Επιλέγει ο Ιορδάνης Κουμασίδης
Δημήτρης Δημητριάδης
Ο πόνος ως πόλη
(Σαιξπηρικόν, 2012).
σελ. 30
Κείμενο από διάλεξη του Δημήτρη Δημητριάδη που που δόθηκε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης πριν από δυο χρόνια. Αντιγράφω: ‘Ο πόνος είναι ιδιωτικό γεγονός δημόσιου διαμετρήματος’. Ο πόνος ως υπαρξιακό, οντολογικό μέγεθος, σε όλες του τις εκφάνσεις και σημασιοδοτήσεις. Ο Δημητριάδης παραμένει στοχαστής πρώτης γραμμής, γνωρίζοντας καλά τα πεδία που συν-καθορίζουν το κοινωνικό: λογοτεχνία και φιλοσοφία.
Αύγουστος Κορτώ
Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά
(Καστανιώτης, 2012)
σελ. 186
Από έναν σοβαρότατο λόγο σε έναν -επιτηδευμένα- ασόβαρο. Ιστορίες πολυφαγίας και καυστικό χιούμορ. Χιούμορ μέχρι δακρύων – το χιούμορ ως γνωστόν είναι και λιποδιαλυτικό. Σε ένα βαθμό θα μπορούσε να διαβαστεί και ως μια παρωδία από το ‘Μεγάλο Φαγοπότι΄’. Σε ένα άλλο βαθμό ‘σπάει’ τη λογοτεχνική παράδοση που θέλει την τέχνη να αναφέρεται μόνο στα πιο ‘εξευγενισμένα’ πάθη.
Ο Κορτώ είναι ένας συγγραφέας που έχει στήσει μια ευρηματική περσόνα. Όχι, ανακαλώ άμεσα. Μια ευρηματική περσόνα που έχει στήσει έναν συγγραφέα!
Δημήτρης Παπαστεργίου
Η τράπουλα του καλοκαιριού
(Ars Poetica, 2012)
Χωρίς ποίηση δεν πάμε πουθενά. Αξιομνημόνευτη προσπάθεια πρώτης ποιητικής συγκομιδής από τον βεροιώτη Δημήτρη Παπαστεργίου, τυπωθείσα από ένα νέο θεσσαλονικιώτικο οίκο, την Ars Poetica. Ποιήματα κυρίως βιωματικά και περιγραφικά.
Ορισμένα αρκετά μεγάλα σε έκταση, αδίκως κατά τη γνώμη μου.
‘Τώρα που όλα μου τα λόγια για σένα
τα μάζεψα στις χούφτες μου,
τα πέταξα ψηλά στον κυκλαδίτικο ουρανό
ώστε να ψάξουν να σε βρουν
και να σε σαγηνεύσουν,
όλες οι αποστάσεις,
πέραν αυτής που διακρίνω το πρόσωπό σου,
είναι άχρηστες’…
Η τέταρτη πρόταση είναι αντί-πρόταση: αγνοήστε τη λεγόμενη ‘νέα γυναικεία ερωτική λογοτεχνία’ όπως Πενήντα αποχρώσεις του γκρι, Γυμνή μπροστά σου, και άλλα που υποψιάζομαι πως θα εμφανιστούν ωσάν τις μύγες τον Αύγουστο. Σαν να γράφει η Λένα Μαντά λίγο πιο τολμηρά. Εναλλακτικά, ταχυδρομήστε στις κυρίες τη ‘Σεξουαλική ζωή της Κατρίν Μ.’.