Ο Λεξ Λούθορ δε θα υπήρχε αν δεν υπήρχε ο Σούπερμαν. Το Κακό (ακόμα και πέρα από τον Σωκρατικό ορισμό του) δεν έχει λόγο να υπάρχει αν δεν πάρει σχήμα από την παραμορφωτική αντανάκλαση του Καλού. Ο Σούπερμαν, βρίσκεται πάνω και πέρα από όλες τις κλασικού τύπου φροϋδικές καθηλώσεις (ο πατέρας του θυσιάστηκε γι αυτόν, δόθηκε ως δώρο σε μια καλή οικογένεια, πετάει, είναι άτρωτος, α-χρονος, και …πετάει) και είναι σε θέση να προσφέρει λύσεις σε όλα τα προβλήματα ως ο απόλυτα εξωθεσμικός παράγοντας επιβολής δικαίου. Δε ζητάει τίποτα. Ούτε καν να πιστέψεις σ αυτόν. Επιπλέον, (νομίζω το ανέφερα πάλι) πετάει και είναι και …δημοσιογράφος. Πολλοί σούπερ ήρωες έχουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σχέση με την τέταρτη εξουσία. Ο Σπάιντερμαν, πχ τροφοδοτεί μεγάλη εφημερίδα της πόλης του με αποκλειστικές φωτογραφίες του ιδίου. Εκτός του ότι καθαρίζει την πόλη, είναι επιπλέον εκείνος που επιμελείται και προωθεί την εικόνα του (και μάλιστα σε μια εχθρική προς αυτόν εφημερίδα). Αποποιείται οποιασδήποτε διεκδίκησης για εξουσία και δόξα και αυτό το κάνει προσφέροντας το απόλυτο άλλοθι. Κρύβεται ακριβώς για να εκθέσει την υπερβατική του πλευρά. Το πιο θαυμαστό χαρακτηριστικό του σούπερ ήρωα είναι ακριβώς το ότι καταφέρνει ως άνθρωπος να σταθεί πάνω από τις υπερφυσικές του ικανότητες. Αυτό όμως δημιουργεί μια απώθηση με ονοματεπώνυμο. Λεξ Λούθορ. Ο άνθρωπος που θέλει να καταστρέψει τον πλανήτη μόνο και μόνο επειδή υπάρχει κάποιος που θέλει και μπορεί να τον σώσει.
Στην εποχή του μεταμοντέρνου λοιπόν που το σήμα της μερσεντές δε μοιάζει απλώς αλλά «είναι» το σήμα της ειρήνης, ο σούπερ ήρωας πετάει τις περιττές υπερφυσικές του ικανότητες και μένει γυμνός ά-μορφος και ομοιόμορφος σα δημόσιο αγαθό με τη μεγαλύτερη υπερφυσική ικανότητα. Είναι ο απόλυτος εκφραστής του δικαίου με απόλυτη ανιδιοτέλεια χωρίς να ζητάει τίποτα ως αντάλλαγμα, ούτε καν να τον πιστέψεις. Είναι ο φορέας του δικαίου, του καλού και του ηθικού. Είναι εμείς πάνω από μας. Είναι εμείς πέρα από οποιονδήποτε θεσμικό περιορισμό. Είναι εμείς απέναντι σ εμάς. Οι δημοσιογράφοι δεν είναι αλήτες και ρουφιάνοι. Είναι το απόλυτο καλό. Και γι’ αυτό αντανακλούν απέναντί τους την παραμορφωτική τους εικόνα που ζητάει ως αντίβαρο το Κακό.
Πέρα από κοινωνιολογικές, ψυχολογικές και πολιτικές αναλύσεις για τις οποίες είμαι εντελώς ανεπαρκής και αναρμόδιος να συντάξω, θέλω να μιλήσω ως πολίτης αυτής της χώρας όπως την έζησα αυτά τα χρόνια που πέρασαν. Συγχωρήστε με αν πελαγοδρομώ σε αόριστες σκέψεις και επιτρέψτε μου να μπω στο θέμα.
Η πολιτειακή ατροφία που προκάλεσε στη συνείδηση του μέσου πολίτη η καταγγελτική δημοσιογραφία η συντριπτική συσσώρευση όλων των εξουσιών στην τέταρτη εξουσία και η αίσθηση ταυτόχρονα ότι ο καθένας μας είναι εν δυνάμει φορέας και εκφραστής του δικαίου, οδήγησε (για να μη λέω πολλά λόγια) στο να μπει στη βουλή …ο αστυνόμος Θεοχάρης. Καθημερινά μέσα από την τηλεόραση ο αστυνόμος Θεοχάρης με αυτοθυσία, πέρα και πάνω από το νόμο, πάντα όμως ένστολος υπονόμευε με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο κάθε έννοια θεσμικής αποκατάστασης του δικαίου. Πάνω του η στολή και τα διακριτικά της δικάζονταν και έμπαιναν σε αμφισβήτηση σε κάθε του περιπέτεια. Για να λυθεί η κάθε ιστορία, η κάθε αδικία, το κάθε πρόβλημα, ο αστυνόμος Θεοχάρης έπρεπε να υπερβεί-απορρίψει-επαναδιαπραγματευτεί και στην ουσία να καταργήσει αυτό ακριβώς που αντιπροσώπευαν τα διακριτικά της στολής του. μόνο φορώντας τη στολή θα μπορούσε να την καταργήσει. Και πώς την κατήργησε; Νομιμοποιώντας την αυτοδικία. Και πώς τη νομιμοποίησε; Μπαίνοντας στη βουλή. Το 2004 ο συγκεκριμένος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας δεν εξελέγη με το κατά κόσμον όνομά του. Ούτε λόγω της αναγνωρισιμότητας που του έδωσε το επάγγελμά του. Το 2004 ο ελληνικός λαός εξέλεξε βουλευτή του ελληνικού κοινοβουλίου τον αστυνόμο Θεοχάρη. Ανοίγοντας έτσι το δρόμο για το Μεγάλο Ξέπλυμα…
Ζάφοντ
Πηγή: 3pointmagazine.gr