Αν κάποιος/κάποια περιμένει ότι το ΔΝΤ θα επιβεβαιώσει, με κάποιο τρόπο, την καταγγελία του πρώην εκπροσώπου της Ελλάδας στο Ταμείο, Παναγιώτη Ρουμελιώτη, σχετικά με τη διοργάνωση σεμιναρίων για δημοσιογράφους από ελληνικά ΜΜΕ προφανώς και ζει στο φεγγάρι. Όσοι/όσες όμως δεν ζουν στο φεγγάρι έχουν το δικαίωμα να έχουν βάσιμες υποψίες ότι οι άνθρωποι του ΔΝΤ επεδίωξαν και πέτυχαν κάποιες «αναβαθμισμένες» σχέσεις με ένα μεγάλο αριθμό δημοσιογράφων στην Ελλάδα, κυρίως με αυτούς/αυτές που έχουν (είχαν;) σηκώσει το μεγάλο βάρος της προσπάθειας να κατασκευαστεί συναίνεση σε ένα «πρόγραμμα» φτωχοποίησης των πολλών στη βάση παράλογων επιχειρημάτων. Όπως ότι το 80% του δημόσιου χρέους του 2009 είχε δημιουργηθεί από δάνεια που πήραν οι ελληνικές κυβερνήσεις για να πληρώνουν τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και να καλύπτουν τη θεσμοθετημένη υποχρέωση του κράτους να εισφέρει στο Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης. Το πώς ακριβώς «κατέβηκε» αυτή η γραμμή, με σεμινάρια ή χωρίς, δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, ούτε καν για τον ιστορικό του μέλλοντος.
Σημασία έχει πως η γραμμή παραμένει «κατεβασμένη» και σήμερα και αυτό γίνεται πολύ ξεκάθαρο μέσα από ένα πλήθος άρθρων και τοποθετήσεων στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, όπου οι συνάδελφοι που δίνουν τον καλό αγώνα υπέρ των συμφερόντων των ελίτ υπερασπίζονται στο 100% τις θέσεις του ΔΝΤ για τη μείωση των δημοσίων δαπανών σε επίπεδα Νιγηρίας, για ένα σαρωτικό κύμα νέων απορρυθμίσεων στις εργασιακές σχέσεις και το συνταξιοδοτικό σύστημα και για την ιδιωτικοποίηση του… σύμπαντος και κυρίως των δημόσιων μονοπωλίων που μπορούν να φέρουν τεράστια κέρδη σε επενδυτές/πειρατές. Το γιατί υπερασπίζονται θέσεις που στρέφονται όχι κατά της νέας ελληνικής κυβέρνησης αλλά κατά των πολλών στην Ελλάδα, δεν είναι κάτι που θα πρέπει να σε κάνει να απορείς, ούτε όμως και να οργίζεσαι. Το κάνουν γιατί έχουν επιλέξει πλευρά και αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με σεμινάρια, ούτε και με ιδεοληψίες, αλλά με το… μεροκάματο που δυστυχώς στην ελληνική δημοσιογραφία δεν έχει δεοντολογική διάσταση, για παράδειγμα γράφω στην τάδε οικονομική εφημερίδα και παράλληλα έχω το γραφείο Τύπου του δείνα επιχειρηματικού συνδέσμου/επιμελητηρίου, σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει σε όλη την, παλιά, Δυτική Ευρώπη και κυρίως στις ΗΠΑ.
Η προσπάθεια των… θεσμών να ρίξουν τη νέα ελληνική κυβέρνηση και να την αντικαταστήσουν με ένα μνημονιακό σούργελο, το οποίο θα υπογράψει με τα χέρια και με τα πόδια τα πάντα άνευ όρων, και όχι το email Χαρδούβελη που αφορούσε δημοσιονομικά μέτρα ενός διμήνου, έχει και επικοινωνιακή διάσταση στεγνής προπαγάνδας υπέρ πολιτικών που θα βυθίσουν τους πολλούς βαθύτερα στη φτώχεια και την απελπισία. Η απ’ εδώ πλευρά δεν μπορεί να αντιμετωπίζει αυτή τη διάσταση ως κάτι το παραμετρικό και προφανώς ούτε και να τσιμπάει με σαχλαμάρες για τον «υφεσιακό» χαρακτήρα μέτρων όπως η αύξηση των φόρων για τα εισοδήματα πάνω από 50.000 ευρώ σε μία χώρα όπου, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το 2014, οι μέσες αποδοχές ανά απασχολούμενο είναι στα 21.903 ευρώ και οι, περισσότερο πραγματικές, διάμεσες στα 17.000 ευρώ.
*Ο Θεόφιλος Σιχλετίδης είναι ένας από τους Δύο Λύκους: καθημερνά, 12 με 1, στο ρ/σ «Στο Κόκκινο 93,4»