB, το King George, το Athens Plaza, ακουμπισμένα το ένα δίπλα στο άλλο σαν πύργοι έσχατης καταφυγής, να τρέξεις μέσα να κρύψεις την καταισχύνη του συγχρωτισμού με άλλους, άγνωστους ανθρώπους. Χρειάζονται γαλόνια αλκοόλ για να μπεις εσύ, ο ένας και μοναδικός, στην αγέλη των πολλών, να κινείστε όλοι μαζί σαν σμήνη πουλιών, πότε προς τον Άγνωστο Στρατιώτη, πότε προς το περιστύλιο της Βουλής, πότε προς τις σκάλες της Πλατείας Συντάγματος.
Είναι επικίνδυνο το άλμα από τον δερμάτινο καναπέ στη διαδήλωση, σα να πηδάς πάνω από φλεγόμενο φαράγγι με μότο κρος. Τόσα χρόνια σιχαινόσουνα και τις διαδηλώσεις και τους διαδηλωτές, τους θεωρούσες υπεύθυνους για την κατάντια της χώρας, κλείνουνε οι βρωμιαραίοι κάθε τρεις και λίγο την Πανεπιστημίου και δεν μπορεί ο κόσμος να πάει να αγοράσει ένα μπριγιάν της προκοπής από τον Καίσαρη. Μέχρι που η μοίρα η κακιά έφερε στα πράγματα την Αριστερά, οπότε αναγκάστηκες να διαπράξεις εκείνο που θεωρούσες έγκλημα καθοσιώσεως: ‘Έκλεισες κι εσύ, καλέ μου ευρωπαϊστή, έναν κεντρικό δρόμο της Αθήνας, δεν ήταν η Πανεπιστημίου, ευτυχώς, ήταν όμως η Αμαλίας, η Λεωφόρος που φέρει το όνομα της Βασιλίσσης και Βασιλομήτορος.
Σ΄ έριξε που σ’ έριξε, συμπαθή οινόφλυγα, ο κομμουνιστικός κίνδυνος στην καταισχύνη του πεζοδρομίου, να το γιορτάσεις τουλάχιστον, να πιεις ένα κρασάκι με μεζέ. Κι όταν λέμε μεζέ δεν εννοούμε κιοφτέ, εννοούμε ροκφόρ διαβρωμένο από πανάκριβη μούχλα, εννοούμε σούσι Ιαπωνίας, που θα το παρασκευάζεις εκείνη τη στιγμή με τα χεράκια σου. Να έχεις μαζί σου όλα τα συμπράγκαλα, μαχαίρι για σούσι, παγοκόφτη για φρεσκοτριμμένο πάγο, γλάστρες μαϊντανού για το μοχίτο, γιγαντοοθόνες που αναμεταδίδουν όπερες, αυτοσχέδιες πασαρέλες με βραδινά φορέματα, φυλαχτά με τρίχες από την σεπτή κεφαλή του Ζάχου Χατζηφωτίου, μεγάφωνα που παιανίζουν λόγους της Βασιλίσσης της Αγγλίας, βραχιόλια φτιαγμένα από τα ιερά οστά του Μίλτονος Φρίντμαν.
Θέλει κι ο νεοφιλελές το επαναστατικό life style του.
Πηγή: Εφημερίδα Αυγή