Προχθές ανέβαινα στο σπίτι και το λεωφορείο ήταν τόσο γεμάτο από κόσμο που πράγματι ήμασταν όπως οι σαρδέλες στις κονσέρβες που έτρωγαν κάποτε για μεσημεριανό οι μουτζούρηδες στα συνεργεία/μάντρες της Μοναστηρίου. Οι περισσότερες… σαρδέλες ήταν γυναίκες κάποιας ηλικίας, νοικοκυρές αλλά και στη σύνταξη, που πήγαιναν σε κάποια εκκλησία που είχε πανηγύρι. Εκεί λοιπόν στριμωγμένος στον πάτο του λεωφορείου/κονσέρβα ακολούθησα τη συμβουλή που δίνουν όλοι οι μεγάλοι γραφιάδες, να ακούς τις ιστορίες που λέει ο κόσμος.
Οι κυρίες, λοιπόν, που πήγαιναν στην εκκλησία για το πανηγύρι, μιλούσαν κυρίως για τα παιδιά τους που δεν βρίσκουν να κάνουν τίποτα στην Ελλάδα και που σκέφτονται να φύγουν, ή ήδη έχουν φύγει, στο εξωτερικό για μία καλύτερη ζωή. Οι περισσότερες, και λόγω ηλικίας και λόγω… εκκλησίας, είχαν ως δεδομένο ότι τα πράγματα δεν θα αλλάξουν στην Ελλάδα, ότι δηλαδή η ζωή, κυρίως για τους νέους ανθρώπους, για τα παιδιά τους, θα συνεχίσει να έχει γεύση από σκατά και ότι είμαστε εξαιρετικά μικροί για να μπορέσουμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Βέβαια, κάποιες, κυρίως αυτές στη σύνταξη, έλεγαν πως η οργάνωση του κόσμου πάντα φοβίζει αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις, οπότε η μόνη λύση, για να αλλάξει κάτι, είναι να φοβίσουμε αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις. Στο έχω ξαναγράψει, τους κανονικούς ανθρώπους τους συναντάς στα λεωφορεία του ΟΑΣΘ.
Εκτός των λεωφορείων του ΟΑΣΘ συναντάς άλλα πράγματα. Τελευταία ένα… είδος που ανθεί είναι αυτό πρώην(;) «πράσινων» και «γαλάζιων» παιδιών που με έναν τρόπο απίστευτα ξένο προς την πολιτική κουλτούρα και διαπαιδαγώγηση της Αριστεράς αποθεώνουν, σε βαθμό παράκρουσης, τον νέο μεγάλο ΗΓΕΤΗ αυτής της χώρας και ζητούν από τα «κόκκινα» παιδιά να βγάλουν το σκασμό και να μην ασκούν κριτική στον ΗΓΕΤΗ και πολύ περισσότερο όσα «κόκκινα» παιδιά είναι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να μην πρήζουν το συκώτι του ΗΓΕΤΗ γιατί μπορεί να τα πάρει και να φύγει για διακοπές για πάντα. Μάλιστα, προφανώς κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, πρώην(;) «πράσινα» και «γαλάζια» παιδιά εκτιμούν πως τα «κόκκινα» παιδιά κρατούν αυτή τη στάση, μη απόλυτης προσαρμογής στα βήματα και στα ρήματα του μεγάλου ΗΓΕΤΗ, επειδή θέλουν να καβατζάρουν τις θέσεις που έχουν πρώην(;) «γαλάζια» και «πράσινα» παιδιά στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Σε αυτή την ιστορία, για τη μεγάλη πολιτική Αλλαγή, προφανώς θα συναντηθούν και θα χρειαστεί να συνεργαστούν άνθρωποι με διαφορετικές, με ξένες, πολιτικές κουλτούρες και διαπαιδαγωγήσεις. Προφανώς θα γίνουν και κυρίως θα ειπωθούν υπερβολές. Προφανώς διάφορα… όμως να μην ξεχνάμε πως ό,τι γίνεται για να έρθει μία καλή κυβέρνηση της Αριστεράς γίνεται να για αλλάξουν οι συζητήσεις και η γεύση της ζωής των κανονικών ανθρώπων, όπως και ότι ο ηγέτης γράφεται με τα πιο μικρά, τα περισσότερο ταπεινά, γράμματα του κόσμου.
Ο alterthess ιανός