Για την επιλογή του να παραστεί και να μιλήσει στο φόρουμ του ιδρύματος Αμπροσέττι, στο Κόμο της Ιταλίας, ο Τσίπρας δέχτηκε πολλαπλές επιθέσεις. Τόσο από δεξιά όσο και από αριστερά.
Οι επιθέσεις από δεξιά δεν αξίζουν κάποιον σοβαρό σχολιασμό. Η Σοφία Βούλτεψη έκανε άλλη μια επίδειξη κακόγουστης ανοησίας και κουτοπονηρίλας, για τον Τσίπρα που πήγε στην πλουτοκρατία και τις συνιστώσες που τον αμφισβητούν. Αν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ανταποκριθεί στην πρόσκληση, η Βούλτεψη θα είχε πει ότι αποφεύγει τις διεθνείς συναντήσεις και ότι οι συνιστώσες δεν τον αφήνουν. Σιγά.
Πολύ πιο σοβαρή είναι η κριτική -ας μην την αδικούμε αποκαλώντας την «επίθεση»- από τα αριστερά. Η κριτική αυτή συνοψίζεται πάνω-κάτω στα εξής: Στο Κόμο είχε συρρεύσει η αφρόκρεμα της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, το ιταλικό πολιτικό κατεστημένο, τραπεζίτες και εκπρόσωποι του κεφαλαίου. Ο Τσίπρας δεν είχε καμία δουλειά εκεί. Αναζητά σε λάθος μέρη τις συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ. Επιδιώκει τη δημιουργία ενός πεδίου συνεννόησης, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει με τη συναίνεση του διεθνούς κεφαλαίου. Και, στο κάτω-κάτω, τι επεδίωκαν όλοι αυτοί προσκαλώντας τον Τσίπρα; Μια απάντηση σε όλα αυτά, θα μπορούσε να είναι η εξής:
Η πρόσκληση προς τον Τσίπρα δείχνει δύο πράγματα. Πρώτον, ότι η ευρωπαϊκή ελίτ και το κεφάλαιο έχει αρχίσει να παίρνει απόφαση ότι η επόμενη κυβέρνηση της Ελλάδας θα είναι κυβέρνηση της Αριστεράς και, για να τα πούμε με το όνομά τους, κυβέρνηση Τσίπρα. Είναι λοιπόν λογικό να θέλουν να τον δουν, να τον ακούσουν και να καταλάβουν πού το πάει. Και είναι λογικό στον βαθμό που η Ελλάδα παίζει κομβικό ρόλο στην όλη υπόθεση της κρίσης χρέους. Δεύτερον, η πρόσκληση προς τον Τσίπρα δείχνει ότι στους κόλπους της ευρωπαϊκής ελίτ υπάρχει ένα ρήγμα, που αφορά την πολιτική απέναντι στην κρίση. Αυτό φυσικά δεν περιμέναμε να προσκληθεί ο Τσίπρας στο Κόμο για να το μάθουμε. Η πρόσκληση όμως προς τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ερμηνεύεται ως ένα μήνυμα, το οποίο προφανώς ήθελε να στείλει η μία πλευρά στην άλλη.
Γνωρίζουμε λοιπόν ότι ο καπιταλισμός και το κεφάλαιο είναι ο βασικός μας αντίπαλος. Το ερώτημα είναι το εξής: Τα ρήγματα στο στρατόπεδο του αντιπάλου τα διευρύνουμε και τα αξιοποιούμε για να πετύχουμε τους στόχους μας; Ή τα προσπερνάμε στο πλαίσιο της ισοπεδωτικής ανάλυσης «άσπρος σκύλος – μαύρος σκύλος»; Ενδιαφέρεται μια μελλοντική κυβέρνηση της Αριστεράς να έχει συμμάχους στη σύγκρουση με την πολιτική της λιτότητας; Ή θέλει να τους έχει όλους απέναντι για να επιβεβαιώσει την ιδεολογική της καθαρότητα;
Ο Τσίπρας ξέρει φυσικά ότι όλοι αυτοί στο Κόμο δεν είναι φίλοι μας. Μπορεί να διαφωνούν με την Μέρκελ σε ζητήματα δημοσιονομικών περιορισμών ή σε ζητήματα ρευστότητας και ευρωομολόγων. Δεν θα συναινέσουν όμως στην κατοχύρωση των εργασιακών δικαιωμάτων, στον ρόλο του δημόσιου τομέα και στην επανασύσταση του κοινωνικού κράτους. Θα ήταν λοιπόν πολιτικό πρόβλημα αν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πήγαινε να τους καλοπιάσει, να τους δώσει τέτοιου είδους διαβεβαιώσεις, προκειμένου να εξασφαλίσει την εύνοιά τους. Επίσης θα ήταν και εύκολο. Τότε θα είχαν απόλυτο δίκιο αυτοί που φοβούνται ότι ο Τσίπρας επιδιώκει να κυβερνήσει με τη συναίνεση του διεθνούς κεφαλαίου. Αλλά δεν το έκανε. Τοποθετήθηκε πάνω στη ρωγμή, την είπε ευθέως στον Μπαρόζο, και χειροκροτήθηκε. Όχι επειδή έκανε παραχωρήσεις, αλλά γιατί είπε τα πράγματα όπως είναι. Γι’ αυτό τον προσκάλεσαν άλλωστε.
Ας σκεφτόμαστε λοιπόν με καθαρό μυαλό. Η ιδεολογική συνέπεια του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κριθεί από τη συμμετοχή του στα κάθε είδους φόρα, συστημικά, ρεφορμιστικά ή κινηματικά. Θα κριθεί στη διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας. Οι συγκρούσεις και οι τομές από τη μία, και οι συμβιβασμοί κα τα στρογγυλέματα από την άλλη, θα κρίνουν τελικά την ιστορική συμβολή της αριστερής διακυβέρνησης στα ελληνικά και ευρωπαϊκά κοινωνικά πράγματα.
Είναι εξαιρετικά καλό και χρήσιμο που ο Τσίπρας έχει στα αριστερά του μια συγκροτημένη εσωκομματική αντιπολίτευση. Θα είναι ακόμα καλύτερο όταν θα έχει στα αριστερά του ένα συγκροτημένο μαζικό κοινωνικό κίνημα. Ας θυμόμαστε όμως ότι η πραγματική συνέπεια μιας αριστερής κυβέρνησης κρίνεται περισσότερο από τις συγκρούσεις και λιγότερο από τους τακτικούς συμβιβασμούς. Αλλιώς θα έπρεπε να κρεμάσουμε τον Λένιν και τον Τρότσκι που υπέγραψαν το Μπρεστ Λιτόφσκ. Και μάλιστα να τους κρεμάσουμε προληπτικά, πριν πάρουν οι Μπολσεβίκοι την εξουσία.
πηγή: Αυγή