Ο Γιώργος Λάνθιμος επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη με το πολυαναμενόμενο και προτεινόμενο για 10 OSCARs, Favourite. Σε αυτήν την ταινία του Έλληνα σκηνοθέτη έχουμε κάποιες αλλαγές σε σύγκριση με το πρόσφατο παρελθόν (Αστακός, O θάνατος του ιερού ελαφιού). Ο ίδιος δεν υπογράφει το σενάριο, ενώ στο πλάι του δεν υπάρχει για πρώτη φορά ο Ευθύμης Φιλίππου. Αντιθέτως έχουμε το δίδυμο, Ντέμπορα Ντέιβις και Τόνι ΜακΝαμάρα. Κάνει επίσης μία στροφή στην “κωμωδία”, που όμως κρατάει στιβαρό τον χαρακτήρα της κι υπηρετεί το σχέδιο του.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Μεταφερόμαστε νοερά στις αρχές του 18ου αιώνα. Ο πόλεμος μεταξύ Γαλλίας κι Αγγλίας μαίνεται. H βασίλισσα Άννα μακριά από το μέτωπο, βιώνει την απόλυτη δυστυχία, εγκλωβισμένη σε μία εκκωφαντική μοναξιά στο αχανές παλάτι της. Καλείται να διαχειριστεί την απώλεια του συζύγου της και τον θάνατο των 17 παιδιών της με διαδοχικές αποβολές, κατά τη γέννα ή λίγους μήνες μετά τη γέννησή τους. Αγγίζει τα όρια της τρέλας, της παράνοιας. Μάταια προσπαθεί να ισορροπήσει. Πλάι της η Σάρα, που αποτελεί τον ιθύνοντα νου κι οργανώνει τα πάντα, ώστε να προστατέψει την αδύναμη σωματικά, αλλά κυρίως ψυχολογικά, Άννα. Μία νέα άφιξη, αυτή της Άμπιγκεϊλ είναι ικανή να τινάξει τα πάντα στον αέρα.
Ο σκηνοθέτης μας είναι άριστος γνώστης της ιστορίας και των συνθηκών, που έχουν διαμορφωθεί σήμερα (διεφθαρμένο σύστημα, κοινωνικοοικονομική κρίση, κρίση της Ένωσης, διαφαινόμενο Brexit). Συνδέει άψογα εκείνη την εποχή με το τώρα. Κάνει την υπόθεση της ταινίας με λεπτούς χειρισμούς να αφορά το παρόν. Ακροβατεί ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθε. Το παιχνίδι άλλωστε κάπως έτσι γίνεται ακόμα και σήμερα. Αυτός που ασκεί επιρροή στον άρχοντα, στην άρχουσα στην προκειμένη περίπτωση, περνάει τις θέσεις του, ειδικά όταν ο “δυνατός ” είναι τόσο ευάλωτος. Πρέπει να βρεθείς στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή, να αντέξεις τον ανταγωνισμό και να προστατευτείς από τα πισώπλατα μαχαιρώματα.
Αισθητικά υπάρχει ένα αίσθημα ολοκλήρωσης. Μέσα από την έντονη πίεση και το στρες έρχεται η λύτρωση. Ένας φαύλος κύκλος δίχως τελειωμό. Είναι ίσως η πιο άρτια, η πιο πλήρης δουλειά του έτους κινηματογραφικά, μαζί με το Roma. Προσεγμένη σε κάθε λεπτομέρεια, με απόλυτα ταιριαστή σε κάθε σκηνή μουσική. Ο Λάνθιμος συνδυάζει όλα τα δυνατά μέσα και δίνει το πιο μεστό έργο της μέχρι τώρα πορείας του. Η ενδυμασία οφείλεται στον τιτάνιο αγώνα της Σάντα Πάοελ. Τα πλάνα εξαιρετικά και φυσικά κάπου εδώ έρχεται η ώρα να κάνουμε ξεχωριστή μνεία στον Γιώργο Μαυροψαρίδη για το εκλεπτυσμένο μοντάζ.
Σε επίπεδο προσώπων έχουμε τρεις ισότιμους γυναικείους ρόλους και δευτερεύοντες ανδρικούς. Πραγματικά δε ξέρεις από που να ξεκινήσεις. Προσωπικά, μάλλον από την αδικημένη των υποψηφιοτήτων, Ράσελ Βάις, που αποτελεί καταλύτη, ώστε να αντιληφθούμε τον τρόπο λειτουργίας του συστήματος, στην Έμμα Στόουν, σε έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο, απ’ αυτούς που την έχουμε συνηθίσει και τέλος η αντι-στάρ, Ολίβια Κόλμαν που βρίσκεται στην κούρσα για το OSCAR Α’ γυναικείου ρόλου. Όπως και στο Green Book (Μαρχεσάλα Άλι-Βίγκο Μόρτενσεν) δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος είναι πραγματικά καλύτερος στον ρόλο του.
Ένας ανελέητος κυνισμός που ακουμπάει πολυεπίπεδα το σήμερα. Υπάρχουν μόνο συμφέροντα, ζωώδη ένστικτα προς στιγμιαία ικανοποίηση, συμφωνίες κάτω από το τραπέζι κι εξυπηρετήσεις με φόντο την επιβίωση. Τα συναισθήματα περνούν σε δεύτερη μοίρα. Μόνο αγνά πλάσματα τα κουνέλια, που κι αυτά όμως είναι φυλακισμένα σε ένα δωμάτιο, μακριά από το φυσικό τους περιβάλλον, από τη φύση. Ασφυκτιούν κι ας μην μπορούν να εκφραστούν. Αυτό είναι το σύμπαν του Λάνθιμου. Και πιστέψτε με, αξίζει τον κόπο να το γνωρίσετε …