«Πόσο θα απορήσουμε λοιπόν αν ακούσουμε άμεσα ξανά για κάποια ή κάποιον που βρέθηκε “ανεξήγητα” νεκρός σε κάποιο αστυνομικό κρατητήριο ή για τον επόμενο νεαρό στη μακάβρια σειρά της χώρας μας, που θα πέσει νεκρός από αστυνομική σφαίρα; Το πραγματικό ερώτημα όμως είναι άλλο: Ως πότε θα το ανεχόμαστε αυτό;» διερωτάται η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου σχετικά με την κλιμάκωση της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας με αφορμή τον θάνατο του Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ στο ΑΤ του Αγ. Παντελεήμονα και την αυτοκτονία του Μπαγκλαντεσιανού μετανάστη, Μία Χαριζούλ, στο ΑΤ Ομονοίας.
«Από την ημέρα που παρουσιάσαμε την επισκόπηση της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου για την αστυνομική βία και αυθαιρεσία, είναι σαν η πραγματικότητα (και η αστυνομία) να έχει βαλθεί να μας αποδείξει ότι μπορεί και χειρότερα. Δεν προλαβαίνουμε να μετρήσουμε τις ειδήσεις: μια ημέρα μετά την παρουσίαση μαθαίνουμε για τον θάνατο του Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ στο ΑΤ του Αγίου Παντελεήμονα, έπειτα από βασανιστήρια που φέρεται να τελέσθηκαν από αστυνομικούς. Λίγες ημέρες μετά ενημερωνόμαστε για την αυτοκτονία του Μπαγκλαντεσιανού μετανάστη, Μία Χαριζούλ, στο ΑΤ Ομονοίας» αναφέρει συγκεκριμένα.
Όπως λέει, «αντί για οποιαδήποτε επίσημη εξήγηση της ΕΛ.ΑΣ. για όλα αυτά προς τη δημοκρατική κοινή γνώμη, κάνουν για άλλη μια φορά την εμφάνισή τους στις τηλεοπτικές εκπομπές με προφανή ενθάρρυνση των υπεύθυνων δημοσιογράφων, πρώην συνδικαλιστές ειδικοί φρουροί ή “αστυνομικοί αναλυτές”, ως άτυποι εκπρόσωποι του αστυνομικού σώματος, και καταφέρονται με χαρακτηρισμούς που υπονοούν φυλετική εμπάθεια και απειλές φυσικής βίας κατά ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού των Ελλήνων πολιτών».
«Θα τους πάμε αίμα, θα τους πάμε αίμα τώρα, κάθε λίγο και λιγάκι. Θα γίνονται επιχειρήσεις με ΟΠΚΕ και ΕΚΑΜ μέσα στα σπιτάκια τους, θα τα κόψουμε αυτά τα πραγματάκια» δήλωσε μεταξύ άλλων ο γνωστός κ. Μπαλάσκας σε πρωινή εκπομπή στον ΣΚΑΪ, μετά τις ερωτήσεις δημοσιογράφων για την «ανεκτικότητα της αστυνομίας στην εγκληματικότητα των Ρομά».
Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου αναφέρει ακόμη ότι θα αντιπαρερχόμασταν ως απλώς δυσάρεστα γραφικά τέτοια περιστατικά, αν δεν συνέτρεχαν δύο ουσιώδεις λόγοι:
α. ότι δυστυχώς, όπως άλλωστε πιστοποιεί και το σχετικό κεφάλαιο της έκθεσης μας, τέτοιες απόψεις με ρατσιστική διάσταση ήταν και παραμένουν ενδημικές στην κουλτούρα των σωμάτων ασφαλείας της χώρας μας. Η δημόσια υποδαύλισή τους, με τη δέουσα δημοσιογραφική προβολή, το λιγότερο που κάνει είναι να εντείνει την αίσθηση απαλλαγής από οποιαδήποτε λογοδοσία που αυξόντως χαρακτηρίζει τη στάση της Ελληνικής Αστυνομίας.
β. ακόμη, χειρότερα, επειδή ενισχύει την εντύπωση, που αποτυπώνεται στην έκθεσή μας, ότι οι απόψεις αυτές για τη δέουσα στάση της ΕΛ.ΑΣ. απέναντι στους Ρομά συμπολίτες μας αντανακλούν έστω χονδροειδώς και ατύπως μια γενικότερη πολιτική του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, που απολήγει στη στοχοποίηση πολύ συγκεκριμένων ευάλωτων ομάδων και πληθυσμών, συμπέρασμα το οποίο επιβεβαιώνει και ο Συνήγορος του Πολίτη στην τελευταία σχετική την έκθεσή του. Περιττεύει να θυμίσουμε την σπουδή με την οποία παλαιότερη πολιτική ηγεσία συνέδραμε αστυνομικούς εμπλεκόμενους σε θανάσιμο τραυματισμό νεαρού Ρομά συμπολίτη μας από αστυνομικά πυρά.
Πόσο θα απορήσουμε λοιπόν αν ακούσουμε άμεσα ξανά για κάποια ή κάποιον που βρέθηκε “ανεξήγητα” νεκρός σε κάποιο αστυνομικό κρατητήριο ή για τον επόμενο νεαρό στη μακάβρια σειρά της χώρας μας, που θα πέσει νεκρός από αστυνομική σφαίρα; Το πραγματικό ερώτημα όμως είναι άλλο: Ως πότε θα το ανεχόμαστε αυτό;
