Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70, στα χρόνια της μεταπολίτευσης, πολλοί νέοι τραγουδιστές συμμετείχαν στους κοινωνικοπολιτικούς αγώνες της εποχής. Τραγουδούσαν σε συναυλίες αλληλεγγύης, σε εργοστάσια, σε καταλήψεις, σε απεργίες, σε συγκεντρώσεις σωματείων, σε πολιτικά φεστιβάλ. Όλα αυτά κι ενώ το βράδυ είχαν τις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις στα μουσικά κέντρα και στις μπουάτ.
Στο ρεπερτόριο της εποχής κυριαρχούσε το πολιτικό τραγούδι, η μελοποιημένη ποίηση και μεταγλωττισμένα επαναστατικά τραγούδια άλλων μουσικών παραδόσεων με προεξάρχουσες φυσιογνωμίες τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μάνο Λοϊζο. Ο τελευταίος, ένας από τους πιο ταλαντούχους και μελωδικότερους συνθέτες όλων των εποχών ήταν κι ένας αλλιώτικος άνθρωπος. Βαθιά αριστερός, ευαίσθητος, με ατελείωτες μουσικές αναζητήσεις αποφάσισε να κάνει έναν δίσκο κόντρα στο ρεύμα και την υπερβολική δόση πολιτικού τραγουδιού κι έτσι με τον φίλο του Μανώλη Ρασούλη έφτιαξε “Τα τραγούδια της Χαρούλας” το 1979.
Η Χαρούλα Αλεξίου συμμετείχε και η ίδια σε κοινωνικοπολιτικές συναυλίες αλλά ήταν παράλληλα κι έναν από τα νέα αστέρια του λαϊκού τραγουδιού. Τραγουδούσε από σμυρνέικα μέχρι τραγούδια του μπακαλάκου. Ο συγκεκριμένος δίσκος συμβολίζει μια τομή της τότε δισκογραφίας με το τότε εμπορικό πολιτικό τραγούδι και σηματοδοτεί την στροφή στην λαϊκή διασκέδαση και ευφορία που χαρακτήρισε τη δεκαετία του 80′. “Κάνε διάλειμμα Χαρούλα/ πες μας τον καρσιλαμά/ να γλυκάνεις τις καρδιές μας/ και τα βρίσκουμε μετά” έγραφε σε ένα από τα γνωστά τραγούδια του δίσκου ο Ρασούλης.
Η Χαρούλα έκανε διάλειμμα αλλά σήμερα το βράδυ στο Σύνταγμα θα είναι εκεί για να τραγουδήσει για τον αγώνα των καθαριστριών για τις γυναίκες που όπως λέει η ίδια είναι “η φωνή της συνείδησης μας, το τελευταίο μας καταφύγιο”. Δεν είναι όλοι οι καλλιτέχνες ίδιοι. Κάποιοι από αυτούς θυμούνται τη σημασία της αλληλεγγύης και της στήριξης των συνανθρώπων τους και επανέρχονται για να τραγουδήσουν με τον κόσμο ότι “τίποτα δεν πάει χαμένο”.
Ινστ.