O Kλιντ Ίστγουντ επιστρέφει σε ηλικία 89 ετών, τόσο ως σκηνοθέτης, όσο κι ως πρωταγωνιστής στο “Βαποράκι”, με τον Νικ Σενκ να υπογράφει το σενάριο, όπως συνέβη πριν κάποια χρόνια και με το Gran Torino (2008). Μία ταινία που ακροβατεί ανάμεσα στο θρίλερ, το οικογενειακό δράμα και την μαύρη κωμωδία. Πραγματικά κανείς δε ξέρει αν θα είναι κι η τελευταία του σπουδαίου δημιουργού-ηθοποιού, αλλά νομίζω πως αφήνει το στίγμα του.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
O 90χρονος Ερλ Στόουν έχει αφιερώσει όλη του τη ζωή στα αγαπημένα του φυτά. Εργάζεται με ζήλο ως βοτανολόγος και στον βωμό της επιστήμης του θυσιάζει πολύ σημαντικά πράγματα. Όταν θα βρεθεί δίχως δουλειά και χρήματα, θα βιώσει το απόλυτο υπαρξιακό κενό, καθώς θα δεχτεί την απόρριψη από όλα τα μέλη της οικογένειάς του. Την ίδια στιγμή όμως, μία νέα προοπτική ανοίγεται μπροστά του. Μία ξαφνική πρόταση εργασίας, που κανένας δεν θα περίμενε να γίνει σε έναν άνθρωπο αυτής της ηλικίας. Κι όμως …
Ο παππούς (“tata”) δέχεται αφελώς και ξεκινάει να κάνει αυτό που αγαπάει. Ταξιδεύει με το αγροτικό του αυτοκίνητο στις Πολιτείες των ΗΠΑ. Παράλληλα όμως αναλαμβάνει το βαρύ φορτίο της μεταφοράς. Στην αρχή τουλάχιστον εν αγνοία του. Βλέπει αυτήν την νέα εμπειρία, ως μία ευκαιρία εύκολου πλουτισμού, αλλά κυρίως ως μία αφορμή αυτοκριτικής, αποδοχής μίας νοσηρής κατάστασης και επαναπροσδιορισμού των προτεραιοτήτων. Λίγο πριν το ύστατο χαίρε είναι αποφασισμένος να κερδίσει το στοίχημα της ζωής, παρότι κι ο ίδιος μπλεγμένος σε μία διόλου ευχάριστη περιπέτεια. Ο θάνατος δεν τον φοβίζει.
Ο σκηνοθέτης, γνωστός για τα πολιτικά του πιστεύω, φανατικός ρεπουμπλικάνος, κάνει ένα έμμεσο σχόλιο για το σύστημα που ο ίδιος στήριξε, αλλά μοιάζει στη δύση του να το αποστρέφεται. Κυριαρχούν βλέπετε πλέον ξεκάθαρα τα συμφέροντα, οι επιχειρήσεις, ο νόμος της αγοράς. Άπαντες αναλώσιμοι σε ένα παιχνίδι που σε κρατάει δέσμιό του μέχρι το τέλος, όσο κι αν επιζητείς τη λύτρωση της διαφυγής. Θίγεται ακόμα η μάστιγα των ναρκωτικών (τα καρτέλ κυριαρχούν), που βρίσκεται μαζί με το εμπόριο όπλων και λευκής σαρκός στην κορυφή του παραεμπορίου σε ολόκληρο τον κόσμο.
Προσωπικά εξέλαβα την αλληλεπίδραση του Κλιντ με τον Μπράντλεϊ Κούπερ, ως μία μορφή παράδοσης σκυτάλης από γενιά σε γενιά. Τόσο όσον αφορά την Τέχνη, όσο και συνολικά. Ένας άνθρωπος που αρνείται να συμβιβαστεί με την εποχή, αλλά δε χάνει το χιούμορ του και με τη σοφία του βετεράνου περνάει το καθολικό μήνυμα στον νεότερο σε δύο κυρίως σκηνές, στο bar και στην τελική στιχομυθία τους στο τζιπ. Μέσα από τα συντρίμμια του δικού βίου, οικοδομεί μία κοσμοθεωρία που δεν μπορείς να αντικρούσεις για τις αξίες της ζωής.
Κατάφερε να αναστηλώσει το bar των απόστρατων του πολέμου της Κορέας, να βοηθήσει την εγγονή του να αποφοιτήσει, να κερδίσει τη γυναίκα και την κόρη του και πλέον ήρεμος δηλώνει ένοχος και επιστρέφει στα αγαπημένα του λουλούδια. Θα έχει όσο χρόνο χρειάζεται να ασχοληθεί με αυτά. Από τη μία λοιπόν η φύση κι από την άλλη η αγάπη και τα συναισθήματα, που όσο κι αν προοδεύσει η τεχνολογία (“η γενιά σας είναι ένα τίποτα χωρίς το Internet”) δε θα τα αντικαταστήσει ποτέ. Dean Martin στα ηχεία και ” Σ’ αγαπώ περισσότερο από χθες, αλλά όχι όσο θα σ’ αγαπώ αύριο” …
Διαβάστε σχετικά: Το πρόγραμμα προβολών του σινέ Φαργκάνη από την Πέμπτη 3 Ιανουαρίου