Τα κλασικά fake news, πάντα τα ίδια. Ένα ανώνυμο site / blog και η γνωστή σε όλους μας τοποθέτηση:
«Άτομα που ανήκουν στον αντιεξουσιαστικό χώρο έσπασαν τζαμαρίες καταστημάτων επί της οδού τάδε, της οδού τάδε και της οδού τάδε προκαλώντας σοβαρές υλικές ζημιές. Από τη μανία τους δεν γλίτωσε ούτε το ιστορικό μνημείο τάδε, στο οποίο πέταξαν κόκκινες μπογιές. »
Ποτέ δεν πρέπει να λείπει η αναφορά ενός ιστορικού μνημείου, έτσι ώστε να προκαλέσουμε ευκολότερα την οργή του Έλληνα πατριώτη, ο οποίος κάθε 25η Μαρτίου κοτσάρει τη σημαία του στο μπαλκόνι κι ύστερα γκουγκλάρει «Τι γιορτάζουμε 25 του Μάρτη».
Εννοείται ότι η αναφορά στην « κόκκινη μπογιά» είναι υψίστης σημασίας, γιατί ως γνωστόν, εκτός από τα αυγά το Πάσχα και τον Ολυμπιακό, οτιδήποτε άλλο είναι κόκκινο, είναι κομμουνιστικό, ρωσικό και κυρίως βρώμικο.
Όλα αυτά, σύμφωνα «έγκυρες πληροφορίες που έφτασαν στο site/blog». Το οποίο site/blog, δεν το γνωρίζαμε μέχρι χθες, άρα δεν το γνώριζε και το άτομο που τους μετέφερε αυτήν την σημαντική πληροφορία.
Ταυτόχρονα με αυτές τις “ειδήσεις”, οι φωτογραφίες αστυνομικών που δέρνουν γυναίκες διαδηλώτριες και κρατούν κοντάρια με ελληνικές σημαίες βρίσκονται σε όλα τα μέσα δικτύωσης. Χημικά, δακρυγόνα και φασαρίες, τα είδαμε με τα μάτια μας στις πορείες.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, σχεδόν καθημερινά, γιατί μας δέρνουν;
Δεν εννοώ τον πολιτικό λόγο, αυτόν τον γνωρίζουμε.
Δεν δέχομαι την καραμέλα « εκτελούν εντολές, οι αστυνομικοί είναι εργαζόμενοι ».
Κι εμείς είμαστε εργαζόμενες και εργαζόμενοι και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όλοι εντολές εκτελούμε. Αυτό που αναρωτιέμαι είναι, πόσοι από εμάς θα δεχόμασταν να δείρουμε την συνάδελφό μας στη δουλειά, επειδή μας το ζήτησε το αφεντικό μας; Πόσοι από εμάς, θα πετούσαμε χημικά στο γραφείο, επειδή μας το ζήτησε το αφεντικό μας; Πόσοι θα βρίζαμε έναν συνάδελφο, επειδή μας το ζήτησε το αφεντικό μας;
Δεν θέλω να είμαι απόλυτη, αλλά σχεδόν κανένας!
Ακόμη όμως κι αν κάποιος το έκανε, με ή χωρίς την θέλησή του, θα το έκανε χωρίς κράνος και θα γνωρίζαμε το όνομά του. Θα μαθαίναμε ποιός είναι, πριν πυροβολήσει ένα δεκαπεντάχρονο παιδί στο κεφάλι.
Ντρέπομαι που το γράφω, πιστεύω όμως, ότι απολαμβάνουν να μας δέρνουν.
Απολαμβάνουν να αισθάνονται ότι μπορούν να μας χτυπάνε. Και είναι αλήθεια, μπορούν.
Έχουν τη δύναμη να το κάνουν και κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια.
Με ή χωρίς εντολή, δεν με απασχολεί καθόλου.
Όταν μπορείς να γυρίζεις στο σπίτι σου το βράδυ, να κοιτάζεις τα παιδιά σου στα μάτια και να κοιμάσαι ήρεμος, ενώ το πρωί μάτωνες το πρόσωπο μιας πενηντάχρονης δασκάλας και έπνιγες με δακρυγόνα τους συμμαθητές των παιδιών σου, δεν είσαι άνθρωπος.
