Το «Δάσος με τις Σημύδες» αποτελεί την πρώτη συνάντηση του Αντρέι Βάιντα με τον μεγάλο- επίσης Πολωνό- συγγραφέα Γιάροσλαβ Ιβάσκεβιτς. Ακολούθησαν «Οι Δεσποινίδες του Βίλκο» το 1979 και η «Γλυκιά Έξαψη» το 2009.
Ύστερα από μία κινηματογραφική περίοδο με έντονο πολιτικό χρώμα (από το ντεμπούτο του το 1955 με την «Γενιά» μέχρι τους σπουδαίους «Ήρωες της Βαρσοβίας» και το «Στάχτες και Διαμάντια») ο Βάιντα καταπιάνεται εδώ με την αιώνια μάχη του ανθρώπου με τον θάνατο, το μεγαλείο της φύσης, της τέχνης και του έρωτα, συνθέτοντας ένα φιλμ που παρά την μελαγχολική του αφήγηση καταφέρνει να υμνήσει τη ζωή και τον άνθρωπο.
Ποιητικός, στοχαστικός και λυρικός, ο Βάιντα φανερώνει στο «Δάσος με τις Σημύδες» έναν σκηνοθέτη που του αρέσει να αφηγείται τις ιστορίες του μέσα από συμβολισμούς και αντιθέσεις.
Δύο ήρωες αντιμέτωποι με τον θάνατο και το πένθος. Ο ένας, γεμάτος ζωή και αισιοδοξία, περιφρονεί τον θάνατο μέσα από την μουσική και τον έρωτα. Ο άλλος, παραδομένος στην θλίψη βουτάει μέσα στη ζήλεια και την δυστυχία ξεχνώντας, ουσιαστικά, να ζει. Ανάμεσα τους ένα παιδί και μία γυναίκα, σύμβολα της χαμένης αθωότητας και του αισθησιασμού αντίστοιχα. Και πάνω από όλους τους η φύση, αποτυπωμένη γλαφυρά μέσα από τα πλάνα του Βάιντα, ολοκληρώνει τον κύκλο της προσπερνώντας του ήρωες της ιστορίας. Το χιονισμένο τοπίο της πρώτης σκηνής δίνει τη θέση του στο ξύπνημα της άνοιξης καθώς το μελαγχολικό δάσος με τις σημύδες ανθίζει. Ενώ η θνητή ζωή φτάνει στο τέλος της, ο Βάιντα μέσω της κινηματογραφικής αφήγησης, ανασταίνει το φυσικό τοπίο που λαμβάνει χώρα το φιλμ του, δίνοντας την ευκαιρία στους ζωντανούς να συνεχίσουν να ελπίζουν.
Και ακόμα και αν κατά τη διάρκεια της ταινίας η σκιά του θανάτου ακολουθεί τους πρωταγωνιστές σε κάθε πλάνο, το μεγαλειώδες φινάλε αποδεικνύει ότι το λυρικό αριστούργημα του Βάιντα μοιάζει στην πραγματικότητα με μία εύθυμη μουσική ωδή στη ζωή και την αγάπη.
Δείτε σχετικά: Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης: Αφιέρωμα στον Αντρεϊ Βαϊντα με τίτλο «Early Wajda»