Σκηνοθεσία Στηβ Κρικής, με κινηματογραφικές σπουδές στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και το προοδευτικό, Σαν Φρανσίσκο. Γιάννης Στάνκογλου και Άρης Σερβετάλης πρωταγωνιστικό δίδυμο. Απόλυτα ελκυστικό πακέτο για ελληνική ταινία. Ο ” Σερβιτόρος “, που μετέχει στο Διεθνές Διαγωνιστικό και προβλήθηκε δύο φορές στο 59ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με ισάριθμα sold out. Αξιοσημείωτο είναι μάλιστα, πως αυτό το φιλμ ξεκίνησε από το τμήμα Agora σε προηγούμενο Φεστιβάλ.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Ο Ρένος είναι ένας επαγγελματίας σερβιτόρος. Αυτή τη δουλειά κάνει σε όλη του τη ζωή. Έχει αποδεχθεί την μοίρα του. Στον ελευθερό του χρόνο ζωγραφίζει και φροντίζει τις γλάστρες του, για τις οποίες έχει λατρεία. Ζει σε μία ήσυχη γειτονιά των Αθηνών, σε ένα παλιό σπίτι. Συνεχίζει τη ρουτίνα του κι έχει παραδοθεί στους ρυθμούς της καθημερινότητας. Ξαφνικά, η μετακόμιση ενός νέου γείτονα στην απέναντι πόρτα του ορόφου έρχεται να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Η νέα άφιξη συνδυάζεται με μία απώλεια. Προσπαθεί να συσχετίσει τα δύο γεγονότα και τολμάει να γνωρίσει καλύτερα τον γείτονα, που έχει έφεση στην μαγειρική και πάθος για την αμαρτωλή ζωή. Αυτός γίνεται σκιά του. Στο δρόμο, στην οικεία, στην εργασία. Αποφασίζουν να πάνε ένα ταξίδι, μαζί με τη συνόδο του. Οι τρεις τους. Εκεί αφού χαλαρώσουν στη φύση, θα έρθει η ώρα να ανταλλάξουν αλήθειες για το είναι τους.
Σίγουρα είναι μία προσεγμένη ταινία στη λεπτομέρεια. Η εικόνα, το μοντάζ, οι ερμηνείες, ειδικά του Σερβετάλη που παραμένει ανέκφραστος, η μουσική, το μαγευτικό τοπίο στην εκδρομή. Όμως, μας τα χαλάει λίγο στην υπόθεση και κατά την ταπεινή μου άποψη δεν φτάνει στα επίπεδα της Πλατείας Αμερικής, του Στράτου και του Τετάρτη 4και45, που μας γοήτευσαν στα προηγούμενα Φεστιβάλ, κυρίως λόγω της πλοκής και του σεναρίου τους. Παρ΄όλα αυτά δεν παύει να είναι μία φιλόδοξη προσπάθεια, την οποία σε καμία περίπτωση δεν απορρίπτω.
Κι επιστρέφω στην αρχή. Η πολυκατοικία είναι η πρώτη μας κοινωνία σήμερα. Οι γείτονες ωστόσο, δεν είναι το ίδιο ζεστοί όπως στο παρελθόν. Η επιφυλακτικότητα είναι μεγάλη, ο τρόμος μας κυριεύει, νομίζουμε ότι ο κίνδυνος ελλοχεύει. Πλέον, ακόμα και το καλημέρα, δεν βγαίνει με χαμόγελο, πόσο μάλλον να βάλεις κάποιον στο σπίτι σου. Σε ποιον μπορείς να έχεις άραγε εμπιστοσύνη. ” Ο φόβος ταράζει τη θέληση ” …
Μοναδικός δρόμος η λύτρωση της ψυχής κι ο εξαγνισμός των αμαρτιών. ” Ακόμα κι αν φύγεις δεν θα αλλάξουν πολλά, γιατί πάντα και παντού θα κουβαλάς τον εαυτό σου “. Η αλήθεια σε μία φράση, καθώς όλα πηγάζουν από μέσα μας, από την αυτοπεποίθηση, την αυτογνωσία, τη δύναμη για ζωή, βελτίωση κι ανέλιξη. Κάθε συμβιβασμός, ηθικός και μη, ισοδυναμεί και με μία μικρή ήττα. Κι εμείς είμαστε γεννημένοι νικητές.