Το συνηθίζουν οι κυβερνήσεις της χώρας μας, μονοκομματικές ή εξαναγκαστικά συνεργατικές (το πολιτικό μας κλίμα, μονίμως οξύ, εν αντιθέσει με το ήπιο που μας προσφέρει η γεωγραφική μας θέση, δεν ευνοεί τα εκ βουλήσεως και επιλογής σχήματα συνεργασίας), να διατείνονται ότι βασικός, αν όχι μοναδικός αντίπαλός τους είναι τα προβλήματα της χώρας και όχι η αξιωματική αντιπολίτευση. Και μοναδική τους επιθυμία η σωτηρία της πατρίδας και όχι η διατήρηση της εξουσίας. Συνηθίζουν δηλαδή να υποστηρίζουν ότι, αιρόμενες επιτέλους στο περίφημο ύψος των περιστάσεων (ή, λιγότερο μελοδραματικά, στο ύψος που επιβάλλει ο συνταγματικά οριζόμενος ρόλος τους), αδιαφορούν για το πολιτικό κόστος, περιφρονούν το έθιμο της ρουσφετολογίας –που ευνοεί ανέκαθεν τα «δικά μας παιδιά»–, δαπανούν τον χρόνο τους στη θεσμική δουλειά τους και όχι στην (από τηλεοράσεως) αργολογία, και αποστρέφονται την υπαγωγή του κρατικού μηχανισμού στην κομματική δεσποτεία.
Μακάρι να ’ταν έτσι. Μακάρι να είχαμε γίνει μάρτυρες αυτού του θαύματος έστω και μία φορά. Γιατί με θαύμα θα έμοιαζε το λογικό και το δίκαιο, και επιπλέον συνταγματικό. Το άγχος της επόμενης μέρας, της μετεκλογικής δηλαδή, πνίγει και τις καλύτερες και ειλικρινέστερες των προθέσεων. Οι εκάστοτε κυβερνώντες επιστρέφουν σε ό,τι μόλις χθες κατήγγελλαν ως αντιδημοκρατικό και απέρριπταν ως παλαιοκομματικό. Η συμπεριφορά αυτή θα μπορούσε να ερμηνευτεί και ως σπασμωδική αντίδραση σε ένα άλλο έθιμο: την απαίτηση της εκάστοτε αξιωματικής αντιπολίτευσης να διεξαχθούν «εδώ και τώρα» εκλογές, ενώ ακόμα δεν έχουν αποθηκευτεί οι κάλπες της προηγούμενης αναμέτρησης.
Τα όμορφα λόγια, λοιπόν, γρήγορα καίγονται. Και καίγονται πάνω σε μια φωτιά που την ανάβει το ατιθάσευτο ένστικτο της πολιτικής επιβίωσης του κόμματος, της διατήρησής του στην εξουσία, και τη συνδαυλίζει η αγωνία κάθε βουλευτή ή στελέχους ξεχωριστά. Το κομματικό και το προσωπικό συμφέρον δεν ταυτίζονται πάντοτε. Γι’ αυτό και το φαινόμενο των τριβών ανάμεσα σε βουλευτές της πλειοψηφίας, καθώς και της έριδας μεταξύ συστεγαζόμενων υπουργών, έχει τη φυσικότητα της φθινοπωρινής βροχής.
Στην παρούσα κυβέρνηση τα μέτωπα είναι περισσότερα και οι αντιδικίες σφοδρότερες και λόγω του δυαδικού της χαρακτήρα. Δύο κόμματα που η υψηλότονη πάντοτε σύγκρουσή τους σφράγισε τη μεταπολίτευση, και στη διάρκεια της οποίας εξαπολύθηκαν οξύτατοι χαρακτηρισμοί, πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να συνυπάρξουν σε κλίμα αμφίπλευρης εμπιστοσύνης και ειλικρίνειας. Τα αποθέματα καχυποψίας είναι μεγάλα. Και δεν τα μειώνουν βέβαια οι βολές γαλάζιων εναντίον πράσινων συγκυβερνώντων και αντιστρόφως, κάθε άλλο παρά σποραδικές, το «παράπονο» του ΠΑΣΟΚ για την ηγεμονική συμπεριφορά της Ν.Δ., που επιχειρεί να καρπωθεί ό,τι θεωρεί καλό, καθώς και το νεοδημοκρατικό «παράπονο» για τις πασοκικές τάσεις δημόσιας αποστασιοποίησης από τα πλέον επώδυνα μέτρα. Αν το άγχος της επόμενης μέρας επιδεινωθεί από τις αρνητικές για τους συγκυβερνώντες δημοσκοπήσεις, ενδέχεται να επικρατήσει το δόγμα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Και σ’ αυτές τις περιπτώσεις συνήθως δεν σώζεται κανείς.
Πηγή: Καθημερινή