Σχεδόν 2 χρόνια μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από τη ΝΔ, μια βαριά σκιά ταξικής μεροληψίας -υπέρ των εχόντων- και ανελευθερίας έχει πέσει πάνω από τη χώρα. Έχουν ήδη πολλά γραφτεί, περισσότερο* ή λιγότερο ενδιαφέροντα, για το πώς φτάσαμε στην εκλογή της ΝΔ. Σε κάθε περίπτωση, από τότε έχει μεσολαβήσει ένα πυκνό διάστημα νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης σε μια σειρά πεδία: παιδεία, υγεία, εργασία, περιβάλλον κα. Η συνταγή περίπου παγιωμένη: μεγάλες δώσεις αυταρχισμού, απουσία ουσιαστικής διαβούλευσης, επιβολή νομοθετημάτων παρά τη ρητή, πλειοψηφική διαφωνία στους κοινωνικούς χώρους. Το αιτούμενο που αναδύεται είναι σε πρώτο επίπεδο η αντίσταση και -στο βάθος- η εναλλακτική, ένα ανταγωνιστικό σχέδιο των από κάτω, των κινημάτων και των οργανώσεων της αριστεράς.
Πρώτα όμως αξίζει να κρατήσουμε τα εξής. Η πανδημία του covid-19 στη χώρα μετατράπηκε με συνειδητά βήματα σε γενικευμένη κρίση της δημόσιας υγείας (άρνηση ουσιαστικής ενίσχυσης ΕΣΥ) και σε δεύτερο επίπεδο σε κρίση του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας. Βρισκόμαστε προς των πυλών -αν δεν τις έχουμε ήδη διαβεί- μιας νέας συστημικής κρίσης μεγάλου μεγέθους και σημαντικής έντασης. Τα παραπάνω μας προετοιμάζουν για έναν νέο γύρω κοινωνικών συγκρούσεων, καθώς το σχέδιο των από πάνω παραμένει η υφαρπαγή πλούτου και εξουσίας από τους/τις πιο φτωχούς/ες, η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων (κατάργηση 8ώρου κα), η λεηλάτηση της φύσης χωρίς όριο. Όπως μέσα στην πανδημία έτσι και στο νέο κρισιακό επεισόδιο, ο καπιταλισμός σκοπεύει να υπερβεί τα αδιέξοδα του με περισσότερο καπιταλισμό, με καταστροφή σωμάτων και μετατροπή κάθε κοινού αγαθού που ελεύθερα μοιραζόμαστε, σε εμπόρευμα.
Από την αρχή του έτους, γίνονται αισθητοί οι πρώτοι τριγμοί στην φαινομενική παντοκρατορία της ΝΔ. Η έξοδος των νέων ανθρώπων στο δρόμο απέναντι στο Νόμο Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη άνοιξε πολλαπλά ενδεχόμενα και έδωσε μια νέα ψυχική ανάταση στην κοινωνική αριστερά. Η έξοδος αυτή συνδέθηκε με τη δίκαιη απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα, με την αντίθεση στην κατασταλτική διαχείριση (Ν. Σμύρνη), με τα αυτονόητα αιτήματα των υγειονομικών απέναντι στην κυβερνητική επιλογή της θανατοπολιτικής.
Η έξοδος στο δρόμο, οι πολυποίκιλες αντιστάσεις, οι εναλλακτικές συγκροτήσεις του κοινωνικού, ανέδειξαν ξανά ένα μεγάλο κενό στα αριστερά, ως σημείο δυνατοτήτων αλλά και ως υπόμνηση αποτυχίας. Σήμερα, δεν υπάρχει το αναγκαίο εκείνο πολιτικό όχημα που θα πολλαπλασιάσει την κοινωνική δυναμική -χωρίς να την πνίξει, που θα επαναφέρει την θέληση για οργανική εμπλοκή, τόσο στον κόσμο που διστάζει να συμμετέχει ξανά, μετά τη νεοφιλελεύθερη παράδοση του ΣΥΡΙΖΑ και τη διαρκή πολιτική αποτυχία της εξωκοινουβουλευτικής αριστεράς, όσο στην επόμενη γενιά αγωνιστών και αγωνιστριών, η οποία μεγάλωσε με δεξιές πολιτικές από μια κυβέρνηση που αυτοαποκαλούνταν «αριστερή» και σήμερα πετιέται πιο άγαρμπα από οποιαδήποτε άλλη γενιά στον ατομικό μονόδρομο για την επιβίωση.
Εδώ, χρειάζεται συνεπώς μια ανάληψη ευθύνης προσωπική και σε τελική ανάλυση συλλογική. Ευθύνης απέναντι στη δική μας ζωή και στο κοινό μας μέλλον, σε ένα μέλλον που πάει πέρα από την διογκούμενη εκμετάλλευση και την αυξανόμενη καταπίεση με βάση την τάξη, την φυλή και το φύλο. Δύο συλλογικότητες -μέρος και αυτές του κενού στα αριστερά- η Αναμέτρηση και η Συνάντηση, καθώς και μια πλειάδα ανένταχτων αγωνιστ(ρι)ών αποφάσισαν το θαρραλέο -και αφύσικο συνήθως- βήμα να προχωρήσουν μαζί, κόντρα στην μικρομέγαλη αυτάρκεια και τη συνήθεια. Με επίγνωση της πρόκλησης αγωνιστ(ρι)ες από διαφορετικές καταγωγές (τον ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τον αυτόνομο χώρο, τίποτα από τα προηγούμενα) επέλεξαν την ανασύνθεσή ρευμάτων διαφορετικών και κάποιες φορές ανταγωνιστικών. Διάλεξαν να ανοίξουν τη συζήτηση για μια νέα αριστερά της εποχής μας και των ανθρώπων της. Το πρώτο μικρό βήμα έγινε στις 19 Απρίλη με μια πολύ επιτυχημένη εκδήλωση που παρακολούθησαν χιλιάδες αριστερών ανθρώπων. Το επόμενο δύσκολο βήμα της συγκρότησης συνελεύσεων κατά τόπους βρίσκεται μπροστά μας και θα ξεδιπλωθεί τον φετινό Ιούνη, σε μια σειρά πόλεις και γειτονιές στην Ελλάδα.
*Ενδεικτικά δείτε το: «Ο Σύριζα στην κυβέρνηση. Η Αριστερά;», Εκδ. Τόπος
**Ο Κωνσταντίνος Τσούτσης είναι Αρχιτέκτονας Μηχ. – Μέλος ΔΣ Ενιαίου Συλλόγου Μεταπτυχιακών Φοιτητ(ρι)ών και Υπ. Διδακτόρων Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ
***Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “ΧΟΡΤΙΑΤΗΣ 570”, Αρ. Φύλλου 176
