Να ελπίσουμε ότι θα γίνει όντως σεβαστή η εκεχειρία που συναποφάσισαν Αμερικανοί και Ρώσοι για τη Συρία; Ας το ελπίσουμε. Αλλά μόνο και μόνο επειδή ακολουθούμε πιστά την παραγγελία του Ηράκλειτου να ελπίζουμε, διότι διαφορετικά δεν θα βρούμε το ανέλπιστο. Με μέτρο τον ρεαλισμό, οι πιθανότητες να σιγήσουν τα όπλα στην καθημαγμένη χώρα είναι απελπιστικά λίγες. Οι Μεγάλοι αναζητούν πρωτίστως λόγους για να διαφωνήσουν, όχι για να συμφωνήσουν. Και δεν χρειάζεται κόπος για να τους βρουν: διαφέρουν τα συμφέροντά τους, οι σύμμαχοί τους και η σχέση τους με την Τουρκία, που φέρεται σαν να έγινε ήδη οικουμενική υπερδύναμη, εξ ου και η ειρωνική γλώσσα της απέναντι σε όλους.
Ακόμα όμως κι αν πάψουν οι μάχες ανάμεσα σε καθεστωτικούς και φιλοδυτικούς αντικαθεστωτικούς, και η βαρβαρότητα του πολυχρηματοδοτούμενου Ισλαμικού Κράτους θα συνεχιστεί και οι τουρκικοί βομβαρδισμοί κατά των Κούρδων δεν θα μειωθούν. Θα παραμείνουν έτσι εν λειτουργία δύο από τις κυριότερες μηχανές παραγωγής θανάτου, ερειπίων και ξεριζωμού. Και οι άνθρωποι, όσοι ζωντανοί, θα συνεχίσουν να δραπετεύουν. Ή θα στέλνουν τα παιδιά τους στην ξενιτιά, ασυνόδευτα (το 3% των προσφύγων), ή μαζί με τη γυναίκα τους, και οι ίδιοι θα μένουν στην πατρίδα τους για να πολεμήσουν.
Δεν θα μειωθεί λοιπόν η προσφυγιά, ακόμα κι αν γίνουν αύριο κιόλας εκλογές στη Συρία, τίμιες και δημοκρατικές. Αλλωστε, η Τουρκία έχει πάντα την ευχέρεια να πιέζει την Ελλάδα και την Ευρώπη, επιτρέποντας στους ημιεπίσημους διακινητές της να συνεχίζουν την αποδοτική δουλειά τους. Με 2.000.000 πρόσφυγες στο έδαφός της, με τεράστιες απαιτήσεις από την Ευρώπη, τους Αμερικανούς και τον ΟΗΕ, και με πάμπολλα τα παιχνίδια στρατηγικής που παίζει ταυτόχρονα ο κατά φαντασίαν υπερδύναμος Ερντογάν, το προσφυγομάνι είναι μια εξαιρετική πρώτη ύλη για την άσκηση βιοπολιτικής: τα βάσανά σας, η ζωή μου· ο θάνατός σας, η ισχύς μου.
Οπότε; Να ελπίσουμε στην Ευρώπη; Να ελπίσουμε, δηλαδή, πως οι χώρες της Ε.Ε. θα τιμήσουν όσα συνυπέγραψαν, για δίκαιη κατανομή των βαρών; Αφέλεια θα ήταν κάτι τέτοιο. Και μάλιστα αυτοκαταστροφική. Μπορεί η Ελλάδα να μην είναι πλήρως απομονωμένη, αφού έχει μαζί της την Κομισιόν, τους Ιταλούς ή τους Πορτογάλους. Βλέπει όμως χώρες που δεν φιλοτιμήθηκαν να στείλουν στα νησιά μας ούτε δέκα κουβέρτες ή πέντε κούτες φάρμακα να την επιτιμούν, καλά οχυρωμένες και περιφραγμένες. Είναι ψευτοπαρηγοριά να λέμε πως η στροφή προς τα ακροδεξιά, προς τη μισαλλοδοξία, ακόμα και τον καθαρό ρατσισμό, είναι παραπροϊόν των εκλογών που είναι προγραμματισμένες σε διάφορες χώρες. Δυστυχώς, η υιοθέτηση ακραίων αντιλήψεων δεν είναι συγκυριακή, άρα και εύκολα αναιρέσιμη. Καμιά σχέση με καμιά κάλπη δεν είχαν τα φρικαλέα χάχανα των Γερμανών που έβλεπαν πυρπολούμενο τον ξενώνα. Ηταν από το βάθος της άθλιας ψυχής τους. Ηταν ψήφος διαρκείας. Οχι στιγμιαία.
Πηγή: Καθημερινή