Μπήκε ένας μακρύς βαρύς χειμώνας (κυριολεκτικά και μεταφορικά)…
O Νοέμβρης του 2022 ήταν τίγκα στις παρενέργειες της κλιματικής αλλαγής. Δεν θυμάμαι ξανά να έχω ζήσει άλλον Νοέμβρη με τόση ηλιοφάνεια και τόσο καλό καιρό. Πέρα από το τον φόβο που μου δημιουργούν τα ακραία καιρικά φαινόμενα που έρχονται πακέτο με την κλιματική αλλαγή, η καλοκαιρία του Νοέμβρη ήταν και ευχάριστη γιατί κάναμε λίγο τις βόλτες μας και δεν ανάψαμε ούτε λίγο την θέρμανση. Τώρα όμως ο Δεκέμβρης του 2022 μπήκε με αγκωνιές και μας άρχισε στις βροχές, τους αέρηδες και τα κρύα…
Είμαι από τους τυχερούς που έχει μια δουλειά γραφείου (που φτάσαμε ρε γαμώτο, να θεωρούμε τύχη την δουλειά!) και έτσι 9πμ-5μμ κατά την διάρκεια της δουλειάς το καλοριφέρ που καίει το πληρώνει η εργοδοσία… Είμαι επίσης τυχερός γιατί έχω κάπως την καβάτζα των γονιών μου και του αδερφού μου οι οποίοι θα με στηρίξουν οικονομικά σε περίπτωση που δεν θα μπορώ να πληρώσω τους λογαριασμούς ενέργειας.
…που με κάνει να φοβάμαι
Παρόλη την τύχη μου, δεν μπορώ να αποφύγω ένα γενικό άγχος και αρκετούς φόβους. Φοβάμαι ότι οι τιμές της ενέργειας θα αυξηθούνε κι άλλο- ποιος άραγε μπορεί να διαβεβαιώσει ότι η κερδοσκοπία στο χρηματιστήριο ενέργειας θα έχει κάποια ανθρώπινα όρια;
Φοβάμαι ότι θα ακριβύνει το φυσικό (ή μήπως ορθότερα «ορυκτό»;) αέριο, μετά θα το γυρίσω σε πετρέλαιο, θα ακριβύνει κι αυτό… Τι να κάνω μετά; Να το γυρίσω σε ξυλόσομπα; Τα ξύλα έχουν ακριβύνει ήδη…
Φοβάμαι ότι αν προκύψει ένα πρόβλημα υγείας σε εμένα ή σε κάποιο αγαπημένο μου πρόσωπο, τώρα με την ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ, είναι πιθανό να μην μπορούμε να καλύψουμε της δαπάνες νοσηλείας…
Φοβάμαι ότι αν εφαρμόσουνε και την ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ (ψηφίστηκε ο νόμος, το έμαθες;) χωρίς να τους ρίξει ο κόσμος, μετά θα συνεχίσουν μέχρι το τέρμα, μέχρι και την ιδιωτικοποίηση του Νερού…
Φοβάμαι ότι μεγάλο μέρος των συνανθρώπων μας θέλει να ξεχάσει την πανδημία και να μην πάρει κανένα μάθημα από αυτήν…
Φοβάμαι ότι με την κλιματική αλλαγή θα ζήσουμε ότι με την πανδημία στο τρισχειρότερο…
Φοβάμαι ότι ο Κούλης είναι τόσο ανίκανος που μπορεί να μας μπλέξει σε κανέναν πόλεμο με την Τουρκία ή με την Ρωσία. Φοβάμαι ότι το ΝΑΤΟ (και από κοντά και η σύμμαχος ΕΕ) μέσα στην παράλογη κούρσα για να παραμείνουν στην πρώτη θέση των εξουσιαστών του κόσμου, δεν το έχουν σε τίποτα να μπλέξουν όλο τον πλανήτη σε ένα πυρηνικό Ολοκαύτωμα…
Φοβάμαι ότι αν δεν κάνουμε κάτι άμεσα, οι 11 κομμουνιστές και κομμουνίστριες από την Τουρκία και το Κουρδιστάν που έχουν καταδικαστεί αδίκως θα οδηγηθούν στον θάνατο. Καθώς βρίσκονται φυλακισμένοι και φυλακισμένες στις φυλακές Κορυδαλλού έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας από τις 7 Οκτωβρίου 2022, και συνεχίζουν μέχρι την δικαίωση μέσα από μια δίκαιη δίκη ή τον θάνατο…
Φοβάμαι ότι όταν θα βγω να διαμαρτυρηθώ για όλα αυτά που μας κάνουν οι κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίας (τουλάχιστον) μπορεί να μου στείλουν αποκτηνωμένους αστυνομικούς, με «λυμένα τα χέρια» που δεν το’χουν σε τίποτα να με αφήσουν ανάπηρο ή και να με σκοτώσουν αφού ξέρουν ότι δεν θα τιμωρηθούν και αντίθετα θα επιβραβευθούν με επίδομα 600 ευρώ…
Οι φόβοι αυτοί κάποιες φορές είναι δυνατόν να με παραλύσουν. Ευτυχώς υπάρχει κάτι που σταματάει τους φόβους μου είναι η επαφή με κάποιους ανθρώπους. Κάποιους μπορεί να τους ξέρω πάρα πολλά χρόνια, άλλους λίγα και άλλους σχεδόν καθόλου. Όπως και να έχει η κάθε γνωριμία, η κάθε επαφή με αυτούς τους ανθρώπους με κάνει να αισθάνομαι (τουλάχιστον) δύο πράγματα:
-Το ένα είναι ότι μπορούμε πραγματικά να αλλάξουμε τα πράγματα. Τα αλλάζουμε ήδη κάθε μέρα, λίγο-λίγο, βήμα-βήμα, σκαλί-σκαλί. Μέσα από τις καθημερινές δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης από συλλογικότητες όπως η Πρωτοβουλία Γειτονιάς της Αλεξάνδρου Σβώλου, ο Κοινωνικός Χώρος για την Ελευθερία RESPIRO, o Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος ΣΧΟΛΕΙΟ, το νέο Στέκι Μεταναστ(ρι)ών (που ετοιμάζεται), το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης, το Info Libre, η δημοτική παράταξη Η Πόλη Ανάποδα και πάρα πολλές άλλες.
-Το άλλο είναι ότι δεν θα τον περάσω αυτόν τον χειμώνα μόνος. Είναι αυτό που είχε πει μια άγνωστη κοπέλα, στον τραυματισμένο από την Αστυνομία διαδηλωτή Γιάννη Καυκά: «Μη φοβάσαι, θα πάμε μαζί!». Και πράγματι όταν είμαστε «μαζί» ο φόβος εξαφανίζεται ή έστω μειώνεται. Είναι όπως το έλεγε η γιαγιά μου: «Η χαρά όταν την μοιράζεσαι γίνεται διπλή, η λύπη όταν την μοιράζεσαι γίνεται μισή». Ε κάτι τέτοιο γίνεται και με τον φόβο, όταν τον αντιμετωπίζουμε μαζί, μικραίνει.
Οι άνθρωποι είναι ταυτόχρονα τα καύσιμά μου για να βγάλω αυτόν τον χειμώνα (τον χειμώνα τον κυριολεκτικό αλλά και τον «χειμώνα» τον πολιτικό) αλλά και αυτοί που «βάζουν φωτιά σε ό,τι με καίει, σε ό,τι μου τρώει την ψυχή» και μου θυμίζουν πως «έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι ανοιχτοί»:
Φίλοι
Έχω ευτυχώς αρκετούς φίλους. Θα μιλήσω μόνο για κάποιους από αυτούς.
Έχω κάποιους φίλους στην Αλβανία, στα Τίρανα. Είναι η νεολαία της Πολιτικής Οργάνωσης (Organizata Politike) της πιο μαζικής αριστερής οργάνωσης στην γειτονική μας χώρα. Μια νεολαία που παλεύει σε πολύ χειρότερες συνθήκες από ότι εμείς. Μια νεολαία που η κυβέρνηση της Ελλάδας θέλει να τους βλέπουμε ως εχθρούς και ως εγκληματίες που «έρχονται να μας κλέψουν τις δουλειές». Αλλά τις μέρες που περάσαμε στα μέρη τους, μας φιλοξένησαν σαν παλιούς φίλους, διαδηλώσαμε μαζί, μάθαμε λίγο ένας την γλώσσα του άλλου και επιβεβαιώσαμε για άλλη μια φορά ότι «Σε Ελλάδα, Τουρκία, Αλβανία/ ο εχθρός είναι στις τράπεζες και στα Υπουργεία».
Έχω φίλους στην Τουρκία και στην Κύπρο και στην Βόρεια και στην Νότια. Είναι όλοι και όλες που βρεθήκαμε στην Κωνσταντινούπολη στο 3ο Διεθνές Συνέδριο για την Κλιματική Συμφωνία των Λαών που διοργανώθηκε από την τουρκική «Συμμαχία για την Κλιματική Δικαιοσύνη». Εκεί το πιάσαμε από την αρχή, «μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά», συμφωνήσαμε ότι δεν θέλουμε να γίνει κανενός είδους εξόρυξη υδρογονανθράκων στο Αιγαίο, ούτε φυσικά κανένας πόλεμος μεταξύ των λαών μας. Αν θέλουν οι κυβερνήσεις μας να μας πάνε σε πόλεμο, είτε για τους υδρογονάνθρακες είτε για ο,τιδήποτε άλλο, το πολύ-πολύ να ξεκινήσουμε ταξικό πόλεμο εναντίον τους.
Αδέρφια
Έχω δυο αδέρφια στην Χαλκιδική, την Μαρίνα και τον Βασίλη. Πριν από λίγο καιρό απέκτησαν δίδυμα και σαν να μην έφτανε αυτό, βγήκαν και οι δύο θετικοί στον covid19 και τους είχε κοπεί η μαγκιά μήπως πάθουν κάτι τα μωρά … Ήταν με μάσκες και γάντια και καραντίνα και αντισηπτικά και όλο το πακέτο … Και παρόλη αυτήν την κατάσταση, ήταν από τους πρώτους που μου έστειλαν μήνυμα για το τι θα γίνει με τον αγώνα των απεργών της Μαλαματίνα και ποιο είναι το iban για να τους στείλουν λεφτά, όπως και έκαναν…
Έχω έναν αδερφό στην Κρήτη, τον ζωγράφο Savaho. O Savaho είναι μετανάστης στην Ελλάδα. Πρόσφατα συμμετείχε σε μία έκθεση ζωγραφικής αρκετών μεταναστών και μεταναστριών καλλιτεχνών. Όταν έμαθε ότι ένας από τους πίνακές του πουλήθηκε, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να πει στους διοργανωτές να μοιραστούνε τα λεφτά του πίνακα στους καλλιτέχνες των οποίων δεν θα είχε πουληθεί ούτε ένα έργο μέχρι το τέλος της έκθεσης.
Τα πιο πολλά μου αδέρφια είναι βέβαια στην Θεσσαλονίκη. Είναι τα αδέρφια μου από το Λύκειο που στηρίζουμε όχι μόνο ο ένας τον άλλον, αλλά και άγνωστους εντελώς ανθρώπους με όποιο τρόπο μπορούμε. Τα αδέρφια μου από το Λύκειο και από την συνέλευση των Water Warriors που δίνουμε από το 2013 μαζί την μάχη (πετυχημένα!) ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ. Τα αδέρφια μου από το συνεταιριστικό super-market Bios Coop που πάντα έχουμε ένα καλάθι αλληλεγγύης με προϊόντα για αυτές και αυτούς που είναι λιγότερο τυχερές και τυχεροί από εμάς. Tα αδέρφια μου από την δημοτική παράταξη Η Πόλη Ανάποδα-Δύναμη Ανατροπής που εδώ και 3 χρόνια παλεύουμε και μέσα και – κυρίως- έξω από το Δημοτικό Συμβούλιο για τα συμφέροντα των πολλών.
Έχω και εκείνα τα αδέρφια που δεν τα ξέρω, αλλά είναι πολλά και κάνουμε και «βόλτες» μαζί. Ήμασταν όλες και όλοι μαζί στην απεργία της 9ης Νοέμβρη, ήμασταν πάλι μαζί στην πορεία της 17ης Νοέμβρη και ξανά στην πορεία ενάντια στην εκκένωση της κατάληψης Mundo Nuevo και στην πορεία για την υπεράσπιση του ΕΣΥ στις 2 Δεκέμβρη. Και θα είμαστε και όπου αλλού χρειαστεί. Μαζί με τις εργάτριες και τους εργάτες της ΒΙΟΜΕ και της Μαλαματίνας και μαζί με όλο τον κόσμο της Θεσσαλονίκης που αγωνίζεται.
Γονείς
Πέρα από πολλούς φίλους και πολλά αδέρφια, έχω και πολλούς γονείς… Γιατί σαν γονείς μου αισθάνομαι τους γονείς του Αλέξη Γρηγορόπουλου, του Παύλου Φύσσα, του Βασίλη Μάγγου, του Νίκου Σαμπάνη, του Ζακ Κωστόπουλου, του Βαγγέλη Γιακουμάκη, της Ελένης Τοπαλούδη. Η δύναμη που έχουν να παλεύουν τη φασιστική βία και τους μηχανισμούς συγκάλυψης των δολοφονιών των παιδιών τους, η αλληλεγγύη που δείχνουν στους πονεμένους αυτού του κόσμου, η έγνοια τους να αποδοθεί δικαιοσύνη ώστε να μην πάθει κάποιο άλλο παιδί ότι έπαθαν τα δικά τους με κάνουν να πιστεύω όλο και πιο βαθιά ότι το να βγαίνουμε στους δρόμους και να φωνάζουμε έχει κάθε μα κάθε φορά σημασία.
Ό,τι έχουμε είμαστε εμείς
Η κυβέρνηση έχει τα ΜΑΤ, τις τράπεζες, τα ΜΜΕ. Εμείς ό,τι έχουμε, είμαστε εμείς. Αλλά αυτό δεν είναι καθόλου λίγο. Χιλιάδες ήμασταν στην συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο Α.Π.Θ., στο Ελευθεριακό Φεστιβάλ Κατειλημμένων Χώρων & Συλλογικοτήτων. Και φροντίζαμε η μία την άλλη και ο ένας τον άλλο όταν η αστυνομία πήγε να μας πνίξει με τα χημικά και να μας κάνει να ποδοπατηθούμε. Χιλιάδες ήμασταν και στην συναυλία του ΛΕΞ στο Καυτατζόγλειο και αμέσως μετά στην αντιπαράθεση με την αστυνομία που φυλάει τα γκρεμισμένα ντουβ…εεε την βιβλιοθήκη ήθελα να πω. Χιλιάδες ήμασταν και χθες στην πορεία για «ΔΗΚΕΟΣΗΝΙ» απέναντι στο δολοφονικό χτύπημα της Αστυνομίας στον 16χρονο Ρομ, Κώστα Φραγκούλη. Χιλιάδες θα είμαστε και σήμερα να τιμήσουμε την μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου αλλά και την εξέγερση ενάντια σε ένα κράτος και μια πολιτική που δολοφονεί παιδιά. Και πρέπει να βρούμε πως αυτές οι χιλιάδες θα φτιάξουμε μια ενότητα και θα την κρατήσουμε ως κόρη οφθαλμού για τις μάχες που πρέπει να δώσουμε μέσα και ενάντια στον χειμώνα. Και με μεγάλη μου χαρά νιώθω ότι όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου αρχίζει και «καταλαβαίνει ότι θα τρέχανε ακόμα αν ήμασταν ενωμένοι».
Αν δεν καώ εγώ
Αν δεν καείς εσύ
Αν δεν καούμε εμείς
Πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη
(του Ναζίμ Χικμέτ, από το ποίημα “Όπως ο Κερέμ”)
Ποιος καίγεται απόψε
και μύρισε η πόλη αγάπη;
(του Γιάννη Αγγελάκα, από το ποίημα “Ποιος καίγεται απόψε”)
Διεκδίκησε και μη ζητάς, πια δεν αρκεί να κοιτάς
Ο πλανήτης είναι το μόνο που δε γυρνάς
Είναι θέμα ψυχής και φωνής, δε στο μαθαίνει κανείς
Φίλοι, αδέρφια, γονείς, ό,τι έχουμε είμαστε εμείς
(των ΒΟΡ.ΑΣ., από το τραγούδι Ό,τι έχουμε είμαστε εμείς)
6/12/2022
*Ο Γιώργος Θεοδωρίδης είναι μέλος της δημοτικής παράταξης «Η Πόλη Ανάποδα»
