Διαβάζοντας τις προτάσεις που κατέθεσε στην «Αυγή» ο βουλευτής, Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης, δημιουργείται η εύλογη απορία ποιά ήταν η αφορμή και η αιτία που ο συγκεκριμένος πρώην δημοσιογράφος εντάχθηκε στις γραμμές ενός αριστερού κόμματος.
Το αλλοπρόσαλλο σχέδιο που πρότεινε για την παιδεία, συμπεριλαμβανομένων διδάκτρων για τους μαθητές, όχι μόνο θα είχε ως αποτέλεσμα να γυρίσει την Ελλάδα και την κοινωνία στις προ του 1964 εποχές (όταν η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου κατήργησε τα δίδακτρα στα σχολεία), αλλά θα εισήγαγε τον πιο σκληρό νεοφιλελεύθερο δόγμα στον πιο ευαίσθητο κοινωνικό τομέα.
Οι προτάσεις του προφανώς δεν χωρούν ούτε στα πιο τρελά όνειρα ενός νεοφιλελεύθερου περιθωριακού πολιτικού, ενώ ευλόγως είναι εξοβελισταίες από το σύνολο (ελπίζουμε) του εγχώριου οργανωμένου πολιτικού συστήματος. Η δε Αριστερά, που πρωτοστάτησε ιστορικά στην δημοκρατική μεταρρύθμιση της παιδείας ως συστατικό της κοινωνικής δικαιοσύνης, φιλοξενεί στις τάξεις της τον εν λόγω πολιτευτή.
Πρόκειται για μια απλή «αποκοτιά» ενός πολιτικού στελέχους που απλώς έτυχε και μπήκε στα ψηφοδέλτια με τη δύναμη της αναγνωρισιμότητας; Ή μήπως υπάρχουν βαθύτερες παθογένειες στον ΣΥΡΙΖΑ, που τον κάνουν τελικά ευάλωτο σε τέτοιες συμπεριφορές και απόψεις;
Το δε χρονικό σημείο που εξέφρασε ο κ. Τριανταφυλλίδης τις απαράδεκτες προτάσεις του, αλλά και η εφημερίδα μέσω της οποίας επέλεξε να τις διοχετεύσει στην κοινωνία, προκαλούν πρόσθετα ερωτηματικά, τέτοια που στο τέλος οι ιθύνοντες θα κληθούν να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες.
Οι απόψεις του απορρίφθηκαν με ένα «τιτίβισμα» της υπεύθυνης Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ: «Η διασφάλιση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης, βασική δέσμευση της Αριστεράς. Προχωράμε σε περισσότερο και καλύτερο δημόσιο σχολείο» σχολίασε η Ράνια Σβίγκου. Ωστόσο η «ζημιά» έχει γίνει και δεν «μπαλώνεται» με κατόπιν εορτής απορριπτικές δηλώσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε εν τη γεννέσει του κόμμα πολιτικής ενότητας και ουχί ιδεολογικής. Είτε πρόκειται για συνειδητή επιλογή της ηγεσίας του είτε για «αναγκαίο κακό» (η σχετική συζήτηση δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί σύντομα), το τέραστιο ατόπημα των απόψεων Τριανταφυλλίδη αναδεικνύει ένα ακόμα τεράστιο πρόβλημα που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ και που δεν εξαντλείται στα όρια της επικοινωνίας.
Η στελέχωσή του μηχανισμού του και μάλιστα της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας δίνουν την εικόνα ενός κόμματος, χωρίς πολιτική και ιδεολογική αρχή, μέση και τέλος. Περισσότερο με συνονθύλευμα μοιάζει αυτή η συλλογή στελεχών βάσει αναγνωρισιμότητας, παρά με έναν σύγχρονο κομματικό φορέα, που ευελπιστεί να λειτουργήσει ως αντιπαράδειγμα σε ευρωπαϊκή κλίμακα. Και αυτή η αντίληψη δεν περιορίζεται στα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έχει επεκταθεί ως νοοτροπία και στα σχήματα που προέκυψαν από τις τάξεις του.
Εντάξει, μπορεί να σκεφτεί κανείς υπερβολικά καλόπιστος, σε κόμματα που ακόμα δεν έχουν λάβει τα τελικά τους χαρακτηριστικά, τέτοια φαινόμενα μπορούν να εμφανιστούν πολλάκις. Το μεγάλο πρόβλημα, όμως, γιγαντώνεται όταν δεν υπάρχει η παραμικρή «κοφτερή» αντίδραση σε τέτοιου είδους λεγόμενα, που εκθέτουν όχι μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ολόκληρο τον προοδευτικό κόσμο, που «μάτωσε» για τη δημόσια και δωρεάν παιδεία.
Ο Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης, με άλλα λόγια, θα έπρεπε να έχει ήδη παραιτηθεί από βουλευτής μετά τον σάλο που προκλήθηκε, ως ένδειξη αναγνώρισης ότι οι απόψεις του είναι αντίθετες με τις αξίες της Αριστεράς. Αφού όμως δεν φαίνεται να ορρωδεί μπροστά σε αυτή την ιστορική ευθύνη, θα έπρεπε να έχει απομακρυνθεί από τη θέση του με εντολή άνωθεν. Η αξιοπιστία της πολιτικής είναι πολύ σημαντικότερη, άλλωστε, από τον οποιονδήποτε 153ο βουλευτή.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών