Ο επαναστάτης τραγουδιστής και μέλος του FARC ((Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις της Κολομβίας) Χουλιάν Κονράντο (Julián Conrado) ζήτησε επίσημα άσυλο από τη Βενεζουέλα γράφοντας πως η ζωή του σε περίπτωση έκδοσης στην Κολομβία κινδυνεύει και κατήγγειλε την παραβίαση των στοιχειώδων ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην περίπτωσή του. Σύμφωνα με το δημοσίευμα του Venezuelanalysis.com συνελήφθη στις 31 Μαΐου από τις αρχές της Βενεζουέλας μετά από πληροφορίες των μυστικών υπηρεσιών της Κολομβίας. Ο Πρόεδρος της Κολομβίας Χουάν Μανουέλ Σάντος δήλωσε πως ο Τσάβες τον διαβεβαίωσε ότι θα δοθεί στις αρχές της Κολομβίας, ενώ τόσο αυτός όσο και ο Υπουργός Άμυνας της Κολομβίας Ροντρίγκο Ριβέρα ευχαρίστησαν την κυβέρνηση της Βενεζουέλας για τη συνεργασία και τη βοήθεια.
Μια ομάδα καλλιτεχνών από τη Βενεζουέλα σχημάτισε στις 11 Ιούνη μια πρωτοβουλία με το όνομα «Μη φιμώνεται τον τραγουδιστή» και απαιτεί την απελευθέρωσή του.
Ο μεγάλος καλλιτέχνης του εκτός νόμου ραδιοφωνικού σταθμού «Φωνή της Αντίστασης» (Voice of Resistance Radio) είναι γεννημένος το 1957 και το πραγματικό του όνομα είναι Guillermo Enrique Torres. Είναι γνωστός ως «ο τραγουδιστής» κι έχει συνθέσει πάνω από 100 κομμάτια, ανάμεσα στα οποία έναν ανεπίσημο ύμνο του FARC, το «Από το λαό μου προς τους αντάρτες». Αν και βρίσκεται σε απομόνωση σε γράμμα του που διέρρευσε διά μέσου ενός ανώνυμου «μπολιβαριανού στρατιώτη» ανέφερε μεταξύ άλλων τα εξής:
« (…) Γνωρίζω ότι με βάση το διεθνές δίκαιο και τους νόμους της Βενεζουέλας η έκδοσή μου στην Κολομβία δεν είναι δυνατή και ο κομαντάντε Τσάβες γνωρίζει πολύ καλά ότι καμιά κρατική βούληση δε μπορεί να υπερισχύει των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή των επαναστατικών αρχών. Ο σύντροφος Τσάβες επίσης γνωρίζει ότι μια απόφαση έκδοσης δε θα σημάνει για μένα τίποτε περισσότερο από βασανιστήρια και θάνατο. Κι ο Τσε Γκεβάρα το χε πει πολύ καθαρά: η πιο όμορφη ιδιότητα ενός επαναστάτη είναι να νιώθει βαθιά μέσα του οποιαδήποτε αδικία διαπράττεται ενάντια σε οποιονδήποτε, σε οποιαδήποτε γωνιά του κόσμου. Ό,τι κι αν γίνει θέλω όλοι να γνωρίζετε ότι δε θα παραδοθώ και δε θα προδώσω ποτέ κανέναν, η καρδιά μου δε μου αφήνει καμία άλλη επιλογή (…) Να ξέρετε ότι δεν έχω σταματήσει να τραγουδώ κι έχω δυο νέα τραγούδια που θα σας γνωστοποιήσω μόλις επιλυθεί η υπόθεση του ασύλου».
Ο τραγουδιστής θεωρούνταν για καιρό ότι είχε σκοτωθεί μαζί με το Ραούλ Ρέγιες, μετά από βομβαρδισμό στρατοπέδου του Εκουαδόρ στον οποίο προχώρησε το 2008 η κολομβιανή κυβέρνηση. Εξέταση του DNA είχε αποδείξει αργότερα ότι το θύμα δεν ήταν ο Κονράντο, αλλά ένας πολίτης του Εκουαδόρ. Σήμερα, η ζωή του βρίσκεται πλέον στα χέρια της κυβέρνησης της Βενεζουέλας. Είναι η δεύτερη φορά που προκύπτει το ίδιο ερώτημα μέσα σε λίγους μήνες. Την πρώτη φορά τον Απρίλη εκδόθηκε τελικά στην Κολομβία ο Χοακίν Πέρες Μπεσέρα, αγωνιστής, δημοσιογράφος, συγγραφέας και διευθυντής του διαδικτυακού ενημερωτικού δικτύου ANNCOL, στον οποίο μάλιστα η Σουηδία είχε παραχωρήσει πολιτικό άσυλο το 2000. «Η Σουηδία ζήτησε από την κυβέρνηση της Βενεζουέλας εξηγήσεις γιατί οι σουηδικές αρχές δεν το πληροφορήθηκαν όταν συνελήφθη ο Σουηδός υπήκοος, ο οποίος εκδόθηκε στην Κολομβία» ανέφερε τότε σε ανακοίνωση του το υπουργείου Εξωτερικών της Σουηδίας.
Η τακτική της συνεργασίας με την Κολομβία (πρώτο σύμμαχο των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή) έχει επικριθεί σφοδρότατα τους τελευταίους μήνες από την αριστερά εντός κι εκτός Βενεζουέλας (χαρακτηριστικό το άρθρο του Τζέιμς Πέτρας). Άλλωστε είναι αναντίστοιχη όχι μόνον σε σύγκριση με τις ιστορικές πρακτικές κυβερνήσεων όπως του Αλιέντε στη Χιλή ή του Κάστρο στην Κούβα, αλλά ακόμη και με την περί ασύλου πολιτική πολλών κεντροδεξιών κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής. Πιο πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι μόλις φέτος ο κεντροαριστερος Λούλα και τα δικαστήρια της Βραζιλίας αρνήθηκαν αίτημα της Ιταλίας για έκδοση του Τσέζαρε Μπατίστι, που καταδικάστηκε ερήμην το 1993 στην Ιταλία σε ισόβια για τέσσερις ανθρωποκτονίες και απόπειρες ανθρωποκτονίας της δεκαετίας του ’70, ως μέλος των «Ενόπλων Προλετάριων για τον κομμουνισμό». Όπως δήλωσε ένας από τους Βραζιλιάνους δικαστές «Αυτό που διακυβεύεται εδώ είναι η εθνική κυριαρχία. Είναι τόσο απλό».
Στην περίπτωση της Βενεζουέλας διακυβεύονται πολλά περισσότερα και οι αποφάσεις της θα είναι κρίσιμες όχι μόνον για τις συνολικές κατευθύνσεις της εξωτερικής της πολιτικής, αλλά και την επόμενη μέρα της «μπολιβαριανής διαδικασίας».