Τέλος στη ζωή του έβαλε ένας 56χρονος άστεγος στην περιοχή του Αγίου Θεράποντα, στην Κάτω Τούμπα, στη Θεσσαλονίκη. Ο άνδρας βρέθηκε απαγχονισμένος στο εγκαταλελειμμένο ημιυπόγειο κατάστημα επί της Φαιάκων με Ρόδων το πρωί της Τετάρτης στο οποίο και διέμενε. Τον 56χρονο, ο οποίος σύμφωνα με πληροφορίες επαιτούσε έξω από εκκλησίες, τον βρήκε άλλο άτομο που πήγε εχθές το πρωί να τον επισκεφθεί στο ημιυπόγειο.
Λίγες ώρες αργότερα, λίγα μέτρα μακρυά, ακολούθησε η γυναικοκτονία της Βίκυς από τον πρώην συντροφό της. Κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί για το πώς μπορούν αυτά τα γεγονότα να συνδέονται.
Κι όμως.
Τα δύο διαφορετικά περιστατικά θανάτου δεν βρίσκουν κοινή βάση μόνο στον τόσο συμπυκνωμένο χώρο και χρόνο που εκδηλώθηκαν, αλλά και στην κοινή ρίζα που προκάλεσε τους θανάτους αυτούς: Έναν βίαιο κόσμο -και πιο συγκεκριμένα ένα βίαιο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό σύστημα, ένα ταξικό και πατριαρχικό σύστημα- γεμάτο ανισότητες, διακρίσεις και διαχωρισμούς μεταξύ των ανθρώπων που χάνονται ο ένας μετά την άλλη την ίδια μέρα και με λίγα μόνο οικοδομικά τετράγωνα μακριά γιατί ήταν από την «άλλη» πλευρά, γιατί ήταν γυναίκες, αποκλεισμένοι, μετανάστριες, άστεγοι.
Με αυτούς τους «άλλους» μπορεί και πρέπει να παλέψει κανείς για μια «άλλη» Θεσσαλονίκη και έναν άλλον κόσμο.
Για να μπορούμε να λέμε στην Τούμπα και σε κάθε γειτονιά, πως το «Θανατονίκη» που σήμερα μας ήρθε στο μυαλό δεν σημαίνει νίκη του θανάτου και εδραίωση παρόμοιων περιστατικών στην καθημερινότητά μας ως κάτι το συνηθισμένο, αλλά νίκη επί του θανάτου που απλώνεται όσο μένουμε σιωπηλοί απέναντι στην βαρβαρότητα.
